#เจ้าปันสตอรี่ ตอนพิเศษ ๕
"ผมเองก็เคยทำผิดกับลูกนะ!..."
เมื่อเร็วๆนี้มีคนถามผมว่า "เคยงอน โมโหกับกับลูก แล้วไม่คุยกันนานที่สุดกี่วัน กี่ชั่วโมง?" .....เจอคำถามนี้เข้าไปถึงกับ"อึ้ง"
ครั้นจะตอบว่า"ไม่เคยเลย"ก็จะหาว่า"เว่อร์!" เป็นไปได้ยังไง! เลยตอบไปว่า "น่าจะเป็นหน่วย..นาที คิดว่าไม่เกิน ๒-๓ นาที" 😅
ไม่ใช่เราพ่อลูกไม่เคยไม่ทะเลาะหรือผิดใจกันนะ แต่เราสื่อสารกันมาจน"เข้าใจ"ซึ่งกันและกัน ถึงขนาดที่"รับฟังและปรับตัว"กันได้อย่างดี และรวดเร็วมาก
เราเคยทำผิดต่อกันก็เยอะ แต่การทำผิดของเจ้าปัน(หรือเด็กทุกๆคน)ส่วนใหญ่มาจากความไม่รู้ แต่คนเป็น"ผู้ใหญ่"ต่างหากที่ทำผิดต่อพวกเค้ามาจากสารพัดเหตุผล(ที่ไม่เข้าท่า)มากกว่า!
ผมคิดอย่างนี้จริงๆ! 🙄
ผมทำผิดกับลูกบ่อยมาก คนเรามันทำผิดกันได้ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่พอ"รู้ตัว"ก็จะรีบ"ปรับปรุงตัว"เช่นกัน เพราะถือเสมอว่าเรามีข้อมูล ความรู้ ประสบการณ์ มากกว่า ย่อมจะหาวิธีการปรับปรุงตัวได้ดีกว่า อันนี้เป็นเรื่องที่ควรทำและสำคัญกว่าการ"กลัวทำผิดพลาด"มาก
ครั้นเราแสดงการปรับปรุงตัว เราก็จะสร้างบรรยากาศนี้ให้ลูกรับรู้ ถือเป็นการสอนลูกเรื่องการปรับปรุงตัวไปอีกทาง และยุติธรรมกับลูกด้วย ดีกว่าที่จะแสดงให้ลูกเห็นว่าพ่อแม่"ถูกเสมอ"ตลอดเวลา ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องจริงเลย!
"ความผิดรุนแรงของผม"
ผมคิดว่าเรื่องที่ผมผิดใหญ่ๆกับลูก(ความจริงคือผิดกับตัวเองนี่แหละ!) น่าจะมีอยู่ไม่เกิน ๒-๓ ครั้ง แต่ที่รุนแรงต่อความรู้สึกของเรา ๒ คน เกิดขึ้นตอนลูกอายุ ๕ ขวบ แม้จะเป็นเรื่องใหญ่โตและส่งผลยาวแต่ก็ทำให้เราทั้งคู่ยกระดับการพัฒนาความสัมพันธ์ไปอีกหลายขั้น
ถึงเหตุการณ์จะเกิดขึ้นมาราวๆ ๑๗ ปีแล้ว แต่ผมยังจำบรรยากาศ อารมณ์ และที่สำคัญคือ"แววตาและการแสดงออก"ของลูกได้ดี
นึกถึงทีไรจะรู้สึก"จุกที่อก"ทุกครั้ง! 😓
เป็นช่วงที่ผมปิดเทอมจากเรียนกอล์ฟที่สหรัฐฯแล้วกลับมาเยี่ยมลูก วันนั้นผมสอนการบ้านเค้า(แต่จำไม่ได้แล้วว่าวิชาอะไร) สอนไปก็เริ่มฉุน! เพราะเค้าไม่เข้าใจ พยายามหาวิธีอธิบายใหม่ๆ แต่เค้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี อะไรวะ! เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมไม่รู้เรื่อง! คิดเอาเองทั้งนั้น! 😶
เพราะโมโหจากการคาดหวัง ทำให้อารมณ์ น้ำเสียง และการแสดงออกของผมเริ่มรุนแรง ผมเริ่มเสียงดัง ตะคอกใส่จนเค้าตกใจ (ทั้งที่ตอนนั้นผมเองก็รู้ตัวว่าไม่ดี แต่กลับควบคุมตัวเองไม่ได้) ยิ่งได้เห็นสีหน้าของลูกที่งง ไม่เข้าใจที่ผมสอน ผมก็ยิ่งโกรธมากขึ้นอีก!
ฉุนขาด! เอาของที่ซื้อจากสหรัฐฯมาฝากเค้า ฟาดใส่พื้นจนแหลกละเอียด ผมช็อคกับสิ่งที่ทำ ลูกเองก็คงรู้สึกไม่แตกต่างกัน!
ที่ไม่ลงมือกับเค้าเพราะเคยตั้งใจมานานแล้วว่าจะไม่ตีเค้า ซึ่งก็เคยเผลอตัวตีด้วยเข็มขัดไปแล้วตอนเค้าเด็กกว่านี้มาก อันนี้เค้าเล่าให้ฟัง!แต่ผมจำไม่ได้ แปลกจัง!
แต่เชื่อลูกครับ! เพราะมันทำให้ผมที่กำลังขาดสติ ยังพอมีแว่บความรู้สึกอันนี้อยู่บ้างในตอนนั้น ที่พูดมาแบบนี้ไม่ได้ภูมิใจนะครับ แต่รู้สึก"โชคดี"ที่ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกว่านี้เพิ่มขึ้นไปอีก ☹️
ขณะกำลังจะเดินจากมาผมหันไปมองหน้าเจ้าปัน เค้ากำลังร้องไห้แต่สีหน้า แววตาและการกระทำของเค้าคือ "พยายามทำ"งานชิ้นนั้นอยู่ ผมเห็นเค้าพยายามอยู่ เค้ากำลังแสดงความรักให้ผมอยู่ เค้ารักผมสุดหัวใจ แม้ในขณะที่ผมกำลังทำร้ายจิตใจเค้าอยู่!
ใจน่ะอยากเข้าไป"กอด"และ"ขอโทษ"ลูกมาก แต่ทิฐิทำให้ไม่ลงมือทำ เดินจากมาแบบ"ผู้ใหญ่ที่ถูกเสมอ" อายตัวเองมากครับ ได้แต่หวังลึกๆว่าเรื่องนี้มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว จบๆไป!
ไอ้มนุษย์ผู้ใหญ่เอ้ย! .._ึงนี่มันช่างกระจอกจริงๆ ทำผิดแท้ๆแต่ไม่มีความกล้าแม้กระทั่งจะ"ขอโทษ" ทั้งที่_ึงพร่ำสอนลูกมาตลอดว่าให้กล้าเผชิญหน้าเมื่อทำผิด และขอโทษทุกครั้ง 🙁
หลังจากนั้นแป๊บเดียว! พอผมปล่อยให้ลูกทำจนจบ(แต่ไม่ได้ตรวจ) เค้าก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม และผมก็"ทำเนียน"คุยเล่นกับเค้า เหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
ก็เบาใจครับ! ว่าเรื่องร้ายๆนี้ได้ผ่านไปแล้ว แต่คิดผิดถนัด! 😩
เหตุการณ์นี้ ความรู้สึกนี้ มันฝังอยู่ในใจลูกอยู่อีก ๒-๓ ปี!
ทุกครั้งที่เค้าเศร้าใจ เสียใจ และกำลังร้องไห้อยู่ เค้าจะปิดท้ายด้วยการพูดถึงเรื่องนี้เสมอ บอกว่าเค้าตกใจ เสียใจยังไง! ผมเองพอได้ยินก็จะ"เสียใจ"ต่อการกระทำของตัวเองทุกครั้งเช่นกัน ได้แต่กล่าวคำ"ขอโทษ"อย่างจริงใจ และกอดเค้าเหมือนที่อยากทำในวันนั้นทุกครั้ง แอบหวังว่า"ซักวัน"มันคงจะจบลง ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะ!
วันนึงขณะที่ผมกับเจ้าปันกำลังเดินทางไปต่างจังหวัดกันตามลำพัง เค้าเล่าเรื่องอะไรขึ้นมาซักอย่างที่ทำให้เค้าเสียใจ และเหมือนเช่นเคย! ก็ปิดท้ายด้วยการมาลงเอยด้วยเหตุการณ์นี้อีกจนได้
ไม่ไหวแล้ว! ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปทั้งเค้าและผมคงไปไม่ถึงไหนกันแน่ มันบั่นทอนความรู้สึกจริงๆ ผมคงต้องทำอะไรพิเศษขึ้นมาซักอย่างแล้ว!
ผมเลยพูดกับเค้าว่า "เจ้าปัน....ทุกครั้งที่หนูรู้สึกแบบนี้ พ่อเองก็รู้สึกตัวอยู่เสมอว่าพ่อทำผิด...ผิดมากด้วย จะให้พ่อขอโทษทุกครั้งพ่อก็ยินดีทำค่ะ แต่ถ้ามันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ตัวหนูเองนี่แหละที่จะเป็นทุกข์ หนูจะ"เก็บ"ความรู้สึกแย่ๆนี้เอาไว้ทำร้ายตัวเอง หรือจะ"ปล่อย"มันไป เพื่อที่จะเป็นคนที่มีความสุข สดใส สดชื่น เพื่อสิ่งที่ดีกว่า...มันขึ้นอยู่กับหนูเลยนะ พ่อทำได้แค่คอยช่วยเท่านั้นเอง พ่อทำให้ไม่ได้..."
เค้านิ่งเงียบและสงบลง! หลังจากนั้นก็กลับมาเป็นปกติ เป็นเด็กที่สดใส ร่าเริง เหมือนเดิม
ผมไม่แน่ใจหรอกครับว่าที่พูดไปนั้น.มันจะทำให้เค้าเข้าใจมากขึ้นหรือถึงขนาดที่จะหยุดเรื่องร้ายๆนี้ได้ รู้เพียงแต่ว่าตามกำลังความคิด สมอง ในขณะนั้นผมได้ทำสิ่งใหม่และเต็มที่กับมันแล้ว เท่านั้นเอง!
"โชคดีครับ!" ที่มันได้ผล เพราะหลังจากวันนั้นมา ไม่เคยได้ยินลูกพูดถึงเหตุการณ์วันนั้นด้วยอารมณ์ ความรู้สึกนั้นๆอีกเลย เป็นแค่เรื่องราวนึงในความทรงจำที่ให้บทเรียนเราทั้งคู่ ในการระมัดระวังการแสดงออกต่อกัน เข้าใจกัน รู้ใจกันมากขึ้น มีความสุขครับ!
หลังจากนั้น! เราไม่เคยมีเรื่องอะไรที่ผิดใจกันถึงขนาดที่เรียกว่า"ใหญ่หรือรุนแรง"อีกเลย
จะเป็นในลักษณะที่พูดคุย ปรับทุกข์ เล่าสู่กันฟัง และหาวิธีปฏิบัติกัน ไม่ใช่แค่เฉพาะในความสัมพันธ์ของเรานะ แต่เพราะความสุขในชีวิตด้วย มันเป็นสิ่งเชื่อมโยงกันครับ แยกกันไม่ได้หรอก! 😉
จากความเข้าใจ ใกล้ชิดกัน เกิดเป็นคำพูดติดปากของเราสองคนหลังจากที่พูด บ่น หรือเล่าเรื่องอะไรก็ตาม เราจะปิดท้ายด้วย "...ยังไงก็รัก!"
มันจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับเรื่องก็ไม่เป็นไร รู้แค่พูดแล้วมัน "ดี" 😅😘😍
"ยังไงก็รัก..ทุกคนนะครับ" ❤️
#คนโชคดี #ทำบุญ #mystyle #mysoul #เจ้าปันสตอรี่ #ในระหว่างความคิดถึง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
