...ลูกหมู vs ลูกหนัง...
บ่ายโมงกว่าแล้ว “ลูกหมู” บัณฑิตสาวว่างงานสองปีวัย 24 ก็ยังไม่ตื่น ขณะที่ “ส่งศรี” หญิงกลางคนผู้เป็นมารดาวัย 52 กำลังทำงานบ้านง่วนอยู่
แม้จะชินกับเวลาตื่นของลูกสาวคนเดียว แต่ความเป็นแม่ เธอก็ยังคงเหลือบตารอคอยการนวยนาดลงมาจากบ้านชั้นบนของลูกหมูอยู่เนือง ๆ ทุกนาทีที่ผ่านคือความหงุดหงิดใจที่เพิ่มขึ้น
วันนี้เธอซักผ้ากองใหญ่ เลยแอบหวังใจว่าลูกสาวของเธอจะมาเป็นผู้ช่วยทำงานบ้านบ้าง แม่ลูกได้ทำกิจกรรมร่วมกันสนุกสนาน คงจะทำให้มีครอบครัวความสุขไม่น้อย
แต่นั่นเป็นได้แค่ความฝัน ลูกหมูแม้จะเรียนจบแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว แต่กลับไม่บรรลุอะไรเลย
ด้วยสายตาที่ฝ้าฟางไปตามวัย ส่งศรีรีดผ้าม่านโดยเข้าใจผิดว่าเป็นเสื้อของลูกหมูไปหลายชิ้น กว่าจะรู้ตัวเอาก็เมื่อลูกหมูเป็นคนทักตอนบ่ายสอง
“แม่รีดม่านหน้าต่างด้วยเหรอ?”
“ไม่ได้รีด ไม่เคยรีด นี่รีดเสื้อให้ลูกเผื่อใส่ไปสมัครงาน”
“นั่นมันม่านหน้าต่างนะแม่ แต่ต่อให้เป็นเสื้อหนูก็ไม่ต้องใส่หรอก”
“แล้วเมื่อไหร่ลูกจะสมัครงานจริงจังเสียที พ่อกับแม่จะอยู่เลี้ยงลูกได้อีกกี่ปีกันเชียว?”
“นี่ก็จริงจังอยู่นะแม่ หนูไปกดไลค์บริษัทที่รับสมัครงานเอาไว้แล้วหลายที่ อ้อ ยังเขียนคอมเมนท์ไปว่าสนใจด้วยนะ เนี่ยรอเขาอินบ็อกซ์ติดต่อกลับมา”
“รุ่นพ่อรุ่นแม่ การสมัครงานเป็นเรื่องใหญ่ ต้องทำเรซูเม่ มีประวัติกิจกรรมที่อาจารย์รับรอง ต้องยื่นใบสมัครด้วยตัวเอง สอบสัมภาษณ์ ข้อเขียนบางที่ยังมีเลย แต่ลูกแสดงความสนใจด้วยการกดไลค์กับเมนท์แล้วรอเขาอินบ็อกซ์เนี่ยนะ?”
“เรื่องที่พ่อกับแม่เคยทำในอดีตนั่นเขาเรียกกดทับ สมัยนี้คนเราเท่าเทียมกันแล้ว มีแม่เป็นสลิ่มก็แบบนี้ เบื่อ! กินข้าวดีกว่า”
ลูกหมูตักข้าวมานั่งกินที่โต๊ะ ซึ่งอยู่ถัดไปจากห้องซักรีด ไม่นานนักเธอก็กรี๊ดออกมาเสียงดัง!
“กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด!”
ส่งศรีวางเตารีดวิ่งมาดูตกอกตกใจ
“เป็นอะไร? กลัวอะไร? แม่ใจหายหมด!”
ลูกหมูน้ำตานองหน้า ปากคอสั่น
“อีลูกหนังน่ะสิแม่ มันได้ไปต่อ ฮือ ๆ หนูไม่ยอม”
“ลูกหนังที่เป็นลูกสาวพี่ตั้วนั่นเหรอ แล้วกรี๊ดทำไม จะหยุดแค่นี้หรือไปต่อก็เรื่องของเขานี่”
“ฮือ ๆ หนูไม่ยอม อุตส่าห์ทั้งแชร์ทั้งคอมเมนท์ แล้วก็ตั้งกลุ่มตั้งเพจต่อต้านจนแฮชแท็กขึ้นอันดับหนึ่ง ไอ้ค่ายเพลงบ้านั่นยังไม่ยอมปลดอีก แบนเกาหลีแม่งต่อดีกว่า”
ส่งศรีน้ำตาร่วง
“ตอนจะแบนเค้า ลงทุนลงแรง ทำทุกอย่างเสียเต็มที่ แต่ทีสมัครงาน แค่กดไลค์กับคอมเมนท์สั้น ๆ ว่าสนใจเนี่ยนะ โอย กูจะเป็นลม”
“จะเอายุคของแม่มาเทียบกับยุคของหนูไม่ได้หรอก”
น้ำตาส่งศรีแห้งแล้ว
“จะยุคไหน ๆ คนก็ต้องทำงาน ต้องมีวินัยให้ตัวเองทั้งนั้น ดูสิ เคยทำกับข้าว ล้างถ้วยล้างจาน ซักผ้ารีดผ้าเองมั่งมั้ย กินแล้วนอน แล้วก็เล่นทวิตเตอร์อินสตาแกรมเหยียดคนโน้น แบนคนนี้ ลูกหนังนั่นเขาฝึกหนัก ทั้งเรียนภาษา เรียนวิชาการ ฝึกเต้น ฝึกร้อง ฝึกพูด ออกกำลังกาย ควบคุมอาหาร แล้วดูสภาพแกสิ อ้วนเป็นหมูตอน วัน ๆ เคยทำอะไรมั่งมั้ย?”
กลิ่นผ้าไหม้ลอยเข้ามาอบอวล แต่ส่งศรียังไม่จบ
“แกไม่เคยช่วยแม่ทำงานบ้านแม้แต่สักครั้ง อันนั้นอีส่งศรี สลิ่มอย่างแม่ทนได้ แต่แกไม่ช่วยเหลือตัวเองนี่สิ ชีวิตแกจะอยู่ยังไง วัน ๆ นอนแล้วก็ตื่นมากิน แบนโน่นแบนนี่จนตัวกลมสมชื่อไปแล้ว เฮ้อ”
ส่งศรีเดินกลับเข้าไปในห้องซักรีดที่เริ่มมีควันลอยออกมา ก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะกินข้าวอีกครั้ง โยนผ้าไหม้จากถูกเตารีดทับลงบนโต๊ะ
“นี่เสื้อแก ครั้งนี้แม่ตาดี ไม่ได้รีดม่านหน้าต่าง แต่เป็นเสื้อแก ถือว่าโชคดี เพราะม่านหน้าต่างมีประโยชน์กว่าชุดสมัครงานแกด้วยซ้ำ!”
กวีเหลวไหล
๙ ธค. ๖๔
ปล. สนใจสั่งจองหนังสือศึกชิงจ้าวไทยคู่ฟ้า ภาค 5 ติดต่อช่องข้อความเพจกวีเหลวไหลแท้ หรือไอดีไลน์ chatchaipasuk ครับ
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
