Ep.1
“เอมิ”
เด็กสาววัย16ปี เธอเรียนอยู่มัธยมปลายในโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง เอมิเป็นเด็กสาวที่กำลังโต หน้ากลม ตาโต ผมยาว ผิวสองสี รูปร่างพอเหมาะ
เอมิต้องเรียนอยู่ในจังหวัดโดยอาศัยอยู่ในหอพักหญิงล้วน เพราะพ่อกับแม่ของเธอได้ย้ายไปอยู่บ้านที่ชนบท นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เอมิต้องเริ่มใช้ชีวิตเองอย่างจริงจัง รับผิดชอบทุกอย่างด้วยตัวเอง
เอมิ เป็นเด็กสาวหัวเราะง่าย ยิ้มเก่ง เพื่อนเยอะ เรื่องเรียนก็ถือว่าไม่ได้แย่ อาจจะไม่เก่ง แต่เอมิก็สามารถเอาตัวรอดได้ทุกวิชา โดยมี”มีร่า”เพื่อนสนิทของเธอคอยช่วยเหลือมาตลอด
“เอมิๆ พักกลางวันแล้ว เราไปกินข้าวกัน” เสียงเล็กๆของมีร่าตะโกนเรียกและวิ่งตามเพื่อนของเธอ ในมือก็ถือกระเป๋านักเรียนและแฟ้มเอกสารต่างๆมากมาย
“ไปสิๆ ฉันเองก็หิวมาก แทบจะกินช้างทั้งตัวได้อยู่แล้ว มาๆ ฉันช่วยถือแฟ้ม” เอมิพูดพร้อมกับหยิบแฟ้มเอกสารจากมือมีร่ามาถือไว้
“ขอบใจจ้ะ” มีร่ากล่าว
“แหม ที่ถือให้เพราะเธอให้ฉันลอกหรอกนะ” เอมิพูดแล้วก็หัวเราะ
“เธอก็ให้ฉันลอกอังกฤษเหมือนกันแหละน่า ถ้าไม่ได้เธอ ครูวิมลคงให้ฉันคัดศัพท์เป็นเล่มแน่ๆ”
มีร่า ผู้ที่เก่งทุกวิชายกเว้นภาษาอังกฤษที่เธอต้องพึ่งพาเอมิมาตลอด โลกช่างเหวี่ยงให้ทั้งคู่มาเจอกันเพราะเอมิเองไม่เก่งสักวิชา นอกจากภาษาอังกฤษที่เอมิชื่นชอบ เพราะเอมิมีความฝันว่าอยากเป็น”ไกด์นำเที่ยว” เอมิจึงพยายามที่จะค้นคว้าเกี่ยวกับภาษาอังกฤษอยู่บ่อยๆ ภาษาอังกฤษของเอมิจึงพอไปวัดไปวาได้
ทั้งคู่ เดินมาถึงโรงอาหาร ทันใดนั้น สายตาของเอมิ ก็เหลือบไปเห็นรุ่นพี่ที่เอมิชื่นชอบหรือเรียกว่าคลั่งไคล้เลยก็ว่าได้ รุ่นพี่กำลังนั่งกินข้าวกับเพื่อนของเขาอยู่
“โอ้ยยยย ทำไงดีล่ะทีนี้” เอมิคิดในใจ เธอทั้งเขินและอาย เพราะเธอชอบรุ่นพี่คนนี้มาก
เธอจับมือมีร่าบีบไว้แน่น มีร่าชะงักและมองหน้าเอมิอย่างงุนงง
“ทำไมหรอเอมิ มีอะไร?” มีร่าถามเพื่อนด้วยความสงสัย
“มีร่า ฉันคิดว่า วันนี้ฉันจะงดกลางวัน” เอมิไม่กล้า
บอกเพื่อนสนิทของเธอ เพราะเธอรู้สึกเขินจริงๆ
“อ้าวววว เมื่อตะกี้เธอบอกฉันว่าหิวจะกินช้างได้ทั้งตัวอยู่แล้ว แต่พอมาถึงโรงอาหาร เธอกลับเปลี่ยนใจง่ายๆงั้นหรอ?” เสียงเจื้อยแจ้วของมีร่าเอ่ยถามเพื่อนสนิทของเธอ
“ต้องมีอะไรแน่ๆ” มีร่าชักสงสัย พร้อมกับกวาดตามองไปบริเวณรอบๆ
“นั่นไง! จริงๆด้วย!! พี่ไอซ์ พี่ไอซ์ วี้ดดดดด “
“เธอจะตะโกนทำไมมีร่า!” เอมิพูดพร้อมเอามือไปปิดปากมีร่า ด้วยสีหน้าอันแดงก่ำราวกับสีกุหลาบแรกแย้ม พร้อมทั้งทำเสียงกระซิบกระซาบราวกับว่ามันคือเรื่องคอขาดบาดตาย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ เอมิ ผู้ไม่เคยเกรงกลัวอะไร แต่กลับต้องมาพ่ายแพ้รุ่นพี่ผู้ที่ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่ามีรุ่นน้องคนนึงแอบปลื้ม” เสียงมีร่าเย้าเพื่อนของเธอ
พร้อมทั้งเอามือของเอมิออกจากปากของเธอ
“ไป ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวจนตาลายหมดแล้ว เธอจะอายอะไร ในเมื่อพี่ไอซ์ เขาก็ไม่เคยรู้อยู่แล้วว่าเธอแอบชอบเขา” ประโยคของมีร่า ทำให้เอมิชะงัก
“อืมมมม จริงด้วยแฮะ พี่ไอซ์ไม่เคยรู้เลยว่าเราแอบชอบ” เอมิคิดเงียบๆอยู่ในใจ พร้อมทั้งก้มหน้าก้าวเท้าตามมีร่าไปอย่างเงียบๆ
“เอมิ ฉันถามเธอจริงๆเถอะ เธอจะแอบชอบพี่ไอซ์โดยที่ไม่บอกให้พี่เขารับรู้ไปตลอดอย่างนี้หรอ? ปีหน้าพี่เขาก็จะจบแล้วนะ” มีร่าถามเพื่อนของเธอพร้อมทั้งตักไอศกรีมเข้าปาก
“ฉันมีความสุขดี แค่ได้แอบปลื้มแบบนี้ แอบมองแบบนี้ ฉันก็มีความสุขจนล้นปรี่แล้ว” คำพูดอันอ่อนหวานและแววตาเป็นประกายของเอมิทำให้มีร่าเชื่ออย่างสนิทใจว่าเพื่อนของเธอรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
“ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะแสดงออกให้พี่เขาเห็นไปเลยว่าฉันแอบปลื้ม แค่ได้บอกออกไป มันรู้สึกโล่งนะ ต่อให้เขาจะชอบเรา หรือไม่ชอบเรา ก็ไม่เป็นไร” มีร่าบอกเพื่อนของเธอด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“ไปเถอะ อีก15นาที คาบครูพรชัยจะเข้าแล้ว” เอมิตัดบท ชวนเพื่อนเธอ พร้อมทั้งลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร
“เดี๋ยวสิ ขอฉันกินไอติมอีกคำก่อน” มีร่ารีบตักไอศกรีมเข้าปากด้วยความเสียดาย
เอมิเดินออกมา ประโยคสุดท้ายของมีร่ายังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ
“ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะแสดงออกให้พี่เขาเห็นไปเลยว่าฉันแอบปลื้ม แค่ได้บอกไป มันรู้สึกโล่งนะ ต่อให้เขาจะชอบเรา หรือไม่ชอบเรา ก็ไม่เป็นไร”
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ? มันจะรู้สึกโล่งจริงๆอย่างที่มีร่าพูดจริงๆใช่มั้ย? เอมิงึมงำกับตัวเองในใจ
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
