เราเป็นคนชอบยอมรับความรู้สึกของตัวเองค่ะ เช่น รู้สึกรักใครก็พูดออกมา ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ เพื่อน คนรัก, รู้สึกไม่ชอบก็พูดออกมาว่าไม่ชอบ พร้อมอธิบายเหตุผลแบบถนอมน้ำใจให้ฝ่ายตรงข้ามได้รับรู้, รู้สึกตัวเองผิดก็ยอมที่จะเอ่ยคำขอโทษแบบไม่มีความเขินอาย
และในทางเดียวกัน เวลาเรารู้สึกเสียใจ รู้สึกท้อชีวิต เราชอบร้องไห้คนเดียวค่ะ ปล่อย ระบายมันออกมาก่อน หนึ่งเพราะไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง และกลัวว่าอารมณ์ชั่ววูปของเรานี้ พาลจะทำให้พูดหรือแสดงออกอะไรด้านลบกับคนรอบข้างค่ะ สองคือการที่ไม่ได้แสดงออกอะไรเลยมันก็อึดอัดอีก สามคือพอเรารู้จักยอมรับอารมณ์ด้านนี้ของตัวเองแล้ว ส่วนตัวเรารู้สึกว่าเราจะใจเย็นและมีสติให้คิดมากขึ้นว่า โอเค ตอนนี้เรากำลังเกิดปัญหานะ ถ้าใจเราไม่มาใครก็ช่วยเราไม่ได้ เราต้องสู้ เราทำได้ เราผ่านมาตั้งหลายเรื่องแล้วนี่หน่า ต้องสะกดจิตให้กำลังใจตนเองวนไปค่ะ
ด้วยเหตุนี้เราเลยชอบร้องไห้ออกมาทีเดียวเลยค่ะ เอาให้พอมันหายจุก แล้วมันจะรู้สึกโล่งมากๆ แล้วจู่ๆ มันก็มีพลังออกมาให้สู้เฉยเลยค่ะ
หลังจากนั้น เราก็เริ่มปรับอารมณ์ตัวเอง โดยพักสมองจากเรื่องบั่นทอนจิตใจก่อน โดยไปให้ความสนใจสิ่งที่เราชอบ เช่น ดูคลิปน้องหมา, เล่นเกมส์, ไปกินของที่ชอบ ฯลฯ ค่ะ
อีกประการนึง แต่หากความท้อนั้น มันเกิดจากการเปรียบเทียบ หรือคำพูดในเชิงแง่ลบจากผู้อื่น เราจะคิดแบบนี้ค่ะ คนเราเกิดมาต้นทุนชีวิตไม่เหมือนกัน เรารู้จักตัวเองดีว่าเรามีเหตุผลอะไรที่ ณ ตอนนี้เราถึงไม่เป็นแบบคนอื่นบ้าง เพราะฉะนั้น เราต้องเลิกเปรียบเทียบ และใช้เวลาไปกับการพัฒนาตนเองไปเรื่อยๆ ค่ะ เราเชื่อว่า มันต้องมีสักวันที่เราจะประสบความสำเร็จ แม้จะใช้เวลาเป็นเดือน เป็นปี สิบปี ยี่สิบปี แต่ขึ้นชื่อว่าสำเร็จ มันก็เป็นสิ่งที่น่าคุ้มค่านะคะ
เช่นนั้นตอนนี้ ไม่ว่าคุณจะเจอกับปัญหาอะไรอยู่ เราขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณทุกเรื่องเลยค่ะ คุณจะต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน
:)
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
