ผมรอดมาได้อย่างไร
ผมเกิดที่ใหน พ่อแม่เป็นใคร ผมไม่เคยรู้และก็ไม่อยากรู้ด้วย
รู้แต่เพียงว่า มีคนเรียกผมว่า โคล่า ผมก็กระดิกหู วิ่งหาเลยค้าบ
และผมพอจะจำได้อีกว่า ผมถูกย้ายบ้านมาอยู่ในสวน แม่ชม เพราะลุงโจ (พี่ชายแม่ชม) เป็นคนอุ้มผมมาจากเพื่อนคนหนึ่ง เพราะสงสารผมคับ
รองเท้าผ้าใบคือฮาเล็มแสนสุขของผม ผมน้ำหนักเบา ตัวเล็ก ผมชอบนอนในนั้นแล้วรู้สึกอบอุ่นและสงบ
ผมกินเก่งค้าบ แต่ผมตัวไม่โตสักที
แม่ชม เห็นหน้าผมครั้งแรก แม่ชมชี้หน้าเป็นการทักทายผมว่า เจ้าพุงโรก้นปอด ตาก็โปน มาจากใหน ท้องมานอย่างนี้ พยาธิเอ็งเต็มท้องแน่ๆ
ผมมาพักที่บ้านนี้ราว1เดือน ผมรู้ ว่าแม่ชมไม่อยากจับต้องตัวของผมหรอก ก็ผมไม่น่ารัก ตาโปน ตัวเล็ก น้ำหนักไม่ถึงกิโล ผอม หนังติดกระดูก จนเห็นซี่โครง อีกอย่าง แม่ชมนิยมเลี้ยงหมาตัวใหญ่ในสวนมากกว่า
ผมรู้ว่าแม่ชม เคยร้องไห้หนักมาก หลังจากรุ่นพี่คนหนึ่งของผม ประสบอุบัติเหตุ และจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
แม่ชมจึงตั้งใจว่า ไม่อยากผูกพันกับน้อลหมาตัวอื่นอีก😔
ถึงผมจะตัวเล็กกระจ้อยร่อย แต่ผมก็หล่อเอาการ หูของผมสวยมากนะ ขอ บอก🦮
อยู่สวนสบายครับ มีเพื่อนรุ่นพี่ตัวโตๆ ให้ความอบอุ่น
แต่ ไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไรของผม ผมโดน อะไรไม่รู้ กัดที่ขาหลังขวาของผมขยับไม่ได้เลย ขี้ตาเจ้ากรรมก็ยังมาบดบังสายตา ตอนนั้นผมเดิน ไป - มา ขากะเผลก ลำบากที่สุด
หลังจากนั้น ความเจ็บปวดไล่มาทางขาหลังซ้าย และพอถึงวันที่สี่เท่านั้นล่ะ :( ขาหน้าซ้ายของผมเริ่มอ่อนแรง จมูกแห้ง แต่กระนั้นผมพยายามฮึดลุกขึ้นเดินสู้ โดยใช้ขาหลังถีบตัวไปข้างหน้า หน้าอกของผมถลอกปอกเปิกเพราะต้องไถครูดไปกับพื้น ผมตอนนั้นไม่ต่างอะไรกับเป็ดที่เป็นโรคขาอ่อนแรง ที่เดินได้เพียง2 ขา กับหัวที่ส่ายได้ไปมา
ตอนนั้นลึกๆแล้ว ผมก็ยังดีใจ ที่ผมยังชูคอได้ หันมองรอบข้างได้ แต่ผมรู้สึกว่ากรามของผมชักเริ่มจะแข็ง กินน้ำ ข้าว ลำบากแล้วคับ 😟 แต่ไม่เบื่ออาหารนะ ผมยังรู้สึกหิวตลอดเวลา
และแล้ววันต่อต่อมา ทั้งสี่ขาก็อ่อนแรง ขาผมเหยียดแข็งเป็นตะพาบและผมก็เดินไม่ได้โดยสิ้นเชิง
ครอบครัวของแม่ชม มองผมด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย พากันส่ายหัวประเมินแล้วว่า ผมคงไม่รอดแล้วคับ
แทบทุกวัน ไม่เช้าก็ค่ำ ที่แม่ชมมีโอกาสเข้าสวนมาหาผม จะจับมือ(ขาหน้า)เช็คแฮนด์ ทักทาย และถามผมทุกครั้งว่า เป็นไงโคลาเอ้ย สวนเราอยู่ไกลเมือง แม่ไปถามคนมีความรู้แล้วว่า โคล่าไม่น่ารอดหรอกลูก หมอหมาก็ไม่รู้ว่า อายุหนูเท่าไหร่ สายพันธ์อะไร ไปโดนอะไรกัดมา น้ำหนักก็น้อยนิดเดียว แล้วแต่เวรกรรมเน้อ แม่อยากช่วยเธอจัง
สภาพของผมร่อแร่มาก เมื่อใดที่แม่ชมคุยกับผม ผมแอบเห็น แววตาแห่งความรันทด และเศร้า เคล้า น้ำตาของแม่ชมที่คลอเบ้า บ่อยครั้งที่แม่ชม ชอบจับผมนอนหงายท้อง แล้วเอามือตบ เคาะท้องผมเบาๆ
ผมก็ถามในใจดังๆอย่างเหนื่อยล้า ระคนกับความเจ็บปวดว่า…แม่ชมคับ มีอะไรอยู่ในท้องผมรึเปล่า ทำไมแม่ตบท้องผมแล้วเสียงดัง ปุง ปุง!😩
ผมร่ำไห้ตลอดเวลาทุกครั้งที่ขยับตัว และร้องจนหลับเพราะปวดตัวเหนื่อยล้าเหลือเกิน
ใครไม่เป็นสภาพนี้ คงไม่รู้
อาการเริ่มทรุด เหงือกผมเริ่มซีด กิน กลืนอะไรก็ลำบาก แม่ชมบังคับให้ผมกินน้ำผึ้ง น้ำรางจืด และ น้ำเปล่า ที่มีอยู่ในสวนเป็นระยะๆ โดยอาหารเหลวเหล่านั้นผ่านไซริงเล็กๆ กินเสร็จแล้วแม่ชมจึงเช็ดตัว เช็ดขี้ตาให้ผมจนเกลี้ยง..แม่ชมไม่อยากเสียผมไป ผมรู้🫂😔
มีอยู่วันหนึ่ง ผมเข้าใจว่า ในไซริงเป็นนำผึ้งหวาน ผมรีบกลืนน้ำในไซริงค์อย่างเร็ว แต่ผมตกใจสุดๆๆ เพราะแม่ชม ป้อนน้ำคั้น บอระเพ็ด ที่มีรสขมปี๋ให้ผม
ค่ำคืนวันนั้น ผมร้องไห้ครวญครางตลอดทั้งคืน ผมเจ็บปวดมากที่สุด ผมไม่รู้ว่าชีวิต ผมผ่านความเจ็บปวดวันนั้นมาได้อย่างไร😭
รุ่งเช้าวันใหม่ ตอนสายๆ แม่ชมอุ้มตัวผมไปตากแดดเหมือนเช่นทุกเช้า เพราะแม่ชมรู้ว่า ถึงผมจะป่วยไข้เพียงใด นิสัยของผม ไม่ชอบที่จะอึ หรือฉี่เรียราดใกล้ที่นอน
แม่ชม วางผมเบาๆไว้ที่พื้นดินใกล้กองขี้เถ้าไฟที่มอดดับแล้ว ผมฉี่ราดทันทีหลังแม่ชมวาง แล้วตะเกียกตะกายเพื่อเบ่งอึ ผมลำบาก เหนื่อย เพลีย สักพักใหญ่
แล้วผมก็รู้สึกโล่ง
หลังจากที่ถ่ายหนักออกจากท้อง สุดแรงเบ่ง ร่างผมเบาโหวงทันที !แม่ชมช่วยผมให้ขับเอาเพื่อนตัวสีขาวๆ ยาวๆ พันเป็นก้อนออกจาก ตูดของผม แม่ชมเรียก มันว่า พยาธิ!!
ให้ตายสิ โรบิ้น เจ้าพยาธิ พวกเจ้ามาอยู่ในท้องของฉันตั้งแต่ตอนใหนอ่ะ🥵
แม่ชมคั้นน้ำบอระเพ็ด ให้ผมกิน อีก2วัน และตามด้วยน้ำผึ้งผสมน้ำเกลือ ในวันต่อมา ผมก็ได้ขับเจ้าตัวตืดออกอีก 2 ครั้ง แต่ไม่มากหรอก แม่ชมถามเสมอว่า ตัวยาวๆเส้นด้ายสีขาวในท้อง ออกมาหมดรึยังเจ้าเด็กน้อย
ผมรู้สึกดีขึ้นมาก เริ่มไสตัวเองไปไกลขึ้นจากเดิม เริ่มตะเกียกตะกายออกมาผิงแดดได้ด้วยตัวเอง ผมพบว่าหน้าท้อง เข่าซ้ายหลังของผม เป็นรอยถลอกปอกเปิกไปหมด
แผลที่หนักจนเห็นน้ำเหลืองออกมาคือ เข่าซ้ายด้านนอก มีรอยแผลลึก ซึ่งเกิดจากการช่วยขาหลังค้ำยัน ดันให้ตัวขยับไสไปข้างหน้า
กรามของผมเริ่มดีขึ้น ผมเริ่มอ้าปากได้นิดหน่อย จมูกยังแห้ง แม่ชมเคี้ยวข้าวกับไข่ต้มให้ผมในมื้อแรกเมื้อฟื้นไข้ มันช่างเป็นเมนูมื้ออาหารอร่อยที่สุดโลก
ผมค่อยๆอ้าปากงับกินข้าว และตวัดลิ้นกลืนข้าวบด(บดด้วยการเคี้ยว) กับไข่ต้มอย่างเอร็ดอร่อยแบบตะกรุมตะกราม
และในอีกสามวันต่อมาก็เช่นเดียวกัน
ลุงโจ และ ทุกคนในครอบครัวเริ่มยิ้มออก เราคุยกันอย่างมีความหวังว่า 🫂โคล่า น่าจะรอดตายแล้ววว🫂
คงเหลือแต่การฝึกให้เดินคล่อง ซึ่งหากโคล่าเดินไม่ได้ไม่เป็นไร ฉันเอง (แม่ชม )กับเพื่อนๆ ตั้งใจจะทำรถเข็ญเล็กๆให้โคล่าใช้เองด้วยนะ
แม่ชมขอเวลาอีกสามวันเพื่อนฟื้นฟูสมรรถภาพร่างกายของผม ถ้าผมเดินไม่ได้ คงได้ทำ ทูแชร์🧐😜ให้โคล่าไว้ใช้จริงๆ
ครบวันที่สามเท่านั้นแหล่ะ ผมถูกประเมินว่า ไม่ต้องเป็นคนป่วยติดเตียงอีกต่อไป ..รวมเวลาที่ผมเป็นผู้ป่วยหนักและหายป่วยครึ่งเดือนพอดี
ไชโย!!
กรี้ด กรี้ด !!!โคล่า เดินสี่ขาได้แล้ว แม้ไม่คล่อง แต่ก็คิดว่า โคล่าโอเคแล้ววววว
จนถึงวันนี้ ผมยังถามตัวเองตลอดว่า ผมรอดตายมาได้อย่างไร
ว่าจะถามแม่ชม ก็ถามไม่ได้ เราพูดกันไม่ได้ แต่สื่อสารกันได้ด้วยใจ🫂
และอีกอย่างผม เป็นหมา แต่แม่ชม เป็นคนไง
พูดกันไม่ได้ แต่เรารักกันมาก
ผมเล่าเรื่องนี้แทนแม่ชมเองแหล่ะ
“โคล่า หมาหน้าตาวัดวัด”
141121
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
