#สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชกู้ชาติ
3 มกราคม2310 พระยาวชิรปราการ
ตีฝ่าวงล้อมทหารพม่าออกจากกรุงศรีอยุธยา เพื่อย้อนกลับมากู้เอกราชคืนในอีก 7เดือนให้หลัง /เขียนโดยคุณวินทร์ เลียววาริณ
วันนี้เมื่อ255ปีที่แล้ว ทหารม้าห้าร้อยคนห้อม้าฝ่าสายฝนบนทางสายตะวันออก เบื้องหน้าคือกองทัพข้าศึก นายทัพตะโกนเสียงกึกก้อง “ชักอาวุธ” ทุกคนชักดาบ กองทัพม้ามุ่งไปข้างหน้า
เบื้องหน้าคือเลือดที่รอหลั่งริน เบื้องหน้าคือความตาย แต่พวกเขามิอาจไม่มุ่งหน้า เพราะเบื้องหลังก็คือความตายเช่นกัน
เบื้องหลังคืออยุธยาที่ตายแล้ว
“อาณาจักรอยุธยาเสียแก่พม่า” จิตรกรรมฝาผนังจัดแสดงในอาคารภาพปริทัศน์อนุสรณ์สถานแห่งชาติ กรุงเทพมหานคร
เพลิงโหมกรุงศรีอยุธยานานสิบห้าวัน อาณาจักรที่เรืองรองมาสี่ร้อยกว่าปีกลายเป็นเถ้าถ่าน
พม่าตั้งค่ายพักที่กรุงศรีอยุธยาอยู่จนถึงวันที่ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2310 ก็ยกกลับ ยึดทรัพย์สินจำนวนมาก อีกทั้งกวาดต้อนเชื้อพระวงศ์และราษฎรราวสามหมื่นคนไปพม่า
เนเมียวสีหบดีแต่งตั้งสุกี้เป็นแม่ทัพตั้งมั่นที่ค่ายโพธิ์สามต้น คุมอยุธยา และคนไทยนามนายทองอิน ประจำที่ธนบุรี ทำหน้าที่กวาดต้อนผู้คนและทรัพย์สินเพิ่มเติมกลับไปพม่า
พม่าชนะศึกโดยสมบูรณ์ แต่พลาดเพียงจุดเดียว พวกเขาปล่อยให้ทหารม้าห้าร้อยคนนี้ฝ่าด่านออกไปได้ ผู้นำทัพม้าคือ “พระยาวชิรปราการ หรือ พระยาตาก”
ทุกวันพม่ายิงปืนใหญ่ถล่มกรุงศรีอยุธยาอย่างหนักหน่วง ก่อให้เกิดเพลิงลุกไหม้ ไฟลามไปทั่วพระนคร วัดวาอาราม บ้านเรือนราษฎรกว่าหมื่นหลัง
พระยาตากปรึกษากับขุนทัพคู่ใจ “สถานการณ์ของอยุธยาคับขันยิ่งนัก กรุงคงแตกแน่นอน ในเมื่อเราได้รับคำสั่งให้ตั้งรับอย่างเดียว เราก็รอวันตายเท่านั้น”
พระยาตากทอดตามองเส้นขอบฟ้า แลเห็นแสงไฟไหม้หลายจุดในเมืองหลวง อันเกิดจากปืนใหญ่พม่าถล่มเมือง กรุงยังไม่แตก แต่จะนานอีกเท่าใด?
“ท่านคิดอ่านประการใด?”
“ในการเล่นหมากรุก บางครั้งเราต้องยอมเสียหมากสำคัญ เพื่อรุกฆาต เราต้องเปลี่ยนกลยุทธ์ เราออกจากอยุธยาไปก่อน เกณฑ์คนสร้างกองทัพใหม่ แล้วหวนกลับมาตี”
“เกณฑ์คนจากที่ใด?”
“หัวเมืองชายฝั่งตะวันออก”
“เราจะไปอย่างไร?”
“ถ้าเราตีฝ่าพม่าที่ล้อมอยุธยาได้ เราก็มุ่งหน้าไปชายเขตแดนต่อเมืองนครนายก จากนครนายกเราจะใช้เส้นทางด่านกบแจะและศรีมหาโพธิ ที่นั่นมีทหารพม่าคุมอยู่ เราต้องฝ่าด่านนั้นไปถึงปากน้ำเจ้าโล้ ที่บางคล้า ที่นั่นก็มีทหารพม่าอยู่เช่นกัน ถ้าสำเร็จเราก็ลงเรือเดินทางไปตามแม่น้ำบางปะกง มุ่งสู่เมืองตะวันออก ระยอง เมืองจันทบูร และตราด”
“กรุงยังไม่แตก การออกไปเช่นนี้ก็คือกบฏ...”
“เป็นกบฏก็ตาย ไม่เป็นกบฏก็ตาย แต่เป็นกบฏอาจกู้ชาติได้”
“โอกาสสำเร็จมีเพียงใด?”
“ไม่สูง แต่ถ้าเราไม่ทำ ใครจะทำ?”
วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2310 ทหารม้าห้าร้อยคนก็ตีฝ่าด่านพม่าออกไป
กองกำลังพระยาตากออกเดินทางจากวัดพิชัย มุ่งหน้าไปที่บ้านหันตรา ระยะทางสามกิโลเมตรเต็มไปด้วยทหารพม่า ทหารพระยาตากก็ตีฝ่าออกไป
ขณะที่เชื่อว่าพ้นเงื้อมมือศัตรูมาแล้ว กองทัพพม่าก็ไล่ตามมาทันที่บ้านข้าวเม่า บ้านส้มบัณฑิต สองทัพต่อสู้กันจนถึงเที่ยงคืน ทหารอยุธยาล้วนมีฝีมือแกร่งกล้า ทหารพม่าก็ถอยทัพกลับไป
ทหารม้าพระยาตากเดินหน้าต่อไปถึงบ้านพรานนก ตั้งค่ายข้างวัดพรานนก
ชาวบ้านที่เป็นพรานนกมาแจ้งว่าเห็นทัพพม่าหลายร้อยคนที่ชายทุ่ง
พระยาตากจึงวางแผนตั้งรับ เมื่อทัพพม่ามาถึงก็พบทัพไทยรออรับอยู่แล้ว รุกโหมโจมตีกลับ เอาชัยทัพพม่าได้
จุดหมายต่อไปคือบ้านโพสังหาร ห่างจากพระนครทางทิศตะวันออกราวยี่สิบกิโลเมตร
อีกครั้งทัพพม่าตามมาติดๆ
และอีกครั้งทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน ทหารม้าพระยาตากรบจนทหารพม่าแตกถอยไป
“พวกนั้นจะกลับมาอีกแน่นอน”
รุ่งอรุณวันที่ 4 มกราคม ทหารรายงานพระยาตาก “พม่าส่งทหารตามมาอีกแล้ว”
“จำนวน?”
“สองพันคน”
ห้าร้อยคนต่อสองพันคน หนึ่งต่อสี่
พระยาตากสั่งทหาร “หันหัวกลับ”
เหล่าทหารม้าหันกลับ อีกครั้งทุกคนชักอาวุธ เตรียมประจัญบาน
เมื่อทัพพม่ามาถึง ก็พบทัพของพระยาตากรออยู่แล้ว กำลังทหารม้าห้าร้อยคนบุกทะลวงกำแพงข้าศึก คมดาบห้าร้อยเล่มฉีกทัพพม่าออก
ขณะที่ทัพศัตรูรวนเร ทัพม้าวกหักกลับในบัดดล กวัดแกว่งศัตราหาศัตรู อาวุธปะทะอาวุธ ดาบประสานดาบ เลือดเปื้อนเลือด
ทหารพระยาตากรบสุดใจ หนึ่งต่อสี่กลายเป็นหนึ่งต่อสาม หนึ่งต่อสอง และหนึ่งต่อหนึ่ง ทหารพม่าทอดร่างด่าวดิ้น แตกตื่นกระจาย เพราะไม่เคยเห็นทหารที่รบอย่างบ้าเลือดเช่นนี้
ทัพพระยาตากเดินหน้าต่อไป
หนทางยังมีอีกยาวไกล ขวากหนามยังมีอีกมากมาย แต่หากไม่เคลื่อนต่อไปข้างหน้า ไยจะสามารถหวนกลับมากู้ศักดิ์ศรีคืน?
และถ้าเราไม่ทำ ใครจะทำ?
.
วินทร์ เลียววาริณ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
