ผมชอบออกเดินทาง ในช่วงเวลาชีวิตเริ่มเป็นกราฟเส้นตรงเหนื่อยๆเบื่อกับสิ่งเดิมๆ สังคมเมืองที่วุ่นวาย comfortzone ของตัวเอง บวกกับช่วงที่กำลังสิ้นสุดอะไรบางอย่าง ครั้งแรกที่ผมได้เริ่มออกเดินทางคือหลังจากเรียนจบปี 4
เพราะคิดเพียงแค่ว่าเดี๋ยวฝึกงานทำงานก้ไม่ได้มีเวลามาเที่ยวแบบนี้ลองไปดูละกัน มันจะเป็นแบบไหนกันวะ
ตลอดที่ผ่านมาชื่นชอบการเที่ยวของ พี่เบนซ์ช่อง gaijin รู้สึกว่าเขาได้ไปสัมผัสมุมมองที่เขาถ่ายทอดมามันโครตดี ปรัชญาการตกตะกอนทางความคิดเขา คือโครตชอบเลย
ผมรู้ว่าผมยังไม่ได้มีอุปกรณืพร้อมหรือชอบทำคลิปอะไรนัก เเต่ผมชอบเล่าเรื่องผ่านตัวอักษรมันคงเป็นสิ่งที่ทำได้ดีสุด ถ้าเราจากปากก้เป็นคนเล่าไม่สนุกขนาดนั้น แบบนี้น่าจะเวิคสุด
จริงๆชอบอ่านหนังสือเเนวการไปเที่ยวเดินทางต่างๆ เราชื่นชอบมันเป็นหนึ่วในความฝันผมเหมือนกัน การมี เรื่องราวการเดินทางผจญภัยของเรา อารมณ์เหมือน Hobbit เเม่งน่าจะมีความหมายต่อตนเองเเละผู้อื่นได้ การได้ออกไปค้นหาโลกในมุมมอง ทักษะ เเละ ทัศนคติ ของเรา มันได้ขัดเกลา ให้เป็นคนที่ที่เข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น เป็นคนที่มี ปฎิสัมพันธ์กะผู้อื่นได้ดี การเอาตัวรอดจากสถานการณ์ ไหวพริบ การจัดการเวลา มิตรภาพต่างถิ่น บทสนทนาที่เป็นประโยชน์ให้เรา ฉุดคิดกับชีวิต เเรงบันดาลใจต่าง ๆ การค้นหาคำตอบอะไรบางอย่างของชีวิต เเละ สิ่งที่สำคัญจะโครตรู้สึกดีกับตัวเองภูมิใจ ภาษาอังกฤษคง บอกว่า So proud of myself
การมีชีวิตที่ชื่นชอบตัวเองภูมิใจในตัวเองมันรู้สึกดีมากๆ มันเป็นทักษะการใช้ชีวิตที่หลายๆคนอาจจะลืมให้ความสำคัญกับมันไป
ลองนึกย้อนไปวัยเด็กที่เรา อาจจะชนะการเเข่งขันร้องเพลง เหรียญทอง กีฬา ประกวดเต้น หรือจบการศึกษา อะไรทำนองนั้น ช่วงเวลาที่รู้สึกได้รางวัลภูมิใจกับตัวเองมันโครตรู้สึกดีเลยถูกมั้ย
คนเราน่าจะมีปุ่นกดความรู้สึกให้ภูมิใจกับตัวเองไปนานๆเนอะ มันคงดี เเต่ชีวิตเราก้หาความภูมิใจใหม่ๆ ตั้งแต่เด็กยันโต ตั้งแต่ ยังคลานไม่เป็นคลานอยู่ในบ้าน จนถึงวัยที่ขับรถไปไกลๆ ไปต่างถิ่นต่างประเทศ ลองนึกย้อนกลับไปช่วงเวลาวัยเด็กดูว่ามีอะไรที่เราภูมิใจกับตัวเองบ้างมั้ย
อาจจะรู้สึกดีมากๆก็ได้เมื่อย้อนความทรงจำกลับไป :)
ผมชอบช่วงเวลาการเป็นบริบทของนักเดินทาง รู้สึกว่าตัวเองไม่ต้องมีอดีต ไม่ต้องคิดอนาคต มีเพียงปัจจุบัน คนต่างๆก้รู้จักเราแค่ปัจจุบันในการมาเที่ยว เเละที่สำคัญตื่นเต้นมากๆเหมือนเป็นชีวิตที่โครตมันส์ในช่วงเวลานั้น เพราะได้เรียนรู้ประสบการณ์ของครั้งแรกที่ได้ลองเดินทาง การเที่ยวคนเดียวมันไม่ได้เเปลกนะ สังคมเมืองไทยมันอาจมองว่าเเปลก แต่คือโลกต่างประเทศ การออกเดินทางคนเดียวเป็นเรื่อง ธรรมดามาก เหมือนกับ ขี่รถไปเติมน้ำมันคนเดียวนั้นเเหละ
ฝรั่งเขาชอบมีนิสัยการผจญภัย การได้ไปเรียนรู้นอกห้องเรียน หรือ gapyear การใช้ชีวิตเพื่อค้นหาตัวเองตัวตนหรือสิ่งที่ชอบ แต่คนไทยเรากลับไม่ค่อยได้มี วัฒนธรรมอะไรแบบนั้น ซึ่งเรามองว่ามันสำคัญการในชีวิต
บางทีการสร้างอะไรสักอย่าง เรารีบทำโดยไม่รู้เเผนการ สร้างๆไปเรื่อยๆ เสร็จไวก็จริงแต่ไม่ใช่สิ่งที่ชอบเเละอาจไม่เเข็งเเรงมั่นคง
แต่ถ้าเรายอมเสียเวลาหน่อยในการวางเเผนก่อนจะลงมือ ช้าหน่อยแต่ มาถูกทาง มีความสุขไปด้วย เเละชื่นชอบมัน มันน่าจะเวิคกว่า
ผมคงไม่ค้นพบเลยถ้าไม่ลองกล้าดู เเรงบัลดาลใจของเราก็มาจากเพื่อน ผญ คนนึงไปเที่ยวขึ้นเขาคนเดียว ซึ่งตอนนั้นเราก็มองว่าเห้ยใช่อ้อวะ โครตเฟี้ยวเลยอะไรทำนองนั้น ยังไม่รู้หรอกความรู้สึกมันเปนยังไง เเต่คิดว่าขนาดผญคนเดียวตัวเล็กๆยังไปได้เลย ทำไมเราจะลองทำไม่ได้วะ !!!!
เเรงบัลดาลใจอีกอย่างคือ ช่องการท่องเที่ยวต่างๆ ที่ชอบมากที่สุดคงเป็น พี่เบ้นซ์ gaijin เเละก้ช่องต่างๆ บอลพาเที่ยว เบียร์สดfedfe พี่ ray
ติดตามตอนต่อไป
ซีรี่ย์ การผจญภัย 3วัน2 คืน ณ ปิล็อก หุบเขาเเห่งสายลม
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
