ขออนุญาตตอบสักสองแบบค่ะ
1. ตอบแบบโลกสวย(สายแข็งทำได้จริง)
- รักตัวเองให้มาก ๆๆๆๆๆๆๆ ที่สุด แล้วจะลุกขึ้นมา คติที่ว่า “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน”นั้นใช้ได้เสมอ
- ที่สุดแล้ว..ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเอง ขอพิมพ์ซ้ำอีกครั้ง: ที่สุดแล้ว..ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเอง
- ถ้าเราไม่ลุก โลกและผู้คนอื่นยังคงดำรงอยู่ โดยเฉพาะ..คนต้นเหตุ เหตุการณ์เจ้ากรรม งานการที่ล้มเหลว ผลการสอบตก..อะไรต่อมิอะไรนั้นๆ ยังคงอยู่
- ลืมคนรอบข้าง คนข้างกาย มิตรสหายไปก่อน ใครจะซ้ำเติมเรา หรือหัวเราะเยาะ ปล่อยไป ไม่ได้ยินต่อหน้าถือว่าไม่ได้เกิดขึ้น หรือได้ยินก็ถือว่า แม้แต่องค์พระปฏิมายังราคิน..
- ■หน้าที่เราคือ ลุกขึ้นมาค่ะ
2. ตอบแบบอิงความจริง
- เล่าให้คนที่เราไว้ใจมากที่สุด แม่ พ่อ พี่สาว น้องสาว พี่ชาย น้องชาย เพื่อน..ใครสักคนที่ไว้ใจได้ มากที่สุด แล้วลองไตร่ตรองวิธีที่เค้าช่วยเราคิด
- บางครั้งเพียงแค่ตอนที่เราเรียบเรียงเรื่องที่จะเล่า เราอาจคิดออกและลุกขึ้นมาได้เอง
- ไม่ควรอยู่ลำพังเพียงคนเดียว ยกเว้นว่าเป็นคนที่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์หรือเป็นผู้ใหญ่ ไว้ใจตัวเองได้ว่าจะไม่คิดสั้น
- ต่อจากข้อข้างบน ปรึกษาจิตแพทย์ค่ะ จิตแพทย์คือมืออาชีพและมีจรรยาบรรณ คุณจะเข้าใจและผ่านมันได้แน่นอน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
