ขึ้นชื่อว่าการแข่งขันโดยเฉพาะการแข่งกีฬาแน่นอนว่าต้องมีผู้ชนะและผู้แพ้
ผู้ชนะไม่ต้องอธิบายอะไรมากนักแน่นอนว่าต้องเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความยินดี ปลื้มปิติ เฉลิมฉลองกันเต็มที่ ความสนใจของผู้คนส่วนใหญ่ก็มักจะไปทางผู้ชนะแต่ในทางกลับกันฝ่ายที่แพ้ทุกอย่างมันตรงกันข้าม
ผมมีประสบการณ์ความล้มเหลวความพ่ายแพ้มาหลายครั้งก็เลยถือโอกาสมาเล่าให้ฟัง
ณ สนามบาสเกตบอลแห่งหนึ่งเวลาเย็นๆอากาศกำลังเย็นสบายมีลมหนาวพัดมาไม่ขาดสายทำให้บรรยากาศดีไม่เบา
ผมนั่งชุ่มเหงื่ออยู่ข้างสนามพลางยกน้ำดื่มแก้กระหายตาก็จ้องมองไปสนามที่ตอนนี้กำลังมีการแข่งขันบาสเกตบอลกันอย่างดุเดือด
อันที่จริงมันเป็นการเล่นแบบต่อทีมคือหากแต้มแพ้ก็จะต้องออกมานั่งรอเล่นแทนทีมแพ้ทีมต่อไปแน่นอนที่ผมมานั่งข้างสนามเพราะทีมผมแพ้แบบหมดสภาพไปก่อนหน้านี้แล้ว
ผมหันไปมองเพื่อนร่วมทีมอีก3คน ความจริงจะใช้คำว่าเพื่อนก็ไม่เต็มปากนักเพราะแต่ละคนอายุยังไม่ถึง18ปีด้วยซ้ำ ผมสังเกตแววตา ท่าทาง การแสดงออก ของทุกคนในทีมตอนนี้ทุกคนแทบไม่เหลือความมั่นใจแล้วเพราะพึ่งแพ้แบบสู้ไม่ได้มาถึงสองครั้งติดๆ
สำหรับผมที่อายุจะแตะเลขสามแล้วสภาพจิตใจยังพร้อมหากแต่สำหรับเด็กอายุเพียง18ปีนั้นจิตใจของพวกเขาบางครั้งยังไม่สามารถรับมือกับการพ่ายแพ้แบบนี้ได้
ทำเอาผมนึกย้อนไปตอนตัวเองอายุ18ปีเหมือนกัน... ในตอนนั้นผมลงแข่งวิ่ง1500เมตรเป็นตัวแทนของโรงเรียนการแข่งขันเป็นไปอย่างสูสีผมวิ่งเต็มความสามารถเส้นชัยอยู่ไม่ไกลแล้วแต่แล้วก็มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกล้ามเนื้อต้นขาหลังขอผมกระตุกอย่างแรงทำให้ผมเจ็บจนวิ่งต่อไม่ได้จนต้องเดินกระเพกเข้าเส้นชัยเป็นที่โหล่
วันนั้นผมเฟลไปทั้งวันแทบไม่อยากทำอะไรคอยพร่ำโทษตัวเองที่ไม่ชนะพูดภาษาบ้านๆว่าเจ็บใจนั่นละครับหลังจากนั้นผมก็ร้องไห้อยู่มุมหนึ่งของสนามแข่งจนมีคนที่ทำให้ความคิดของผมเปลี่ยนไปตลอดกาลเดินเข้ามาหาผมหันไปมองชายคนนั้น
“มึงเป็นยังไงวะไอ่แบงค์” เสียงของอาจารย์ที่สอนพละผมตั้งแต่ป.1กล่าวถามผม
เจ็บใจเฉยๆครับ ผมตอบกลับไปตามความจริง
แบงค์มึงฟังกูนะสปิริตนักกีฬาการเข้าเส้นชัยได้โดยที่เราทำเต็มที่แล้วไม่ว่าจะได้อันดับเท่าไหร่นั่นคือเราชนะใจตัวเองแล้ว
ผมได้ฟังแล้วก็เปลี่ยนมุมมองของตนเองจนถึงปัจจุบัน
ตัดภาพมาปัจจุบันผมสะกิดน้องๆร่วมทีมมาคุยคำแรกที่ได้ยินคือ”ไม่ไหว”เขาเก่งเกินไป ผมได้ยินแบบนั้นก็คิดในใจแล้วว่าต้องพูดปลุกใจทีมหน่อย
เห้ยฟังนะการที่เรามาเล่นทีนี่การที่เราเจอคนเก่งกว่าการแพ้มันเกิดขึ้นได้ ความผิดพลาดเกิดขึ้นได้ แต่สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดคือเราไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ไม่เชื่อมั่นในตัวเพื่อนร่วมทีม กลัวคู่ต่อสู้ สิ่งเหล่านี้แหละที่ทำให้เราแพ้ เรากลับไปเล่นรอบนี้ขอให้เราเล่นเต็มที่ไม่สนว่าจะแพ้หรือชนะ
หากเป็นมวยตอนนี้เราโดนอัดจนน่วมเลือดท่วมทั้งตัวแต่เราจะนอนกลืนเลือดตัวเองไปตลอดหรือจะออกไปเอาเลือดอีกฝั่งออกมาบ้างละ...
กลับมาแข่งขันอีกครั้งทุกคนลงมาเล่นด้วยทัศนคติที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดไม่มีกลัวคู่แข่งแล้วแถมยังสู้ได้อย่างสูสีแม้ว่าสุดท้ายเราจะแพ้ได้ด้วยคะแนน 15-13 ทีมฝั่งตรงข้ามที่ตอนแรกเราคิดว่าสู้ไม่ไหวตอนนี้พวกเขาถึงกับหืดจับกว่าจะเอาชนะผมได้
แน่นอนครับเราจะไม่ยอมนอนกลืนเลือดตัวเองฝ่ายเดียวเราจะสู้เพื่อเอาเลือดคู่แข่งออกมาบ้าง
โชว์ให้เขาดูว่าถึงเราเป็นหมูก็คือ “หมูสู้มีด”
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
