พระธรรมวินัยนั้น ห้ามภิกษุสะสมของมีค่าใดๆ ไว้กับตัว ซึ่งในสมัยนั้นของมีค่าถือว่าเป็นของหวานของผู้ละโมบและโจรป่าที่คอยจับจ้องอยู่ อาจเป็นเหตุที่จะทำให้ภิกษุมีภัยได้
พระธรรมวินัยนี้ส่งผล 4 ประการเมื่อพระภิกษุยึดถือปฏิบัติ กล่าวคือ
1.ปราศจาคภัยอันตรายจากบุคคลผ่านไปมาที่ยากต่อการคาดเดา
2.พระภิกษุจะปราศจากอาสวกิเลสที่ก่อเกิดขึ้นในจิตใจของภิกษุนั้น
3.ภิกษุจะไม่รุ่มร้อนและกังวลจากสิ่งที่สะสม ก่อกวนกับสภาวะธรรมที่ปฏิบัติอยู่
4.พระภิกษุจะถูกยกย่องในด้านประพฤติดีปฏิบัติชอบอย่างแท้จริง
พระสงฆ์ (ตามที่กล่าว) ซึ่งอันที่จริงเป็นแต่เพียงสมมติสงฆ์ หากสะสมรถโบราณและหากนับว่ารถโบราณเป็นของมีค่า ก็จะเป็นปัจจัยให้เกิด ตามประการที่แจ้งไว้ข้างต้น หากจะถามว่าผิดไหม ก็ควรต้องถามกลับไปที่ญาติโยมว่า ละอายใจบ้างหรือไม่ ที่ถวายยานพาหนะเหล่านั้น แล้วก็เป็นผลให้พระท่าน ก็เอาแต่อ้างว่า "ไม่อยากขัดศรัทธาญาติโยม" และแถมพระบางรูป ท่านก็อ้างว่าเมื่อญาติโยมถวายมา ก็ไม่ได้นำไปใช้ "ก็นำมาให้ญาติโยมที่สนใจศึกษาเรื่องรถโบราณ ได้ใช้ในการศึกษา"
ใครผิดใครถูก โปรดใคร่ครวญกันเอาเองเถิด เหมือนเราถามว่า ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนนั่นเทียว...เรายังสงสัยว่าการถวายรถลีมูซีนนี่คือ มันต้องมีอะไรซับซ้อนกว่าน้านนนน ลึกซึ้งเกินกว่าแค่ศรัทธาล่ะน่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
