เรื่องคนอื่นเก่งชิบหายพอเรื่องตัวเองกริบ
รัก.
มีกูรูหลายๆคนที่พูดถึงเรื่องนี้ไปเยอะมากๆ ในเรื่องของการที่เราสามารถที่จะให้คำแนะนำ วิเคราะห์ปัญหาของคนใกล้ตัวก็ดีหรือว่าใครก็ได้ อย่างฉะฉาน มีการเรียงลำดับเสร็จพร้อม หลักการสำคัญต่างๆดูเป็นสาวหนุ่มมือโปรในการเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน
แต่พอสิ่งต่างๆของคนรอบข้างที่ปากและหัวสมองเจ้าดีได้ใช้ไปกับการแก้ปัญหาของคนอื่นหมดแล้ว แก้ไขให้เค้าหมดแล้ว คราวนี้พอก้มลงมองปัญหาของตัวเอง...กริบ...เสียงเป่าสากยังดังกว่าซะอีก มันกลับคิดไม่ออกจะเอาอย่างไรต่อดี ความตึงเครียดในใจได้โอกาสเหมาะในการโจมตี คิดแล้วก็ได้แต่หัวเราะเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นจริงๆ และเกิดขึ้นบ่อยซะด้วย
ความกลัวในใจของเรามันน่ากลัวกว่าอะไรซะอีก คิดแล้วคิดอีกจะเอาอะไรไปสู้กับความกลัวในใจที่มองไม่เห็น ทำไมการแก้ปัญหาของคนอื่นมันง่ายขนาดนี้แต่พอเป็นเรื่องตัวเองมันดูยากและติดขัดไปหมด พอได้ใช้เวลาคิดไปคิดมาส่วนตัวมองว่า เรื่องของเราคงอยู่ในใจล่ะมั้ง เรารู้สึกกับมันอย่างเต็มร้อย เรื่องของคนอื่นเราใช้หูฟังและใช้สมองกรอง แต่เรื่องตัวเองใช้ใจล้วนๆ
แล้วสรุปอะไรคือทางออกในการแก้ปัญหาของตัวเอง? ถ้าจะรับฟังคำแนะนำของคนอื่นใช้หูกับสมองเกรงว่าจะไม่พอ เพราะปากบอกเข้าใจ แต่จริงๆแล้วในใจกลับบอกสติ!ไม่จริง! ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรทางที่ดีคงต้องฟังหัวใจของเองให้มากๆถ้าเหนื่อยก็เบาลง ถ้าท้อก็เบาลง เวลาที่ทุกอย่างมันเบาเดี๋ยวเราก็รู้คำตอบของมันเองว่าต้องทำอะไร
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
