3ปีคือไม่ได้ติดต่อเพื่อน ไม่ได้ไปหา ใช้ชีวิตคนเดียวดูอะไรเรื่อยเปื่อย ไปดูหนัง ทำงาน สวดมนตร์บ้างบางอารมณ์ ไม่เที่ยวผับเลย
เคยทำงานบริการ มีแต่เรื่องชู้สาว เรื่องยา
ให้ความรู้สึกแบบขี้ข้ากับขี้ข้าข่มกันเอง
แย่งเงินทริปกัน พนักงานด้วยกันแอบไปเอากันไปกันมาซ้อนหลายคู่ มั่วไปหมด ของเหลือทานของลูกค้าก็เอามากินกัน เราที่พวกเขามองว่าหยิ่งถือตัว เราชอบไปเห็นเหตุการณ์ลับๆ
ใจต้องนิ่งรับลูกค้าที่พวกนั้นเอาไม่อยู่
เมางี่เง่าปากไม่ดี เบื่อเจอแต่คนแบบเดิมๆพวกนั้นก็เมาแล้วไร้สาระซะส่วนใหญ่ คนไม่กินก็ต้องมาคอยแบกกลับบ้าน ไปตลาดที่ว่ามีของเยอะ
ก็ไปจนเบื่อ มีแต่เดิมๆ ได้กลับมาก็แค่ของกิน มีปีนี้แหละที่คนรอบตัวเป็นห่วง กลัวซึมเศร้า
ชวนไปนู่นไปนี่ ก็สนุกดี เที่ยวกับครอบครัว
ก็เลยมาคิดได้ว่า เกิดมาคนเดียวก็จริง
แต่ครอบครัวคือคนที่ไม่ลืมเรา