พุทธวจน
"ความดับไม่มีเหลือของทุกข์มีได้
เพราะความดับไม่เหลือของความเพลิน"
ละความเพลิน
ปุณณะ ! รูป ที่เห็นด้วยตาก็ดี,
เสียง ที่ฟังด้วยหูก็ดี,
กลิ่น ที่ดมด้วยจมูกก็ดี,
รส ที่ลิ้มด้วยลิ้นก็ดี,
โผฏฐัพพะ ที่สัมผัสด้วยกายก็ดี
ธรรมารมณ์ที่รู้แจ้งด้วยใจก็ดี,
อันเป็นสิ่งที่น่าปรารถนา น่ารักใคร่ น่าพอใจ
เป็นที่ยวนตายวนใจให้รัก เป็นที่เข้าไปตั้งอาศัยอยู่แห่งความใคร่
เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัดย้อมใจ มีอยู่;
ภิกษุย่อมไม่เพลิดเพลิน ไม่พร่ำ สรรเสริญ ไม่เมาหมก
ซึ่งอารมณ์มีรูป เป็นต้นนั้น.
เมื่อภิกษุไม่เพลิดเพลิน ไม่พร่ำสรรเสริญ ไม่เมาหมก
ซึ่งอารมณ์มี รูปเป็นต้นนั้นอยู่, นันทิ (ความเพลิน) ย่อมดับไป.
ปุณณะ ! เรากล่าวว่า
"ความดับไม่มีเหลือของทุกข์มีได้
เพราะความดับไม่เหลือของความเพลิน" ดังนี้ แล.
(ไทย)อุปริ. ม.๑๔/๓๖๒/๗๕๖.
(บาลี)อุปริ. ม.๑๔/๔๘๑/๗๕๖.
การมีธรรมของพระตถาคตอยู่ในโลก คือความสุขของโลก
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
