ลอนดอนวันที่ 7 (ตอน 3) กระหืดกระหอบไปดูละคร Lion King ที่ West End ลอนดอน (แบบเฉียดฉิวมาก)
ออกจากแฮมป์ตันคอร์ทโดยนั่งรถไฟกลับ กว่าจะมาถึงกลางลอนดอนก็เกือบจะค่ำ กิจกรรมค่ำคืนนี้มิใช่เข้าถ้ำพาลเมอร์ลอดจ์แต่เป็นการชมละครเพลงในย่านละครที่เรียกกันว่า west end ใจกลางกรุงลอนดอน ละครเพลงที่นี่มีมากมายเยอะมากให้เลือกชมได้ทุกคืน ตัวอย่างเช่น The Phantom of Opera หรือว่า Mary Poppins หรือว่า Wicked หรือว่า Cats และ The King and I ซึ่งหลายเรื่องแสดงติดต่อกันมานานหลายปีแล้ว
ผมเองก็อยากดูหลายต่อหลายเรื่องแต่ก็มีเวลาจำกัดมากก็เลยเลือกเรื่องที่มีความคุ้มค่าทั้งการแต่งกาย ฉาก การร้องเพลงและการเต้น ต้องสุดเจ๋งเลือกมาได้เรื่องหนึ่งที่จะขอทัศนาในวันนี้ คือละครเพลงไลออนคิงส์ (Lion King) ที่อยากชมมานาน และได้จองตั๋วไว้แล้วตั้งแต่เมื่อเดือนก่อน โรงละครที่เล่นอยู่คือ Lyceum ซึ่งอยู่แถวสถานีรถใต้ดิน Covent Garden Station ซึ่งผมกำลังเดินทางไป
แต่แล้ว สิ่งแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น ขณะที่ใกล้จะถึงสถานีแล้วขบวนก็มาจอดหยุดที่ Charing Cross แรกๆผมยังไม่ค่อยตระหนกนักเพราะยังพอมีเวลาอยู่บ้างก่อนละครจะเริ่มแต่หลังจากนั้นก็พบว่าขบวนรถยังไม่เคลื่อนออกเสียที มันยังคงหยุดอยู่และหยุดอยู่นานและนาน แล้วก็เริ่มมีคนทยอยออกไปบางส่วน ประตูเปิดค้างไว้แต่รถก็ยังไม่ขยับ
มันจะยังคงเป็นเช่นนี้อีกอยู่อีกนานไหม ฉันยังรออยู่ จากความสงสัยเริ่มเป็นความหงุดหงิดและกลายเป็นเกิดความหมดหวัง นี่มันหยุดนานจนมีผมกลัวจะไปไม่ทันดูละครแล้ว เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า ผมถามคนข้างๆว่าจะไปที่แถว Lyceum ได้อย่างไร เธอบอกว่าอยู่ใกล้ๆนี่แหละ เดินออกจากประตูไปเลี้ยวไปตรงโน้นตรงนี้ก็จะเจอ
ไม่อยากจะออกไปเลยแต่สุดท้ายก็ลองดู เดินออกจากรถไฟไปใจมันโหวงๆ นี่เรากำลังจะเดินไปไหนนี่ เริ่มเหนื่อยแล้ว แต่ก็คิดว่าเดี๋ยวคงได้เจออะไรที่คุ้นตาบ้าง แต่แล้วยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกว่าเราไม่รู้อะไรเลย หลงทางแล้ว
Photo: Steve Collis/Flickr
สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือการถามทางเท่านั้น ขอบอกว่าโดยปกติผมเป็นคนขี้อายและไม่ค่อยกล้าคุยกับคนแปลกหน้าและยิ่งคนแปลกหน้าที่เป็นฝรั่งยิ่งไม่กล้า แต่ช่วยไม่ได้ พอถึงคราวก็ต้องเดินไปถามผู้ชายคนหนึ่ง "ขอโทษครับ ผมต้องการดู Lion King ครับ มันอยู่ตรงไหน"
เขาหันมาตาเปิดโพลงนิดหนึ่งแล้วก็หัวเราะ "อยากดู Lion King ใช่มะ” เขาบอกต่อ “ผมนี่ละไลออนคิงส์ " ว่าแล้วก็หันมาหัวเราะ แล้วก็เรียกเพื่อนมาอีกบอกว่า “นี่ไงติโม” แล้วเพื่อนอีกคนก็เข้ามาบอกว่า”และฉันก็คือ พุมบ้า”
จะบ้าเรอะ ผมเจอเข้ากับอะไรนี่??? ไม่ได้อยากจะมาเจอครอบครัวไลออนคิงแบบนี้หรอกนะ
อันที่จริงมันคงเกิดขึ้นจากปัญหาเรื่องภาษานั่นแหละ ผมควรจะบอกเขาว่าอยากไปดูโรงละครที่แสดงเรื่องไลออนคิง หรือถามเขาว่าโรงละคร Lyceum ที่แสดงเรื่อง Lion King อยู่ตรงไหน แต่ดันไปถามว่าอยากเห็นไลออนคิง
โชคดีที่ยังมีสติเลยควักเอาตั๋วออนไลน์ที่พิมพ์ไปให้ดู พ่อหนุ่มไลออนคิงเลยเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มทะเล้นมาเป็นขมวดคิ้วแล้วเขาก็เริ่มช่วยแบบจริงจังเสียที
"อ้อ ตรงนี้คือเลสเตอร์สแควร์ คุณต้องเดินไปอีกทางนึง” ว่าแล้วก็บอกทางให้
โชคดีที่ผมรู้ว่ามาผิดทาง และก็โชคดีอีกว่าเขาเริ่มเข้าใจว่าผมถาต้องการไร รู้แล้วก็รีบวิ่งไปตามที่เขาชี้ แต่หลังจากนั้นสักพักก็งงอีก ไปไหนต่อละ ผมก็เลยต้องถามคนต่อไป คนจำนวนมากพอถูกถามก็บอกว่าผมไม่ใช่คนแถวนี้ (แน่ละ ก็ที่นี่มันเป็นแหล่งท่องเที่ยวนี่นา) มีพ่อหนุ่มขี่จักรยานมาพบอธิบายอย่างละเอียด แต่ยังละเอียดไม่เพียงพอ รู้สึกว่าตัวเองโผล่ไปเจอตรงโน่นตรงนั้น เส้นทางที่จะไปซอกแซกเหลือเกิน นี่เวลาก็น้อยเต็มทีและทำท่าว่าจะไปไม่ทันละครเริ่มแล้ว ถึงตอนนี้ผมวิ่งถามใครต่อใครไปเรื่อย (ไม่อายแล้ว) จนในที่สุดผมก็มาถึงคอนเวนท์การ์เดน
https://www.waverleychauffeurs.com/london-west-end-chauffeur/
เมื่อรู้ว่าใกล้ถึงแล้วก็ต้องหาโรงละคร ถามว่ารู้จักโรงละครที่แสดงเรื่อง Lion King ไหม หลายคนไม่รู้จัก มีฝรั่งคู่นึงตอบว่ารู้นะว่าเคยแสดงที่โรงไหนแต่ตอนนี้เขาเลิกแสดงแล้วละ (แล้วจะบอกทำไมเนี่ย) จนกระทั่งเจอคู่หนุ่มสาวสองคนอยู่หน้าบาร์ บอกว่าไลออนคิงอยู่ตรงถนนใกล้ๆเลี้ยวขวาไปก็เจอ เฮ้......วิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต และในที่สุด Lyceum อยู่ตรงหัวมุม มีป้ายใหญ่เบ้อเริ่มรูปไลออนคิงต้อนรับเราอยู่
รอดชีวิตแล้ว ในที่สุดผมก็มาทันจนได้ สภาพของผมตอนนี้โทรมสุด ผ้าหลุดลุ่ยผมกระเซิง เดินเข้าไปในโรงละครซึ่งมีคนแต่งตัวเรียบร้อยหรูหราสง่างามกำลังเดินเข้าไปชม
https://officiallondontheatre.com/venue/lyceum-theatre/
โรงละครเริ่มเปิดม่าน แล้วสีแดงจ้าก็สว่างวาบ ดวงอาทิตย์กลมโตใหญ่ค่อยๆลอยขึ้นมาบนฟ้า ผู้เฒ่าบาบูนราฟิกิ RAFIKI เดินขึ้นมาร้องเพลงจังหวะอัฟริกัน นี่แหละคือสัญญาณว่าเราไลออนคิงกำลังจะเริ่มแล้ว เพลง Circle of life ก็ปรากฏ ฝูงยีราฟเดินเข้ามาหน้าดวงอาทิตย์ เหล่าสรรพสัตว์เดินเข้ามาปรากฏตัว ทั้งฝูงม้าลาย ฝูงนก และพื้นหญ้า และอื่นๆ ผมยิ้มอยู่ในใจว่าความฝันที่รอคอยมานานเป็นจริงแล้ว
ละครไลออนคิงส์จบลงด้วยความประทับใจ เพลง Hakuna Matata ยังคงล่องลอยอยู่ในหัวขณะที่เดินทางกลับ พลางคิดว่าสุดท้ายแล้วคืนนี้ก็เป็นคืนที่ดีของชีวิต แม้จะต้องกลับไปเผชิญกับความขื่นขมของการอาบน้ำและครัวที่ไม่ใช่ครัวอีกครั้งก็เถอะ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
