สวัสดีค่ะ วันนี้กลับมาพบกับโพสต์รีวิวหนังสืออีกครั้งนะคะ และหนังสือที่หยิบมารีวิวในวันนี้ไม่ใช่หนังสือการ์ตูนอย่างที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่ากลัวทุกคนจะเบื่อกันหรอกนะคะ แต่เป็นเพราะว่าเราสนใจเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้จนลัดคิวกองดองของเรา ทำให้ได้อ่านก่อน และตอนที่ซื้อเนี่ยก็เห็นว่ายังไม่มีรีวิวหนังสือเรื่องนี้ พอได้อ่านจนจบแล้วก็รู้สึกว่าไม่ผิดหวังเลยที่ซื้อมาและอยากจะเขียนรีวิวให้ทุกคนได้อ่านกัน เอาล่ะค่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาไปพบกับรายละเอียดหนังสือในย่อหน้าต่อไปได้เลยค่ะ
หนังสือที่เราหยิบมารีวิวในวันนี้มีชื่อว่า ภารกิจวิญญาณของยมทูตสี่ขาผู้อ่อนโยน เป็นนวนิยายแปลจากภาษาญี่ปุ่น เขียนโดย ชิเน็น มิกิโตะ แปลโดย อิศเรส ทองปัสโณว์ พิมพ์ครั้งที่ 1 พ.ศ.2564 สำนักพิมพ์เนชั่นบุ๊คส์ ราคาปกอยู่ที่ 350 บาท และปกหลังหนังสือเล่มนี้มี QR Code ให้ทุกคนได้สแกนเพื่อทดลองอ่านกันก่อนด้วยนะคะ
สำหรับเรื่องย่อแบบสั้นๆเลย หนังสือเล่มนี้จะเป็นเรื่องของยมทูตที่ถูกส่งมายังโลกมนุษย์เพื่อแก้ปัญหาวิญญาณติดที่ ที่มีความอาลัยก่อนตายที่ไม่สามารถขจัดมันออกไปได้เลยไม่สามารถไปไหนได้ ซึ่งก็ถือว่าเลือกได้ถูกที่มากค่ะ เพราะว่า ลีโอ ยมทูตในร่างสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์ ได้มาอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลที่ผู้ป่วยเป็นประเภทที่ไม่สามารถรักษาหายได้แล้วและเลือกที่จะใช้ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตที่โรงพยาบาลแห่งนี้ และหนังสือเล่มนี้ประกอบไปด้วย 9 บทด้วยกัน มีเนื้อหา 7 บท และอีก 2 บท เป็นบทนำและบทส่งท้ายค่ะ
ถ้าบอกเรื่องย่อแค่นี้ผู้อ่านคงโกรธแน่ๆเพราะยังไม่ทันได้รู้รายละเอียดเลย แถมที่บอกก็เป็นรายละเอียดตามปกหลัง ซึ่งเราไม่ใจร้ายทำแบบนั้นค่ะ เพราะเนื้อเรื่องย่อแบบไม่สปอยเนื้อหาหลักอยู่ในย่อหน้าถัดไปค่ะ และอยากขอย้ำว่าถ้าคุณไม่อยากอ่านรีวิว เราก็มีเวอร์ชั่นแบบที่เป็นพอดแคสให้คุณได้รับฟังกัน รายละเอียดลิ้งค์อยู่ท้ายสุดของโพสต์นี้เลยค่ะ
สำหรับภารกิจแรกจะเป็นเรื่องของ มินามิ ทัตสึโอะ ชายวัยเกษียณที่ป่วยเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายและเป็นดีซ่าน ที่ปฏิเสธการรักษาและเลือกใช้ระยะเวลาสุดท้ายของชีวิตที่โรงพยาบาลแห่งนี้ โดยเขามีปมเรื่องความรัก เพราะความสงสัยในบทสรุปของความรักที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเขาที่ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ และได้ให้ของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เป็นก้อนสีดำไว้เป็นที่ระลึกก่อนจะจากไป นอกจากเขาจะไม่รู้ว่าของที่ให้คืออะไรแล้วนั้นยังได้ทิ้งให้เขาต้องอยู่เพียงลำพังพร้อมกับความสงสัยว่าสุดท้ายแล้วเธอเลือกเขาหรือไม่
มาต่อกันที่ภารกิจคลี่คลายปัญหาค้างคาใจในภารกิจที่สอง ซึ่งมีชื่อตอนว่า ยมทูตคลี่คลายคดีฆาตกรรม โดยเป็นเรื่องของ ซุน ซึ่งความจริงแล้วเขามีชื่อว่า คาเนมุระ ยาสึจิ กับปมในใจในอดีตกับความผิดพลาดจากการกู้ยืมเงินนอกระบบจนทำให้เขาต้องถลำตัวทำสิ่งที่ผิดกฎหมาย เขาได้วางแผนไปปล้นเพชรและได้ยิงคนตายและได้นำเพชรนั้นหนีไปต่างประเทศพร้อมกับทิ้งตัวตนของเขาไว้ แต่ในช่วงเวลาสุดท้ายเขาได้กลับมาที่แห่งนี้ คฤหาสน์ที่เขาเคยฆ่าคนตายเมื่อ 7 ปีก่อนที่ได้ถูกปรับปรุงให้เป็นโรงพยาบาลที่เขาเลือกใช้ช่วงเวลาสุดท้ายที่นี้
ภารกิจที่สาม ยมทูตเล่าขานงานศิลปะ ในตอนนี้จะเล่าถึง อุสึมิ นาโออิ จิตกรฝีมือดีที่ผ่านมา 7 ปีแล้วที่เขาไม่สามารถวาดภาพได้เหมือนที่ผ่านมา ซึ่งสามารถของเข็เกี่ยวข้องกับปริศนาฆาตกรรมที่คฤหาสน์แห่งนี้เมื่อ7ปีก่อน ที่มีครอบครัวที่พักอาศัยในคฤหาสน์ที่ถูกชาวบ้านสร้างข่าวลือว่าพวกเขาเป็นผีดูดเลือด เพราะพวกเขาไม่เคยออกไปไหนได้ช่วงเวลาที่มีแสงอาทิตย์เลย
ในส่วนของภารกิจที่สี่ ยมทูตบอกเล่าความรัก หลังจากที่ลีโอยมทูตที่อยู่ในร่างสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์ได้ปฏิบัติหน้าที่คลี่คลายปมในใจเพื่อไม่ให้ตายไปแล้วเป็นวิญญาณติดที่ ได้ช่วยเหลือไปแล้วถึงสามคนด้วยกัน ก็มาถึงคนที่สี่ที่แม้ว่าจะส่งกลิ่นเน่าของความอาลัยเจือจางน้อยกว่าสามคนที่ผ่านมาแต่ก็เป็นคนเดียวที่ลีโอไม่เคยพบเจอมาก่อน แถมยังไม่ได้อยู่ห้องผู้ป่วยบริเวณเดียวกันกับคนอื่นๆอีกด้วย นอกจากนี้ลีโอยังสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างนาโฮะ หญิงสาวผู้นำพาเขามาอยู่ที่แห่งนี้ กับ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลแห่งนี้เพราะทั้งคู่ดูสนิทกันเหลือเกิน
ใครที่คิดว่าหนังสือเรื่องนี้คงเป็นต้องเป็นเรื่องที่ยัดเยียดพลังบวกเวอร์ๆจากเรื่องราวการคลายปัญหาปมในใจเพียงอย่างเดียวคุณคิดผิดแล้วล่ะค่ะ!! เพราะว่าในบทที่ 5-7 ไม่ได้เป็นเรื่องของการคลี่คลายปมในใจ แต่เป็นเนื้อเรื่องแนวสืบสวน เพราะลีโอดันทราบข่าวจากเพื่อนยมทูฑด้วยกันว่าอีกประมาณ 2 อาทิตย์ จะมีวิญญาณติดที่ที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลแห่งนี้ ถึง 8 คน ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เพราะคนที่อยู่ที่นี้ไม่ได้มีเพียงแค่คนป่วย บางคนยังมีสุขภาพดีที่สามารถอยู่บนโลกนี้ได้อีกนาน แถมบรรดาคนป่วยก็คลี่คลายความอาลัยให้เรียบร้อยไปแล้ว แต่มันก็มีเพียงสาเหตุเดียวที่ทำให้คนเราสามารถกลายเป็นวิญญาณติดที่เพราะเกิดความอาลัยมากๆนั่นก็คือ การถูกฆาตกรรม!!
นั่นแปลว่าทุกคนในโรงพยาบาลจะถูกฆ่า แต่ก็มีกฎไม่ให้ยมทูตแทรกแซงการตายของมนุษย์ หากลีโอเข้าไปสืบเรื่องดังกล่าวเท่ากับว่าเขาทำผิดกฎ ซึ่งในหนังสือก็จะเล่าเรื่องของการสืบว่าใครเป็นผู้วางแผน และการตัดสินใจของลีโอจะเป็นอย่างไร และอย่างที่ได้บอกไปว่าในตอนหลังเนื้อเรื่องมันไม่ได้มีแค่อ่านแล้วให้ความรู้สึกดีเพราะคลี่คลายปมในใจเพียงอย่างเดียว ยังให้เฉลยปริศนาต่างๆที่ถูกทิ้งตั้งของแต่ละบทได้อย่างลงตัว เรียกได้ว่าหนังสือเล่มนี้ครบเครื่อง เนื้อเรื่องไม่เล่นประเด็นซ้ำจำเจ
--------------------ในส่วนต่อไปนี้จะมีการสปอยเนื้อหาหลัก---------------
ความรู้สึกแรกหลังอ่านจบ ก็คิดถึงประโยคหนึ่งซึ่งทุกคนอาจจะเคยได้ยินกันมาแล้วซึ่งประโยคนั้นก็คือ “การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ” หลังจากที่อ่านเรื่องราวการป่วยของตัวละครในเรื่องมันทำให้เรากลับมาดูแลสุขภาพกายมากขึ้น ได้กลับมาออกกำลังกายหลังจากที่ไม่ได้ออกมาเป็นหลายเดือน เพราะเราไม่อยากลำบาก การป่วยมันไม่ใช่เรื่องที่สนุกเลยไม่ว่าคุณจะป่วยกายหรือจิตใจ มันทรมานทั้งสองแบบ แต่ไม่ใช่ว่าพอเจ็บป่วยแล้วทุกอย่างมันจบสิ้น การยอมรับความจริงและตั้งหลักหาวิธีรับมือนั่นคือการแก้ปัญหาที่ถูกต้อง แต่ไม่ใช่ว่าการยอมรับความจริงมันจะทำได้ง่ายโดยเฉพาะเมื่อคุณรู้ว่าคุณเป็นโรคที่ส่งผลให้คุณมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน มันยากที่จะยอมรับแต่ในหนังสือเล่มนี้มันก็สอนให้เราเห็นว่าบางครั้งเหตุการณ์ร้ายๆบางอย่างในชีวิตมันไม่มีเหตุผลอะไรเลย แต่เราดันเป็นคนที่โชคร้ายก็เท่านั้น
เราชอบที่ปมปัญหาความค้างใจของแต่ละครมันแตกต่างกันไป แต่ก็ไม่ได้ยัดเยียดให้มันต้องจบสวยอย่างในตอนที่สองที่เป็นเรื่องของคาเนะมุระ ยาสึจิ เจ้าของร้านเพชรที่ไปกู้ยืมเงินนอกระบบจนต้องทำเรื่องผิดพลาด ในตอนแรกเราแอบกังวลว่าบทสรุปจะเฉลยว่าคนที่ฆ่านั้นไม่ตาย เป็นการเข้าใจผิด ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเราว่ามันจบแบบโลกสวยไปหน่อย แต่เขาเลือกให้จุดจบที่ดีที่ว่าสุดท้ายแล้วมีการฆาตกรรมเกิดขึ้นจริง เขาทำผิดจริง แต่ไม่ได้ฆ่าผู้เป็นพ่อของเด็กชายที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้แต่เป็นโจรที่มาปล้นตัดหน้าเขา เราว่ามันเป็นการหาทางลงให้เรื่องนี้จบลงสวยแบบบดูไม่ประดิษฐ์
ในส่วนตอนที่เราชอบมากที่สุดเป็นตอนการคลายปมปัญหาของ อุสึมิ นาโออิ จิตกรที่ไม่สามารถวาดภาพได้ ที่ผลงานของเขาได้รับการยอมรับและถูกซื้อไว้จากครอบครัวที่ถูกลือว่าเป็นผีดูดเลือดแต่ในบ้านกลับไม่มีผลงานของเขาแขวนไว้อยู่เลย ทำให้เขาเกิดความแคลงใจว่าแท้จริงแล้ว ครอบครัวนี้ชื่นชอบผลงานของเขาจริงๆหรือไม่ ซึ่งเรื่องก็เฉลยว่าเป็นเรื่องจริงแต่ที่เป็นแบบนั้นเพราะเด็กคนนั้นเป็นโรคแพ้แสงแดด ทำให้ช่วงเวลากลางวันต้องอาศัยอยู่ในห้องลับ ซึ่งในห้องลับนั้นก็เต็มไปด้วยภาพวาด เพราะภาพวาดของนาโออิเป็นแสงสว่างที่มีสีสันที่เด็กชายคนนั้นสามมารถเข้าถึงสัมผัสมันได้ และสาเหตุที่เราชอบเรื่องนี้มากที่สุดเพราะว่า หลังจากที่เขารู้แล้วว่าตนเข้าใจผิด เด็กคนนั้นชื่นชอบผลงานเห็นคุณค่าของผลงานของเขาจริงๆ แต่เขาก็ยังไม่สามารถวาดภาพต่อได้ เพราะทั้งโมโหและโกรธกับช่วงเวลาที่หายไปถึงเจ็ดปี และพอรู้ความจริงก็เหลือเวลาอีกไม่นาน
มันทำให้เราเข้าใจได้ดีถึงความตลกร้ายของการเข้าใจผิด เหตุการณ์ร้ายๆจบลงด้วยดีแต่ก็เหลือเวลาอีกไม่นานที่จะได้ทำมัน ย่อมทำให้ผู้ที่มีสิ่งที่ยังค้างคาใจและยังทำมันไม่สำเร็จมีความกลัวกังวล โกรธและสับสน ซึ่งมันสมจริงมากๆ ไม่ใช่ว่าเพียงแค่แก้เรื่องความเข้าใจผิดและปัญหามันจะจบลงได้เหมือนทุกทีที่ผ่านมา และจากการอ่านเรื่องนี้มันสอนว่า เราจะมีเวลามากหรือน้อยมันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุด เพราะเรื่องสำคัญที่สุด คือการี่เราเลือกจะใช้เวลาทำอะไรมากกว่า และมันก็สอนให้เราควรจะค้นหาสิ่งที่ตนเองต้องการจริงๆและได้ลงมือทำ เพราะบางครั้งชีวิตมันก็อาจจะเล่นตลก มากำหนดเวลาระยะเวลาชีวิตที่เหลือของเราให้สั้นลงกว่าที่ควรจะเป็นก็ได้
อ่านจบแล้วรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้เหมือนแกงจืด อาจจะไม่ได้ให้รสชาติที่หวือหวา จัดจ้าน เหมือนอาหารประเภทอื่นๆ แต่ก็กล่มกล่อมไม่เลี่ยน และในแกงจืดที่อร่อยไม่ใช่ว่าจะมีดีแค่น้ำซุปเท่านั้น มันต้องประรกอบด้วยส่วนผสมดีๆหลายๆอย่าง อย่างเช่น เต้าหู้ หมูสับ หรือ ผัก ซึ่งเหมือนกับเรื่องนี้ที่ไม่ได้มีดีแค่เล่าเรื่องการเยียวยาความอาลัยของผู้ป่วย แต่ก็ทำได้ดีในส่วนของเรื่องการค้นหาว่าใครเป็นคนร้ายวางแผนฆ่าพวกเขา และการเอาชนะ แม้ว่าอาจจะไม่ได้ตื่นเต้นลุ้นระทึกเหมือนกับอ่านหนังสือแนวสืบสวนสอบ แต่ก็สามารถดำเนินเรื่องราวได้สนุกสนาน เรียกได้ว่าเป็นหนังสือที่เรารู้สึกอ่านจบไม่ได้รู้สึกแค่ว่าอ่านจบ ความมีเสน่ห์ ความน่าสนใจของเนื้อเรื่อง มันทำให้เราอินกับมันและอยากเขียนรีวิวหนังสือบอกเล่าความสุขนี้
ช่องทางรับฟัง After Reading Podcast :
#รีวิวหนังสือ #แนะนำหนังสือ #หนังสือดีบอกต่อ
#AfterReading #หนังสือน่าอ่าน
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
