S.A.V.E พลิกวิกฤติล่า
หน้าปก
บทนำ Butterfly effect
ทฤษฏีของผีเสื้อตัวน้อยที่ว่ากันว่าเพียงแค่กระพือปีกเพียงเบาๆก็อาจจะสั่นสะเทือนไปทั้งโลก ความหมายของสิ่งที่ซับซ้อนเกินจะเข้าใจหรือบางอย่างที่บางเบาจนแทบไม่คิดว่าจะส่งผลกระทบต่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เพราะแบบนั้นเราจึงมองข้ามมันไปจนแทบลืมไปเลยว่ามีสิ่งนั้นอยู่
ตอนที่1 ลืมตาตื่น
ท่ามกลางความมืดมิดและไร้เสียงสิ่งใด จู่ๆทันใดนั้นมีแสงริบหรี่ของดวงไฟสีแดงกระพริบต่อเนื่องเป็นระยะ พร้อมกับเสียงของจักรกลบางอย่างกำลังเริ่มทำงาน
ตืด ตืด ตืด !!!
เสียงสัญญาณแจ้งเตือนบางอย่างดังขึ้นเรื่อยๆ
"เริ่มขั้นตอนปลุกชีพ"
เสียงปริศนาดังขึ้นมันเป็นเสียงแปลกๆราวกับเสียงสังเคราะห์
หลอดไฟสีขาวถูกเปิดขึ้นเผยให้เห็นสิ่งรอบข้าง ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวมีเครื่องมือการทดลองต่างๆ วางอยู่บนพื้นไม่เป็นระเบียบนักราวกับว่ามันถูกทำให้ตกลงมาจากอะไรบางอย่าง ฝุ่นมากมายจับสิ่งของต่างๆเหมือนกับว่ามันไม่เคยถูกใช้มานาน
หวืดดด!!
เพดานถูกเปิดออก แคปซูลสีขาวนวลวงรีขนาดใหญ่ เลื่อนลงมาแขนกลสีเงินที่ดูเก่าๆทำงานเหมือนกับว่ามีใครบังคับมันอยู่ มันจับท่อสีขาวอันเล็กต่อเข้ากับแคปซูลเพื่อดูดของเหลวบางอย่างออก ทำให้กระจกใสขึ้นคงเพราะของเหลวถูกดูดออกทำให้สามารถมองทะลุเข้าไปข้างในได้
ไม่นานนักแคปซูลถูกเปิดออก ฝุ่นควันสีขาวพวยพุ่งออกจากแคปซูลจนแทบมองไม่เห็นอะไรอยู่ข้างในและเมื่อควันสีขาวจางลง
ก็แสดงให้เห็นสิ่งที่อยู่ในแคปซูลสีขาว ชายผมสั้นสีดำหน้าตาขาวซีด ไม่ใส่เสื้อผ้ามีเพียงร่างกายที่เปลือยเปล่าที่นอนแน่นิ่งอยู่ในนั้น
"เช็คระบบงานทำงานร่างกายโดยละเอียด" เสียงปริศนาพูดขึ้นอีกครั้ง
เลเซอร์สีเขียวทำงานสแกนส่วนต่างๆอย่างละเอียด
"ไม่พบสิ่งผิดปกติ...."
"เริ่มขั้นตอนกระตุ้นกล้ามเนื้อหัวใจด้วยไฟฟ้า"
แขนกลขนาดยักษ์เลื่อนลงมาจากเพดาน ปลายแขนมีแผ่นเหล็กสีขาวมันวาว มันยื่นมาแปะที่หน้าอกของชายคนนั้นอย่างระวัง
"3.."
"2.."
"1.."
ร่างกายของชายคนนั้นกระตุก แต่ก็ยังแน่นิ่งไป
"เริ่มขั้นตอนอีกครั้ง"
"3"
"2"
"1"
ร่างกายของคนนั้นกระตุกอีกครั้งแต่คราวนี้เขาลืมตาขึ้น ตาเบิกกว้างราวกับคนที่เพิ่งพื้นจากความตาย
"ขั้นตอนสำเร็จ"
"ยินดีต้อนรับครับ ศาสตราจารย์วีเซล"
"แค่กกๆๆ...ๆ"
ชายคนนั้นไอเสียงดังคงเพราะหลับเป็นเวลานานทำให้ร่างกายไม่ชินกับอากาศภายนอกแคปซูล
"ระบบตรวจร่างกายพบว่าร่างกายของคุณแข็งแรงดีครับแต่ต้องใช้เวลาฟื้นตัว"เสียงปริศนา
"นาย...เป็น ใคร?"
เสียงแหบแห้งของวีเซลพูดขึ้นอย่างสงสัย
"ผมคือ SAVE ครับ ผมคือผู้ช่วยของคุณครับ เนื่องของระบบสมองของคุณเพิ่งจะเริ่มทำงานครับ ความทรงจำบางส่วนเลยอาจจะขาดหายไป คุณต้องรอให้สมองตื่นตัวเต็มที่ก่อนจะเข้าเครื่องเพื่อดึงความทรงจำนั้นกลับมาครับ กรุณาใส่ชุดที่ผมให้ด้วยเพื่อให้ผมสามารถได้ตรวจคุณได้เพิ่มขึ้นอีกนิด"
เสียงจากระบบแสดงตัวตนให้ชายที่นั่งสำลักอากาศได้รับรู้
แขนกลถูกเลื่อนลงมาอีกครั้งพร้อมกับกระเป๋าหนังทรงสี่เหลี่ยมสีดำลงมาจากเพดาน เมื่อเปิดออกก็พบชุดหนังสีขาว วีเซลหยิบแล้วค่อยๆใส่ชุด
ทันทีที่ใส่ชุดเสร็จชุดหนังเปลี่ยนเป็นสีดำและดวงไฟสีฟ้ามันเริ่มเคลื่อนตัวบนชุด มันขยับไปมาเหมือนกับคลื่นนํ้าเพื่อตรวจร่างกายของวีเซลราวว่ามันมีชีวิต
"ระบบตรวจพบกล้ามเนื้ออ่อนแรงเป็นผลข้างเคียงจากการ HYPER SLEEP(หลับจำศีล)ครับ คุณจะอนุญาตให้ผมฉีด MEDIC NANO BOT(หุ่นยนต์รักษาตัวจิ๋ว) เพื่อรักษากล้ามเนื้อไหมครับ?"
"อืม"วีเซลพยักหน้าเพียงเบาๆก่อนจะเอนหลังลงแคปซูลอีกครั้ง
"ทันทีที่ผมฉีด MEDIC NANO BOTเข้าไป มันจะทำงานเต็มที่ต่อเมื่อคุณไม่ขยับ เพราะฉะนั้นคุณจะหลับอีกครั้งครับ กระบวนการนี้จะใช้เวลา5ชม. เมื่อครบกำหนดผมจะปลุกคุณอีกครั้ง"
แขนกลอันใหญ่สีขาวเลื่อนลงมาอีกครั้งทางปลายแขนถือปืนนาโนบอทยิงเข้าที่ข้อมือตรงสัญญลักษณ์ V แบบนุ่มนวลและเขาก็หลับไป
ปี๊บ ๆ ๆ ๆ
สัญญาณเตือนอีกครั้ง แสงจากไซเรนสีแดงหมุนอย่างรวดเร็ว แต่ครั้งนี้มันดังขึ้นเรื่อยๆ
"ถึงเวลาแล้วหรอ....ฉันขอนอนอีกนิดได้ไหม"วีเซล
"ไม่ใช่เสียงปลุกครับ เป็นเสียงสัญญาณฉุกเฉินจากการบุกรุกครับ"SAVE
"เราโดนบุกรุกจากอะไร?"วีเซล
"ไม่ทราบครับ"SAVE
"ที่นี่ปลอดภัยรึเปล่า?"วีเซล
"ไม่ครับ ระบบของผมแจ้งเตือนการบุกรุกของบางสิ่งที่ไม่อาจระบุได้มันมีความสามารถในการเจาะกำแพงป้องกันเหล็กหนา6นิ้วได้ คุณมีเวลาหนีออกจากที่นี่4.36นาทีและจำนวนไม่ตํ่ากว่า 100-200ตัว ผมประเมินจากจำนวนสิ่งที่ไม่อาจระบุได้และความเป็นไปได้ทั้งหมดครับ"SAVE
"มันคือตัวอะไร?" วีเซล
"ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาอธิบายครับ"SAVE.
"งั้นเอาชั้นออกไปทีSAVE!!!" วีเซล
"ระบบกำลังคำนวนทุกความเป็นไปได้รอสักครู่ครับ"SAVE
ในใจของวีเซลกำลังสับสนและทันใดนั้น
"ผมจะเปิดทางให้ครับ คุณแค่วิ่งตามมา"
หวืดดด
ประตูใหญ่ถูกเปิดออกแสดงให้เห็นฝูงมดนับร้อยตัวมันใหญ่ขนาดเท่ากับแมวตัวโตเต็มวัย ในขณะที่วีเซลกำลังตกใจกับภาพที่เห็นอยู่เสียงของ SAVE ก็ดังขึ้น
"กรุณาหาที่หลบ ผมจำเป็นต้องเปิดทาง"
สติของวีเซลที่กำลังสับสนถูกดึงกลับมา เขาวิ่งหาที่หมอบอย่างรวดเร็ว แขนกลอันใหญ่จับถังบางอย่างเหวี่ยงออกไปตรงทางที่มดนับร้อยกำลังเบียดกันเข้ามาเพื่อรุมขยํ้าวีเซล
"คุณมีเวลา4.28นาที วิ่งฝ่าพวกมันออกไป" SAVE
ทันทีที่SAVE พูดจบถังที่แขนกลเหวี่ยงออกไปก็ระเบิดเสียงดังสนั่น แรงระเบิดกระแทกร่างของพวกมันกระเด็นไปคนละทิศละทาง วีเซลรีบวิ่งสวนออกไปทันที
"กรุณาอย่าหยุดและทำตามที่ผมบอก"SAVE
"อืม"วีเซลทำตามอย่างเคร่งครัดวิ่งตามทางไปซักพัก
"คุณต้องพึ่งตัวเองครับ ผมจะคุยกับคุณได้ผ่านระบบของชุดนี้ครับ มันถูกเชื่อมต่อกับกระดูกสันหลังเข้าสู่เส้นประสาทโดยตรงผมสามารถพูดกับคุณและแสดงผลผ่านม่านตาของคุณ จากนี้คุณต้องตรงไปแล้วลงบันไดทางด้านขวาครับ"
"อืม นายสามารถแสดงผลว่ามีพวกมดหลบอยู่ไหนได้ไหม?"วีเซล
"ได้ครับ" SAVE
เมื่อระบบสแกนทำงานพบกับกลุ่มมดขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้าทำให้เขาสามารถแอบไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
เขาใช้เวลาสักพักก็พบว่าสถานที่รอบข้างเป็นออฟฟิศร้างที่ไร้เงาของมนุษย์คนอื่นราวกับว่ามันไม่มีใครอยู่มานานแสนนาน มีเศษฝุ่นและต้นไม้ต้นเล็กๆขึ้น แสงแดดอ่อนๆทำให้เห็นรอบๆตัวได้ดีขึ้น
"มันเกิดอะไรขึ้น? คนอื่นนอกจากชั้นอยู่ที่ไหน?"
เขาพยายามมองไปรอบๆอย่างลังเล
"ระบบของผมถูกตั้งเวลาให้เปิดขึ้นเมื่อถึงเวลา เหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้านี้จึงไม่มีบันทึก" SAVE
"มันเกิดอะไรขึ้น?"
แต่ก่อนที่วีเซลจะนึกอะไรออก จู่ๆฝูงมดก็แห่กันมาอีกระลอกการหนีเอาชีวิตรอดจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง
"โถ่วว โว้ยย!! SAVE บอกทางชั้นมา!!"
วีเซลพยายามวิ่งมาอยู่พักใหญ่แต่ดูเหมือนจะไปไม่รอดซะแล้ว ข้างหน้าทางเดินยาวเป็นเพียงทางเดียวแล้วที่เขาจะไปได้ในตอนนี้ ปลายทางคือบานกระจกเก่าๆที่ถูกฝุ่นจับหนาจนมองไม่เห็นภายนอก
"ทางเดียวคือคุณต้องกระโดดออกหน้าต่างตรงหน้า เวลาจากที่คำนวนคุณจะมีเวลาก่อนกระแทกพื้น 11 วินาที ผมจะรับคุณได้ก่อน7วินาที ทั้งนี้ต้องดูที่.. "SAVE
"ให้ชั้นกระโดดออกไป!!!" วีเซลถามยํ้าอีกครั้งอยากให้สิ่งที่SAVEบอกเป็นการได้ยินที่ผิด
"ทันทีที่คุณกระโดดออกไป คุณมีเวลา11วินาทีลอยอยู่บนอากาศก่อนจะตกถึงพื้นครับ แต่ผมจะรับคุณจากการกระโดดออกไปภายในเวลา7วินาที"SAVE
ดูเหมือนฝูงมดมันไม่รอให้เขาได้ตัดสินใจ พวกมันพุ่งเข้าใส่ทันทีขากรรไกของมันหนีบเข้าที่ข้อเท้าของวีเซลและมันก็ดึงเขาจนทรุดลงด้วยแรงมหาศาลของมัน
"อ็ากกกกกกก!!!"วีเซล ร้องอย่างเจ็บปวดเพราะกระดูกของเขากำลังถูกขากรรไกของมันบีบราวกับถูกคีมหนีบ ในตอนนั้นหางตาของเขาหันไปเจอบางอย่างสีดำสนิทในเงามืด พวกมันนับพันวิ่งมาราวกับคลื่นนํ้าสีดำมุ่งตรงมาหาเขาอย่างไม่ลดละ
ในตอนนี้เขาแทบไม่เหลือทางไหนแล้วนอกจากทางที่SAVEบอก
"ชั้นจะทำที่นายบอก"
ถึงแม้จะไม่อยากทำแต่ก็ต้องยอมรับว่ามันมีแค่ทางเดียวเท่านั้น เขาใช้แรงที่มีดึงขากรรไกของมันออก แต่ดูเหมือนอีกฝั่งก็ไม่ปล่อยเอาซะง่ายๆ ฝูงมดก็พุ่งใส่วีเซลทันทีพวกมันรุมกัดจนแทบไม่เห็นตัวเขาเลย แต่ในจังหวะที่แทบจะสิ้นหวังชุดที่วีเซลใส่ปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาอย่างรุนแรง ทำให้พวกมดกระเด็นไปคนละทิศคนละทางในทันที
"วิ่ง"
เสียงของSAVE ดังขึ้นในตอนนี้วีเซลไม่มีคำถามหรือความลังเลอะไรทั้งนั้นเพราะมันอาจจะเป็นโอกาสเดียวแล้ว เขาวิ่งเข้าใส่กระจกอย่างสุดแรงเพื่อพาตัวเองออกจากเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้น
เพล้ง!!!!!
ร่างของเขาพุ่งทะลุกระจกออกมาในขณะที่มีฝูงมดนับร้อยวิ่งตามออกมาเช่นกัน พวกมันเกาะตามตัวของวีเซลอย่างไม่ลดละและต่อตัวทำเป็นสะพานบางตัวก็บินมาอย่างบ้าคลั่งพวกมันมีมากมายจนแทบนับจำนวนไม่ได้เลยราวกับว่าที่นี่คือรังของมัน เขารู้ทันทีว่าพวกมันไม่มีทางปล่อยเขาออกไปง่ายๆ ในตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าต้องทำยังไง
"SAVE!!!!" วีเซลตะโกนจนสุดเสียงเพื่อหวังให้ความหวังสุดท้ายตอบรับ
"รับทราบ" ในทันทีที่เสียงตอบรับของ SAVE ดังขึ้น
ตูม!!!!
ขีปนาวุธลูกเล็กยิงเข้าตึกจึงเกิดระเบิดสั่นไปทั้งตึกเศษฝุ่นกระจุยกระจายและลูกต่อมายิงใส่ฝูงมดที่ตามวีเซลออกมา เสียงระเบิดดังก้องออกไปไกล ฝูงมดร่วงราวฝนสีดำบางตัวถูกระเบิดกระจุยเป็นชิ้นเล็กๆ บางตัวติดไฟ วีเซลหันมองต้นทางของขีปนาวุธก็เจอเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธลำใหญ่บินกลางอากาศ แต่ฝูงมดมันไม่ยอมแพ้ มดบางตัวที่บินได้ก็พุ่งชนกับเฮลิคอปเตอร์จนทำให้ระบบการบินเสียศูนย์มันบินเคว้งไปมาและชนเข้ากับตึกอย่างจังทำให้เกิดระเบิดขึ้นอีกครั้ง ในครั้งนี้มันรุนแรงมากทำให้สมดุลของตึกที่ตั้งอยู่พังลง ตึกเอนและพังลงในทันทีเศษหินและกระจกร่วงหล่นราวกับฝน
"ตายห่า!! แล้ว"
ในขณะที่วีเซลยังตะลึงกับภาพที่เห็น จู่ๆชุดสูทที่เขาใส่ก็ปล่อยร่มชูชีพสีส้มออกมาเขาลอยกลางอากาศ ทันใดนั้นก็มีโดรนไร้คนขับบินเกี่ยวร่มชูชีพของวีเซลไปอย่างเฉียดฉิว
วีเซลมองตึกใหญ่ที่ค่อยๆถล่มลงเศษซากของมดและตึกเละจนแถบแยกไม่ออก เขามองมันจนลับตาออกไป
"ชั้นไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…."
คำถามผุดขึ้นในหัวคงยากที่จะหาคำตอบ
ติดตามตอนต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
