หนึ่งร้อยปีที่ไม่โดดเดี่ยว
เย็นวันที่ 1 มกราคม 2565
พ่อลุกขึ้นมาแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษ สวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีขาว ตัวที่เพิ่งซื้อใหม่ ซึ่งพ่อเป็นคนเลือกเอง และสวมหมวกนักเล่นมายากล ในงานเลี้ยงฉลองปีใหม่เล็ก ๆ ภายในครอบครัว
ภาพโดยผู้เขียน
ปีเก่าที่เพิ่งผ่านไปเป็นปีที่ชีวิตพ่อเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน
ก่อนเดือนเมษายน 2564 พ่อยังเดินไปมาเองได้ สามารถลงไปในครัวชงกาแฟดื่มเองในตอนเช้า โดยใช้ไม้เท้าพยุงตัว ซึ่งเป็นความภูมิใจของพ่อ คนวัย 99 ปี แต่พอมาถึงเดือนเมษายน พ่อเกิดอุบัติเหตุจะนั่งเก้าอี้ แต่นั่งพลาดทำให้ก้นจ้ำเบ้าตกจากเก้าอี้ ลุกไม่ได้ถึงแม้จะหกล้มไม่แรง ได้เรียกรถพยาบาล 1669 มารับไปโรงพยาบาล นอนรพ. 3 คืน หมอบอกว่ากระดูกเอวหัก กระดูกผู้สูงอายุจะบางมากกว่าปกติเพราะกระดูกเสื่อม หลังจากการป่วยคราวนี้พ่อเริ่มปวดขาเดินลำบากต้องใช้วอลก์เกอร์พยุงเวลาลุกเดิน และรถเข็นวีลแชร์ ก่อนนั้นใช้เพียงไม้เท้าขาเดียวพยุงตัว
ภาพโดยผู้เขียน
หลังออกจากรพ.รักษาโดยการกินยารักษาโรคกระดูกเสื่อมและยาบรรเทาอาการปวด อาการพ่อดีขึ้นเรื่อย ๆ ปวดขาน้อยลง แต่การใช้ชีวิตประจำวันเปลี่ยนไป ต้องนั่งรถเข็นในการเคลื่อนไหวแทนการเดินด้วยเท้าของตัวเอง การเดินหรือยืนน้ำหนักตัวจะทำให้เส้นประสาทถูกกดทับทำให้ปวดขาเดินลำบาก การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ ตอนแรก ๆ พ่อไม่ยอมรับ หงุดหงิด บางครั้งมีอาการซึมเศร้า บ่นน้อยใจกับสภาพร่างกาย เวลาผ่านไปประมาณ 6 เดือน พ่อจึงเริ่มปรับตัวยอมรับได้มากขึ้น
นอกจากจะเป็นโรคกระดูกเสื่อม พ่อยังเป็นโรคเส้นเลือดหัวใจตีบมา 2-3 ปี แถมด้วยโรคผู้สูงวัยต่าง ๆ ต่อมลูกหมากโต ความดันโลหิตสูง สภาวะไตเสื่อม แต่ยังไม่ถึงล้างไต พี่น้องร่วมสายเลือดของพ่อจากไปหมดแล้ว เหลือแต่พ่อคนเดียวของตระกูล รวมทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันหรือรุ่นน้องต่างก็เสียชีวิต บ่อยครั้งที่พ่อชอบพูดถึงคนเหล่านั้น
เวลาเจ็บป่วยพ่อพยายามใช้ความรู้คิดตริตรองหาวิธีรักษาตัวเอง พ่อบอกว่าตัวเรา คือ หมอใหญ่ ส่วนหมอจริง นั่นเรียกว่า หมอน้อย หมอน้อยต้องปรึกษาหมอใหญ่ก่อนเวลาจะลงมือรักษาโรค คนเราต้องรู้จักสังเกตอาการเจ็บป่วยของตัวเอง การกินยาแต่ละเม็ดพ่อจะต้องคอยสังเกตว่าฤทธิ์ยามีผลหรือไม่อย่างไร จะไม่กินตามที่หมอสั่งเสมอไป
ตั้งแต่พ่อล้มป่วยครั้งนี้ลูกสาวเปลี่ยนกันมานอนเป็นเพื่อนพ่อในตอนกลางคืน
ภาพโดยผู้เขียน พ่อชมทะเลอ่างศิลา
ถึงแม่ว่าปีที่ผ่านไปจะเป็นปีที่ร่างกายพ่อเจ็บปวดทุกข์ทรมาน แต่พ่อก็สู้ อดทน ยอมรับความจริง ถึงแม้กายเสื่อมแต่ใจยังหนุ่ม เมื่อกลางเดือนที่แล้ว พ่อตัดสินใจเดินทางเข้ามาทำธุระที่กรุงเทพ 4 วัน 3 คืน โดยนั่งรถตู้นาน 8 ชั่วโมง ไปกลับ 16 ชั่วโมง และได้แวะเที่ยวสะพานปลา อ่างศิลา ชลบุรี และไปไหว้พระที่อยุธยา ทริปนี้พ่อมีความสุขและภูมิใจมากที่ได้ไปท่องเที่ยวกับลูกสาวทั้งห้าคน ถึงแม้ว่าพ่อต้องอดทนต่อความเจ็บปวด
พ่อผ่านปีเก่ามาได้อย่างน่าชื่นชม ปีใหม่นี้ความเสื่อมจากวัยชราเห็นเด่นชัดมากขึ้น พ่อตัวเล็กลงเพราะกระดูกทรุด หลังโค้งงอ ต้องใช้ชีวิตลำบากอยู่บนรถเข็น แต่ปีนี้เป็นปีที่สำคัญและมีความหมายเพราะพ่ออายุครบหนึ่งร้อยปีพอดี พ่อบอกว่า ตอนนี้พ่อไม่มีห่วงอะไรแล้ว พร้อมที่จะเดินทางไกล ลูกหลานให้กำลังใจและให้การดูแลปรนนิบัติเพื่อให้หนึ่งร้อยปีของพ่อมีแต่ความอบอุ่นไม่โดดเดี่ยว มีความสุขในบั้นปลายชีวิต และให้พ่อก้าวผ่านปีใหม่นี้ไปด้วยกัน
ภาพโดยผู้เขียน
อ้อยคราฟต์
เชื่อว่าการอ่าน การเขียน และการปลูกกุหลาบ ทำให้โลกนี้น่าอยู่มากยิ่งขึ้น
บทความที่ 65/3
- 9
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
