เริ่มหัดภาวนาตอนอายุสิบขวบ จากการที่พี่ชายเล่าว่าภาวนาแล้วเห็นองค์พระ ก็แอบภาวนาในมุ้งเห็นพระปางห้ามสมุทรลอยมาแล้วตามด้วยพระแก้วกระจายด้วยฉัพพรรณรังสี แล้วก็ปฏิบัติภาวนาของตนเองมาเรื่อยๆ ด้วยศรัทธาในพระพุทธเจ้า พอวัยรุ่นก็เที่ยวบ้าง เมาเหล้า บางครั้งเมามาก็มาสวดมนต์นั่งสมาธิ ทำไปตามความเข้าใจทิฐิของตนเป็นใหญ่ ขาดผู้แนะนำ จนมีหลายเรี่องที่ตนเองไม่เข้าใจ เช่นเอารูปศพมาพิจารณาดู กลิ่นเหม็นเน่าคลุ้งไปหมด เดินจงกรมก็เหมือนไปลอยในอากาศ จึงต้องหยุด กลัวตัวเองหลง จึงอธิฐานขอให้พบพระที่เป็นอาจารย์สอนจิตเราให้เข้าใจในเหตุผลพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์
พบท่านครั้งแรกท่านสอนสามคำ บอกให้พิจารณา กาย อารมณ์ จิต ได้ยินคำว่าอารมณ์ จิตเราเบาเหมือนลอยได้
เหมือนพบกุญแจในการพิจารณาเรื่องวิญญาณในขันธ์ห้า
- อารมณ์ มีตัวอารมณ์ทุกชนิด ตัวรัก ตัวโกรธ ตัวโมโห คัวอิจฉา ตัวริษยา .......
- ตัวกระทำ คือผู้แสดงกรรมเมื่อมีตัวอารมณ์ครองจิต
- รูปสอนธรรม – ให้จิตมีสติอ่านตัวกระทำของนานาจิตที่พบเห็นเป็นมโนศึกษา สอนจิตตน ขอสิ่งนี้อย่าเกิตที่จิตเรา ห้ามติเตียนผู้แสดงเป็นตัวกระทำ เท่ากับติเตียนกรรม ไม่เห็นผู้อื่นผิดเพราะเขาไม่รู้จักอารมณ์กรรม
ลักษณะของจิตว่าง - รู้สึกถึงข้างในว่างกลวง-อุเบกขา-เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข ให้รักษาจิตว่างเช่นนี้อารมณ์กรรมก็เข้าปรุงแต่งจิตไม่ได้ ทำได้ตลอดบัญชีอารมณ์ ตัวกระทำก็สะอาด ไม่ต้องเวียนว่าย
จิตเป็นกลาง ไม่มีตัวพอใจ ไม่พอใจ ไม่ยินดียินร้าย ยังไม่ใช่จิตว่าง
ปฺฏิบัติธรรมอย่าด่วนด้วยอยากรู้จิตจะร้อนค้วยตัวกระทำ ทุกอย่างมีกำหนดเวลา เพียร ให้มีสติรักษาจีตว่าง ว่างได้ ธรรมถีงจะสอนจิต เป็น ภาพ แสง สี เสียง ให้จิตคลี่คลายหาเหตุผลเป็นบารมีรองรับจิต มโนศึกษาหมวดโลก หมวดธรรม หมวดกรรม หมวดจิต
ปฎิบัติธรรมให้มาก นำกาย วาจา ใจ มาอยู่ในบัญชีธรรมของจิตเราให้มาก จิตสงบจึงพิจารณาอารมณ์ จิตไม่สงบเอาสติภาวนา เพียรทำจิตเที่ยง กายนิ่ง จิตเฉย เพียรระลึกว่าจิตข้าพเจ้าอาศัยเรือนกายของคุณบิดามารดา จิตข้าพเจ้ามีพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์เป็นที่พึ่ง ระลึกอยู่ในคำว่าพุทโธ
การภาวนาให้ลมหายใจเป็นธรรมชาติตามปกติ
มีเหตุเข้ามากระทบจิตทดสอบจิตตนยังมีอารมณ์ ตัวกระทำอยู่หรือไม่ อ่านจิตอ่านอารมณ์ของตนขณะปะทะเหตุ สังเกตจิตตนขณะไม่มีเหตุกระทบ
หนีเหตุกิเลสไม่หมด ไม่ผจญเหตุผจญอารมณ์กิเลสไม่หมด
เรื่องของจิตภายในเป็นเรื่องเฉพาะตน ศึกษาธรรมอัตตา ธรรมบรรยาย ตามทิฐิ ความคิดเห็นในลานธรรม สนทนาธรรม เป็นธรรมเพื่ออยู่หรือธรรมหลุดพ้น
พระอริยะเจ้าท่านจากโลกด้วยจิตไม่มีอารมณ์ตัวกระทำเกิดขึ้นกับท่านอีกแล้ว เป็นจิตบริสุทธิ์ เป็นจิตอนัตตา
เมื่อจิตเราเที่ยง(นิ่ง ไม่หวั่นไหว ไม่กระสับกระส่าย) ท่านถึงสอนเราได้ (ธรรมสอนจิต) สิ่งที่ท่านสอนเราต้องมีอาจารย์นอกที่รู้จริงกำกับ
อย่าเชื่อง่าย ต้องใช้เหคุผลมากๆๆ
ข้อปฎิบัติเดินธรรมทางจิต (เรียกว่า เดินธรรมทางจิต หลบหลีกให้เรามีกรรม)
๑ ไม่เห็นตัวเองดีแล้ว
๒ ไม่เห็นผู้อื่นผิด ด้วยทุกชีวิตมีกรรม มีอารมณ์กรรมมีนิสัยคนดีคนชั่วเป็นของตน
๓ ไม่ให้ตัวถูกใจไม่ถูกใจเกิดขึ้นที่จิตของตน
๔ ตัวไม่ยอม ไม่ให้เกิดขึ้นทีกาย วาจา ใจของตน
๔ ไม่ให้ตัวติเตียน เกิดขึ้นที่กาย วาจา ใจของตน
๕ ไม่ให้ตัวต่อต้าน เกิดขึ้นที่กาย วาจา ใจของตน
๖ ไม่ให้ตัวขัดขวาง เกิดขึ้นที่กาย วาจา ใจของตน
๗ หยุดตัวอยาก ที่กาย วาจา ใจของตน ไม่ตามใจตัวอยาก ของหู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ
อย่าทำจิตตั้งท่าคอยรับอารมณ์จะเสียที ให้ทำจิตผจญมารทำจิตเหนือดี เหนือชั่ว
ในปริมณฑลของจิตตน ไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่น้อยเนื้อต่ำใจ ไม่กังวล พอใจ ไม่พอใจ กับผู้อื่นที่มีกรรมแสดงตัวกระทำของอารมณ์ ให้เราศึกษาเรื่องอารมณ์กรรม ให้เราอ่านกรรมของผู้ใช้อารมณ์
หากสนใจเรื่อง การเดินธรรมทางจิต อ่านการทำจิตเหนืออารมณ์ https://www.blockdit.com/posts/5f3f591a44419911479308c0
ปกรณ์
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
