เมื่อสังคมรอบข้างเรามีแต่เรื่องดีๆ บางคนไปทำธุรกิจ บางคนแต่งงาน บางคนมีลูกมีครอบครัวที่ดี
เมื่อนั่งมองชีวิตคนอื่น แล้วย้อนมองมาที่ตัวเอง จะมีความรู้สึกแปลกๆ ทั้งการงาน ชีวิตครอบครัว ชีวิตคู่ การเงิน มันก็ท้อแท้ ก็รู้อยู่ว่าเราไม่ควรมองคนอื่นมาเปรียบเทียบกับตัวเอง แต่มันก้ออดไม่ได้ ยิ่งอายุเริ่มเยอะก็เหมือนยิ่งกดดันตัวเอง คิดไรไม่ออก พยายามหาความสุขให้ตนเอง ก็หาไม่เจอ ไม่รู้ว่าที่อยู่ความสุขมันรูปร่างหน้าตายังไง
ความสุขของมนุษย์ คือ “เงิน” รึเปล่า ผมก็ไม่คิดว่าใช่หรอก (แต่ไม่ปฏิเสธว่าเงิน จะสร้างเนื้อสร้างตัวให้คนได้ในสิ่งที่เค้าต้องการ) ผมคิดว่าคนรวย ทำไมเค้ายังเครียด และไม่เห็นจะมีความสุขเลย
ความสุขของมนุษย์ คือ “คนรัก” อาจจะใช่รึเปล่า หรือใช่อันนี้ไม่แน่ใจ แต่ผมยอมรับ ระยะเวลาที่ผ่านเข้ามาพยายามบอกกับตัวเองว่าอยู่ได้ไม่จำเป็น แต่บางครั้งก็มีความรู้สึกเป็นคนขาดความอบอุ่น เป็นคนอ่อนแอ เป็นคนไม่เหมือนใครๆ ช่วงเวลาที่เคยผ่านมามันทำให้ผมกลัว ไม่กล้า และไม่มั่นใจ ที่จะคุยกับใครและก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง หาตัวตนไม่เจอ คิดว่าเรายังดีไม่พอที่จะมีใคร คิดว่าถ้ามีแล้วเค้าต้องมาลำบากกับเราหรือเปล่า คิดว่าเค้าอาจจะมีทางเลือกที่ดีกว่ามาทางของเรา คิดวกวนไปมาจนท้อกับการดำเนินชีวิต ไม่มีแรงคิดจะก้าวทำอะไรใหม่ๆ ไม่ค่อยศรัทธาตัวเอง ไม่มีเป้าหมายชีวิตแล้วก็มองตัวเองเป็นคนขี้แพ้ มองแต่เรื่องแย่ๆในชีวิตเป็นเพราะตัวเราเองที่พามาจุดนี้ ต้องยอมรับเลย ค่านิยมในสังคมมันทำให้ผมกดดันตัวเองมาก และมักจะย้อนดูตัวเองและเปรียบเทียบกับผู้อื่นเสมอ
ความสุขฃองมนุษย์ คือ ?
คำถามง่ายๆที่ผมตอบตัวเองไม่ได้เป็นเวลา 2 อาทิตย์ ผมอยากกลับมาอยู่แบบปกติแบบคนทั่วๆไป ที่มีเป้าหมายในชีวิต ทำอะไรเพื่อครอบครัว และคนที่รอความหวังจากเรา
…………….
อยากจะเขียนทุกอย่างที่อยู่ในสมองออกมาเป็นข้อๆ แต่มันอธิบายไม่ได้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน หาจุดโฟกัสไม่เจอ
ความสุขจะหมดตามวันเวลา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
