บทนำ....จุดเริ่มต้นของชีวิตเป็ด
ขอแนะนำตัวก่อนเลยว่าเราชื่อ เป็ด อายุ30ปี ปัจจุบันอาศัยอยู่ที่รัฐนิวเจอร์ซีย์ ประเทศ สหรัฐอเมริกา ทำธุรกิจร้านอาหารไทยเล็กๆในเมืองที่เงียบสงบ แต่กว่าจะมาถึงจุดที่ยืนทุกวันนี้ ที่พออยู่พอกินได้ บอกเลยว่าฟาดฟัน ผ่านอุปสรรคมาค่อนข้างเยอะ จึงอยากเล่าประสบการณ์ที่เจอ เผื่ออาจจะเป็นประโยชน์ให้ใครหลายๆคนที่คิดออยากจะย้ายประเทศมาอเมริกา ขอบอกก่อนว่าเป็นประสบการณ์ของเป็ดล้วนๆ โปรดใช้จักรยานในการอ่าน 55555 (วิจารณญาณ์สิพูดผิด555)
ก่อนหน้าที่จะมาเป็น เป็ดน้อยในต่างแดนทุกวันนี้ ขอท้าวความไปเมื่อสมัยเป็นวัยรุ่นก่อน ตอนช่วงมัธยม เป็ดชอบวิชาภาษาอังกฤษมาก แต่ด้วยความขี้เกียจ วันๆชอบอ่านแต่หนังสือนิยาย เดชะบุญที่ผลการเรียนภาษาอังกฤษยังคงอยู่ในระดับเกรด4 เป็ดอ่านออก ทำข้อสอบได้บ้าง แต่ทักษะการฟัง คือ ไม่รู้เรื่องและพูดไม่ได้เลย
ตอนนั้นมอสี่ โรงเรียนเป็ดอยู่ในต่างจังหวัดทางภาคอีสาน จำได้ดีว่าที่โรงเรียนมีนักเรียนแลกเปลี่ยนที่เป็นฝรั่งมาจากอเมริกา รู้สึกอยากเปนเพื่อนกับเค้ามาก แต่พูดไม่ได้ เป็ดเลยได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ ตอนนั้นเป็ดเริ่มมีประกายไฟเกิดขึ้นในใจลึกๆว่าเราอยากไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศมั่งจัง พอมีความคิดอย่างนั้น เป็ดเริ่มลงมือศึกษาทันที ในสมัยนั้นมันมีโครงการแลกเปลี่ยนหลายโครงการมาก โครงการที่เป็ดสนใจ คือ โครงการ A*S
หลังจากที่เป็ดมีเป้าหมายในตอนนั้น เป็ดเลยเลิกอ่านนิยายอยู่หนึ่งเดือน และลงมืออ่าน ทำข้อสอบภาษาอังกฤษอย่างจริงจรัง อย่างที่บอกเป็ดบอก เป็ดพูดไม่ได้ฟังไม่ออก เทคนิคเดียวที่เป็ดทำได้คือการทำข้อสอบและแกรมม่า หลังจากพยายามอยู่หนึ่งเดือนเต็ม วันสอบก็มาถึง
ตอนนั้นตื่นเต้นมาก เพราะ คนสอบเข้าร่วมโครงการ ค่อนข้างเยอะ จำได้ว่าคนที่ได้ที่1 คือได้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนฟรี โดยไม่ต้องเสียค่าโครงการ นั่นละคือเป้าหมายที่เป็ดอยากได้ เพราะฐานะที่บ้านไม่ได้มีมากพอที่จะส่งเราไปได้แน่ๆ หลังจากผลการสอบออก ปรากฏว่า เป็ดสอบติด
เป็ดสอบติดได้อันดับที่ 14 ซึ่งนั่นหมายความว่า เป็ดต้องเสียค่าเข้าร่วมโครงการกับการไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนครั้งนี้ เมื่อทางโครงการลิสต์ค่าใช้จ่ายทั้งหมดมา เกือบ 400000บาท ไม่รวมค่ากินค่าอยู่ ตอนนั้นยังรู้สึกว่ายังมีความหวัง เพราะพ่อกับแม่ดูดีใจมาก แต่จำได้เลยวันนั้นคือ วันที่รู้สึกผิดหวังครั้งแรกในชีวิต เพราะพ่อเดินมาพูดกับเป็ดว่า “บ้านเราไม่มีเงินมากพอขนาดนั้น พ่อคงส่งหนูไปไม่ได้”
บอกตรงๆตอนนั้นรู้สึกเสียใจกับคำตอบที่ได้รับ และคิดว่าที่เราพยายามมา คือศูนย์เปล่า เป็ดร้องไห้อยู่เกือบอาทิตย์ เหมือนคนอกหัก ในที่สุดเป็ดก็กลับเข้าสู่วงการ อ่านหนังสือนิยายอีกครั้ง ในทุกๆคืนเป็ดต้องไปเช่าหนังสือมาอ่านจากร้านหนังสือ ทุกคืนต่อหนึ่งเล่ม นิยายเป็นเหมือนสิ่งที่ทำให้เป็ดหลุดไปอยู่ในโลกของจินตนาการ เป็นเหมือนสิ่งที่ให้ลืมจากความเศร้า เอาจริงถ้าเป็นหนังสือเรียน เป็ดคงจะเป็นคนที่ได้เกรดอันดับต้นๆของโรงเรียนแน่ๆ ที่เล่าเรื่องนี้ให้อ่าน แค่อยากจะบอกว่า ตอนนั้นเป็ดเป็นเหมือนคนที่พยายามครั้งแรก แล้วพอเราล้มเหลว เราก็ล้มเลิกความตั้งใจนั้น ใส่ความฝันที่มีเก็บไว้ในหีบแล้วไม่ลงมือทำมันต่อ
ตอนนั้นรู้สึกว่า มันคงเป็นแค่ความฝันแล้วไม่มีวันเอื้อมถึง
พอจบมอปลาย เป็ดตัดสินใจเรียนคณะมนุษย์ศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษธุรกิจ ที่มหาลัยแห่งหนึ่งในภาคอีสาน เหตุผลที่เลือกเรียนคือ เป็ดรู้สึกว่าวิชาภาษาอังกฤษคือวิชาที่เป็ดทำได้ดีมากที่สุดกว่าวิชาอื่นๆ หลังจากเรียนแบบไม่ตั้งใจมาสามปีครึ่ง เป็ดยังคงเป็นเหมือนเดิม คือเป็นคนไม่อ่านหนังสือเรียน ขี้เกียจ อาศัยความรู้ภาษาอังกฤษที่พอมี ทำให้จบการศึกษาเกรด 2.75 แบบฉิวเฉียด
ก่อนจะรับปริญญา ด้วยการที่เป็ดเรียนจบสามปีครึ่ง (เรียนไม่เก่ง แต่ขยันลงหน่วยกิจให้ครบเร็วๆ) เป็ดก็คิดว่าอีกหนึ่งเทอมที่เหลือ เราจะทำยังไงดี สุดท้าย เป็ดได้คุยกับเพื่อนคนนึง เขาเพิ่งไปอเมริกามา ด้วยโครงการ Work and Travel นี่แหล่ะ มันเลยจุดประกายความฝันของเป็ดขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้ เป็ดสาบานกับตัวเอง ว่า..
เป็ดจะไม่ยอมแพ้ และล้มเลิกความตั้งใจอีกแน่นอน....
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
