“ราตรี!! เอายังไงดีวะ ราตรี เฮ้ย!!….” ไอ้ตะวันพูดขึ้น แล้วหันมามองหน้าฉัน ที่ยังคงจ้องมองไปที่เจ้านมสดอยู่
“หือ….” ฉันที่เพิ่งได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง หันไปขานรับมัน
“มัวแต่เหม่ออะไรอยู่!! มึงจะเอายังไง!! จะลงไปช่วยผู้ชายคนนั้นไหม? กูว่าลงไปช่วยเขาเถอะ ถ้าไม่ลงไปช่วยเขาตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นต้องตายแน่ๆ ส่วนมึงไอ้นมสด เลิกเห่าได้แล้ว!!...” ไอ้ตะวันพูดกับฉัน ก่อนที่มันจะหันกลับไปพูดกับเจ้านมสดต่อ แต่ดูเหมือนเจ้านมสดมันจะไม่ฟัง เพราะมันยังเห่าเหมือนเดิมไม่หยุด ตามันยังคงจ้องมองไปที่หน้ากระจกรถไม่หันมามองพวกฉันเลยด้วยซ้ำ
“แต่กูว่า...”
“มึงจะว่าอะไรอีก!! หยุดห้ามกูเลยนะราตรี!! กูยอมมึงมาหลายรอบแล้ว…แต่ครั้งนี้กูคงยอมมึงไม่ได้แล้วจริงๆ ว่ะ เพราะไม่งั้นผู้ชายคนนั้นต้องตายแน่ๆ และคงไม่ใช่แค่เขานะที่จะตาย แต่มึงกับกูก็จะตายด้วยเหมือนกัน…กูคิดว่ามันคงไม่ยอมปล่อยมึงกับกูไปง่ายๆ หรอก ถ้ามันฆ่าผู้ชายคนนั้นเสร็จ รายต่อไปก็ต้องเป็นกูกับมึงนี่แหละ!! เพราะฉะนั้น มึง!!...อย่า! มา! ห้าม! กู! แล้วนี่แท่งเหล็กกูอยู่ไหนวะเนี่ย!!…ส่วนมึงงง ก็เลิกเห่าได้แล้วไอ้นมสดดด!! กูรำคาญเว้ยยย...” ว่าเสร็จไอ้ตะวันมันก็หันไปผลักเจ้านมสดให้ถอยออกไปที่เบาะหลังรถ ส่วนมันก็ควานหาแท่งเหล็กที่พวกเราพกมาด้วย
“โฮ่ง โฮ่งงงง โฮ่งงงงง” เจ้านมสดที่โดนไอ้ตะวันผลักกระเด็นไปนั่งอยู่ที่เบาะหลังรถ ลุกขึ้นมาเห่าประท้วงไอ้ตะวันอย่างเอาเป็นเอาตาย เออ...เอากับพวกมันสิ ทั้งคนทั้งหมา...ทำเอาฉันปวดเศียรเวียนเกล้าไปหมด
“นี่ไง!!...เจอแล้ว!! อะเอาไป นี่ของมึง ส่วนมึงถ้าไม่หยุดเห่า กูจะเอาแท่งเหล็กนี่ฟาดปากให้” ไอ้ตะวันที่เจอแท่งเหล็กพูดขึ้นมาด้วยความดีใจ มันหันกลับมาโยนให้ฉันแท่งหนึ่ง แล้วง้างแท่งเหล็กของตัวเองหันไปขู่เจ้านมสดต่อ
“แฮ่ ฮื้อออ โฮ่ง โฮ่งงง โฮ่งงงงงง” เจ้านมสดที่เห็นท่าทางของไอ้ตะวันและได้ยินที่ไอ้ตะวันพูดขึ้น มันก็รีบตอบโต้ขู่กลับไปทันที
“นั่น!!…มีขู่กูกลับด้วยยย นี่มึงกล้าขู่คนที่ให้ข้าวให้น้ำมึงกินเหรอวะ!! ไอ้หมาเนรคุณ!! มึงจะเอาแบบนี้ใช่ไหมม หึ! ได้ๆ ไอ้นมสดดดด” ไอ้ตะวันพูดเสียงเย็นขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนครั้งนี้เจ้านมสดมันจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร มันถึงได้เงียบลงแล้วรีบหันตูดให้ไอ้ตะวันทันที
“โธ่!!...กูก็นึกว่าจะแน่” ไอ้ตะวันพูดขึ้น ก่อนที่มันจะหันกลับมามองฉันที่นั่งจ้องมองมันอยู่ “อะไร!! มึงไม่ต้องมามองกูแบบนี้เลยนะ”
“กับหมามึงก็ยังไม่เว้นนะ...ไอ้ตะวัน” ฉันส่ายหัวให้มัน แล้วพูดขึ้นอย่างเอือมระอา
“ตุบบบ!!!...” แต่ขณะที่พวกเรากำลังคุยกันอยู่นั้น ร่างของผู้ชายคนชื่อป้องก็ตกลงมาใส่กระจกหน้ารถของพวกเราอย่างแรงอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ เขานอนแน่นิ่งไปแล้ว
“เวรเอ๊ยยย แม่งงง...ตายห่ารึยังวะ!? ” ไอ้ตะวันที่หันกลับไปมองพร้อมกับฉันพูดขึ้น
“อย่านะ!!!…มึงอย่าลงไปจากรถนะไอ้ตะวัน!!” ฉันพูดยังไม่ทันขาดคำ ไอ้น้องเวรก็เปิดประตูแล้วกระโดดลงไปจากรถทันที พร้อมกับเจ้านมสดที่วิ่งตามหลังลงไปติดๆ
ฉันได้แต่มองไปที่ประตูรถฝั่งคนขับที่เปิดอ้าเอาไว้อยู่ เออออ!!!…เอากับมันสิ เคยมีสักครั้งไหมที่มึงจะไม่หาเรื่องให้กู “แปะ!!...ไอ้น้องเวร!! หาแต่เรื่องให้กูจริงๆ …” ฉันยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาตบที่หน้าผากของตัวเองอย่างแรง ก่อนที่จะพูดกับตัวเองออกมาอย่างเซ็งจิต ไม่อยากก้าวขาลงไปจากรถเลย ให้ตายสิ แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อสุดท้ายฉันก็ต้องลงไปจากรถอยู่ดี.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๒๘ ชายในความฝัน📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/96da5f771ec2937c3796569fc2433a7d
Fictionlog ฟิกชั่นล็อก 👉🏻 https://fictionlog.co/c/61b2aa4d11c8f9001cbaaebd
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่เพจเฟซบุ๊ก 👇🏻https://www.facebook.com/pkm.tongchan 🥰
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
