วันนี้เมื่ออาทิตย์ใกล้จะตกดิน ผมขับรถจากบ้านมานั่งร้านกาแฟของตนเอง หลังจากที่ถ่ายรูปเสื้อผ้าลงขายเป็นที่เรียบร้อย ผมเห็นรุ่นน้องที่เป็นลูกค้าประจำนั่งอ่านหนังสือแปลบทกวีจีนที่ผมได้แนะนำไป ผมขอนั่งด้วยคนและถามไปว่าหนังสือดีไหม ซึ่งเขาก็ตอบว่าชอบมาก ภาษาสวยและเนื้อหาก็ดีเช่นกัน ผมได้แต่มองเขาอ่าน พลางก็คิดในใจว่าทำไมเราจึงหมดไฟกับการอ่านหนังสือด้วยความหลงใหลนั้นได้หายไปอย่างไม่รู้เหตุผล ซึ่งผมก็ถามไปอีก ทำไมเขาถึงได้อ่านและดูสนุกไปกับมัน และเขาก็ได้ตอบโดยไม่มีเคล็ดลับใดๆทั้งนั้น “ผมอ่านหนังสือเรียนแล้วไม่ชอบ”
ผมมองไปข้างในร้านและเดินไปดูบนชั้นวางหนังสือ ผมก็ได้หยุดไว้ที่เล่มสเตปเปนวูล์ฟของ เฮอร์มานน์ เฮสเส ซึ่งก็เป็นเล่มที่ผมหยิบมาอ่านแล้วสี่ห้าครั้ง แต่ไม่เคยอ่านจนจบ และครั้งนี้ผมก็เริ่มต้นอ่านใหม่ ก็ปรากฎว่าผมอ่านได้นานกว่าที่ผ่านมา และมันก็ย้อนความรู้สึกเก่าๆที่ผมเสพติดหนังสือได้ทั้งวัน จนไปถึงความรู้สึกที่ไม่ยากวางหนังสือ อ่านได้อ่านไปไม่รู้จักคำว่าเบื่อ แถมยังรู้สึกได้ถึงความอิ่มเอมของการได้อ่านเรื่องราวต่างๆด้วยอรรถรสของความคิดและการเล่าเรื่องของผู้เขียน
ผมเริ่มกลับมาในโหมดที่อยากกลับมาเป็นแบบนี้มานานแล้ว แต่วันนี้เมื่อย้อนไปสองสามปีผมอ่านหนังสือไม่จบหลายเล่ม ถึงจะจบก็มีเพียงไม่ถึงห้าเล่ม ผมดีใจที่มีความรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้นั่งและกางหนังสืออ่านยิ้มไปพลางๆ ในขณะที่ผมเขียนบทความนี้อยู่ ก็หลังที่ผมเริ่มอิ่มจากการอ่านหนังและอยากเขียนบทความให้ได้อ่าน เป็นเรื่องที่ดีที่ความตั้งใจอยากกลับมาอ่านหนังสืออีกครั้งนั้น ได้ประสบผลตามที่ฝืนใจอ่านมาหลายครั้งและก็วางหนังสือไปไม่ถึงสิบหน้า
ผมดีใจและก็คิดว่าก็คงจะได้อีกหลายเล่มหากความรู้สึกนี้ยังอยู่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
