"อีกด้านแห่งความสยองของการมีเพื่อนทางจดหมาย อ่านจบแล้วจะจำขึ้นใจเลยว่า อย่าเอาที่อยู่ให้ใครซี๋ซั๋ว" ✉📬😱
.
#ชวนอ่าน #อ่านจบแล้วเอามาเรียงๆ
.
🌟 เพื่อนทางจดหมาย (Penpal)
👨 ผู้เขียน โยชิมุระ ทัตสึยะ
🧑🏻🦱 ผู้แปล ฐิติพงศ์ ศิริรัตน์อัสดร
📚 สำนักพิมพ์ Jbook
.
🖍 "คาตะกิริ มิซึโฮะ" เด็กสาวอายุสิบหก เพิ่งได้เลื่อนชั้นขึ้นมัธยมฯ ปีที่ห้า มีนิสัยเรียบง่าย สันโดษ อีกทั้งยังไม่ชอบคบหาผู้คน หากไม่ใช่เวลาเรียนแล้ว มิซึโฮะก็จะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่คนเดียวเพื่ออ่านหนังสือหรือดูบทกลอนแบบที่ตัวเองชอบ
🖍 มิซึโฮะอาศัยอยู่ที่บ้านริมทะเลร่วมกับย่าวัยเจ็ดสิบห้าที่หูตึงต้องอาศัยเครื่องช่วยฟังถึงจะได้ยิน พ่อที่เงียบขรึมทำงานเป็นข้าราชการผู้น้อยอยู่ที่สำนักงานเขต และแม่ที่เป็นแม่บ้าน
.
🖍 วันหนึ่งระหว่างที่มิซึโฮะเลือกดูหนังสือในร้านก็ไปสะดุดตาเข้ากับ "เพ็นพอลรายเดือน" เป็นนิตยสารรายเดือนที่เชิญชวนให้คนเขียนจดหมายหากัน อ้างว่าการเขียนจดหมายมีเสน่ห์กว่าการแชตในยุคปัจจุบัน อีกทั้งยังไม่มีพิษภัยหรือชักจูงให้เกิดพฤติกรรมไม่ดีเท่ากับการพูดคุยผ่านทางเทคโนโลยี นอกจากนี้ในนิตยสารยังมีคอลัมน์บอกเล่าประสบการณ์การเขียนจดหมายอีกด้วย ความน่าสนใจของนิตยสารดึงดูดใจจนมิซึโฮะตัดสินใจซื้อในที่สุด
🖍 มิซึโฮะตัดสินใจส่งข้อมูลไปตีพิมพ์ลงนิตยสารเพื่อประกาศหาเพื่อนทางจดหมายบ้าง โดยแนะนำตัวด้วยทั้งข้อมูลจริง ทั้งอายุ ระดับชั้น โรงเรียน งานอดิเรก ความชอบ และที่อยู่ หลังจากนิตยสารลงข้อมูลประกาศ มิซึโฮะทั้งกังวลว่าจะมีคนรู้จักเห็นข้อความประกาศไหม แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนรู้จักคนไหนเห็นข้อความ
.
🖍 ผ่านไปเกือบสองเดือน แต่ก็ยังไม่มีจดหมายมา แต่นั่นกลับทำให้มิซึโฮะโล่งใจ เพราะหลังจากส่งข้อมูลส่วนตัวไปตีพิมพ์มิซึโฮะก็เกิดความรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มีลางสังหรณ์แปลกๆ มิซึโฮะกลัวว่าจะมีคนน่ากลัวส่งจดหมายมาหา ทำให้เธอนึกเสียใจอยู่บ้างว่าไม่น่าหลวมตัวส่งข้อมูลไปเลย
🖍 แต่แล้วในที่สุด จดหมายฉบับแรกก็มาถึงในวันที่ฝนตกหนัก เป็นวันที่มิซึโฮะไม่สบายจนต้องลาหยุด จดหมายฉบับนี้มาจาก "มิซึโนะ ไอ" เมืองสึซึกะ จังหวัดมิเอะ หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับมิซึโฮะ ผู้ใฝ่ฝันอยากจะไปชมเมืองริมทะเลสักครั้ง อีกทั้งยังชื่นชอบการฟังเพลงสมัยใหม่ จดหมายฉบับนี้ทำให้มิซึโฮะรู้สึกผิดคาดและลำบากใจ โดยเฉพาะการลงท้ายจดหมายว่าให้มิซึโฮะตอบจดหมายด้วย นั่นทำให้มิซึโฮะหนักใจมากๆ ระหว่างที่ตรุ่นคิดว่าจะตอบจดหมายกลับอย่างไรนั่น...
.
🖍 วันถัดมามิซึโฮะก็ได้รับจดหมายทีเดียวถึงสามฉบับ!!
🖍 ฉบับแรกมาจาก "ยามาชิตะ ฟุมิเอะ" เขตโยชิดะ เมืองนากาโนะ แนะนำตัวว่าเป็นแม่บ้าน อายุ 45 ปี ชื่นชอบการเขียนบทกลอน จึงอยากเขียนจดหมายโต้ตอบกับมิซึโฮะเป็นบทกลอน พร้อมส่งกลอนที่แต่งเองแนบมาให้มิซึโฮะด้วย มิซึโฮะสัมผัสได้ถึงความเจ้ากี้เจ้าการของอีกฝ่ายจนไม่ชอบใจ ให้ความรู้สึกว่าน่ารังเกียจมากกว่าน่าชื่นชอบ มิซึโฮะไม่อยากจะเป็นเพื่อนทางจดหมายกับคนคนนี้
.
🖍 ฉบับต่อมาจาก "โอนิชิ มายูมิ" เขตโอตะ กรุงโตเกียว เมื่อเปิดจดหมายมา มิซึโฮะก็รู้สึกแปลกใจ เพราะตัวหนังสือถูกเขียนบนกึ่งกลางหน้ากระดาษอย่างเป็นระเบียบ อีกทั้งยังใส่น้ำหอมมาด้วยจนฉุนจมูก เนื้อหาจดหมายเล่าว่าเจ้าตัวเป็นลูกคนเดียว จึงอยากมีพี่สาว และขอร้องให้มิซึโฮะช่วยเป็นพี่สาวให้หน่อย มิซึโฮะไม่รู้สึกอะไรนอกจากความพิลึกจนแม้กระทั่งกระดาษจดหมายก็ยังไม่อยากจะจับ
🖍 และฉบับสุดท้าย เป็นฉบับที่ทำให้มิซึโฮะรู้สึกสบายใจมากที่สุด มาจาก "คาเนโกะ ยูอิจิ" เมืองซากาตะ จังหวัดยามางาตะ ชายหนุ่มแนะนำว่าตนเองเป็นนักศึกษามหา'ลัย บอกเล่าว่ามีเพื่อนทางจดหมายอยู่หลายคน ทั้งหมดเป็นชาวต่างชาติ เขาชอบเพื่อนทางจดหมายที่อยู่เมืองติดทะเล เพราะจะได้คุยกันเรื่องทะเลได้ พร้อมทิ้งท้ายว่าถ้าไม่สะดวกใจจะเป็นเพื่อนทางจดหมายกับเขา ก็ไม่ต้องตอบกลับก็ได้ เขาเข้าใจเหตุผลของบางคนที่ไม่อยากตอบจดหมายจากคนแปลกหน้า หลังจากอ่านแล้ว มิซึโฮะรู้สึกโล่งใจ คิดว่าคนเขียนจะต้องจิตใจดี เข้าใจจิตใจผู้อื่นได้เป็นอย่างดี จนมิซึโฮะตัดสินใจเขียนจดหมายตอบกลับ ขณะเดียวกันก็เมินจดหมายก่อนหน้านี้ทั้งหมดทันที
🖍 แต่ความกังวลเกี่ยวกับจดหมายจากหญิงสาวทั้งสามคนก่อนหน้านี้ก็ทำมิซึโฮะกังวลจนตัดสินใจเลือกปรึกษา "โทคิวะ ทาเอโกะ" กรรมการของห้อง ทาเอโกะแนะนำให้มิซึโฮะเมินเฉย ไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องตอบกลับจดหมายพวกนั้น แต่แล้วมิซึโฮะก็ต้องตกใจ เมื่อ "เคนโมจิ ซึโยชิ" อันธพาลประจำโรงเรียนทีสนใจในตัวมิซึโฮะบังเอิญได้อ่านข้อความของมิซึโฮะจึงเอามาล้อเลียนมิซึโฮะไม่หยุด
.
🖍 การล้อเลียนของเคนโมจิทำให้เรื่องสะพัดในโรงเรียนจนมิซึโฮะรู้สึกหดหู่ เคนโมจิก็ยิ่งตามตื้อมิซึโฮะ อีกทั้งยังได้รับโปสการ์ดที่ระบุว่า #ตอบหน่อยรออยู่จ้า จากมิซึโนะ ไอ เจ้าของจดหมายฉบับแรก มิซึโฮะรู้สึกไม่ดีจึงตอบกลับไปว่า "ขอโทษด้วยแต่อยากจะได้เพื่อนทางจดหมายที่เป็นผู้ชาย"
🖍 หลังจากส่งจดหมายตอบกลับไป ใจของมิซึโฮะก็นึกถึงเจ้าของจดหมายฉบับที่สี่อย่างยูอิจิที่ไม่มีการตอบกลับใดๆ เลย
.
🖍 แต่แล้วก็มีจดหมายมาถึงมิซึโฮะ เพียงแต่มาจากเจ้าของจดหมายฉบับที่สอง ยามาชิตะ ฟุมิเนะ จดหมายฉบับนี้ทำให้มิซึโฮะตกใจแทบช็อก เนื้อจดหมายเล่าถึงว่าตัวยามาชิตะ หลังจากส่งจดหมายมาแล้วยามาชิตะก็ปั่นจักรยานจากจังหวัดนากาโนะมาที่จังหวัดคานางาวะ ยามาชิตะบรรยายสถานที่ตั้งแต่สถานีรถไฟ ลักษณะบ้านของมิซึโฮะ ตลอดจนย่าของมิซึโฮะ อีกทั้งยังแนบบทกลอนที่เคยส่งมาอีกครั้ง
🖍 มิซึโฮะตกใจ อยากจะปรึกษาใครสักคน จะปรึกษาคนในบ้านก็ไม่ได้ จะปรึกษาทาเอโกะก็ดูจะเอาความเห็นตัวเองเป็นใหญ่ คนที่มิซึโฮะอยากจะปรึกษามากที่สุดคือยูอิจิ จึงได้แต่ภาวนาให้จดหมายของยูอิจิมาถึงไวๆ
.
🖍 สองวันจากนั้น มิซึโฮะก็ได้รับจดหมายจากยูอิจิ ยูอิจิเล่าว่าที่เขียนจดหมายมาช้าเพราะติดสอบ พร้อมเล่าเรื่องชีวิตประจำวันต่างๆ
.
🖍 หลังจากอ่านจดหมาย ใจของมิซึโฮะก็นึกรักบูอิจิไปแล้วอย่างที่ไม่มีเหตุผล จึงได้รีบเขียนจดหมายตอบกลับ พร้อมทั้งเล่าเรื่องจดหมายของยามาชิตพที่มิซึโฮะกำลังเป็นกังวล จากนั้นก็ส่งเป็นจดหมายด่วนไป
🖍 สองสามวันหลังจากนั้น มิซึโฮะก็ได้รับจดหมายจากยูอิจิ โดนยูอิจิก็เห็นว่าเป็นเรื่องเร่งด่วนจึงขอเบอร์ติดต่อของมิซึโฮะ พร้อมทั้งบอกวิธีการถอดความหมายจากบทกลอน ซึ่งสามารถถอดความได้ว่า "ฉันรักมิซึโฮะ"
.
🖍 ข้อความดังกล่าวทำมิซึโฮะหวาดกลัวจนในที่สุดทั้งพ่อและแม่ก็จับความผิดสังเกตได้ อีกทั้งย่ายังบอกว่ามีจดหมายมาถึงมิซึโฮะหลายฉบับ พ่อกับแม่จึงพยายามคาดคั้น เมื่อมิซึโฮะไม่ยอมพูด พ่อจึงตัวอย่างคดีฆาตกรรมที่เพิ่งเกิดขึ้น และทันทีที่มิซึโฮะเห็นข่าวจากหนังสือพิมพ์ที่พ่อหยิบมาก็ร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจสุดขีด
🖍 ข่าวระบุว่ามีเด็กสาวมัธยมถูกแทงตายในสวนสาธารณะใกล้บ้าน แต่สิ่งที่ทำให้มิซึโฮะตกใจคือชื่อของเด็กหญญิงคนนั้น "โอนิชิ มายูมิ" เจ้าของจดหมายฉบับที่สองนั่นเอง
.
🖍 มิซึโฮะจึงจำเป็นต้องเล่าเรื่องราวทั้งหมดและเอาทั้งนิตยสาร จดหมายให้พ่อกับแม่ดู แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด มิซึโฮะปิดบังเรื่องของยูอิจิและจดหมายฉบับโรคจิตของยามาชิตะไว้ เพราะสำหรับมิซึโฮะ พ่อกับแม่มักจะปรึกษาอะไรด้วยไม่ได้ มิซึโฮะมองว่าพ่อมักโยงเรื่องจากเล็กเป็นเรื่องใหญ่
.
🖍 พ่อของมิซึโฮะคิดว่านิตยสารเป็นของพวกคลั่งลัทธิและออกปากไม่ให้มิซึโฮะเข้าไปยุ่งกับการส่งจดหมายอีก พร้อมกับวิตกว่าอาจมีตำรวจมาสอบถามเกี่ยวกับการตายของเด็กสาว นั่นยิ่งทำให้มิซึโฮะแทบสติแตกไปอีก
🖍 หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ยังไม่มีตำรวจมาที่บ้าน ทุกคนเริ่มผ่อนคลาย แต่พ่อกับแม่คิดว่ามิซึโฮะยังมีเรื่องปิดบัง ขณะที่มิซึโฮะที่กังวลใจก็ยิ่งคิดถึงยูอิจิ เฝ้ารอโทรศัพท์ของยูอิจิ แล้วก็แปลกใจเมื่อย่ามาขอดูจดหมายของโอนิชิอีกครั้ง มิซึโฮะจึงได้รู้ว่าการเขียนของเด็กสาวที่วางตัวอักษรไว้ที่หน้ากึ่งกลางกระดาษแบบพอดี ต้องมีการซ้อมเขียนหลายๆครั้งถึงจะเขียนได้ออกมากึ่งกลางแบบนี้ และเมื่อสังเกตดีๆ มิซึโฮะก็เห็นว่าตราประทับของจดหมายทุกฉบับล้วนมาจากอิคุโทระ แม้ว่าจดหมายจะมาจากที่อยู่คนล่ะที่ก็ตาม
🖍 มิซึโฮะยิ่งผวาหนัก จึงตัดสินใจจะไปปรึกษากับทาเอโกะอีกครั้ง แต่ระหว่างทางไปหาทาเอโกะ มิซึโฮะได้พบกับชายชราผมขาวที่หน้าบ้าน ชายชราคนดังกล่าวบอกว่ามีคนจ้างวานให้มาส่งของให้คาตะกิริ มิซึโฮะ ได้ยินดังนั้นมิซึโฮะก็ประหลาดใจ ยิ่งเห็นห่อที่ชายชรายื่นให้โดยบอกว่าผู้หญิงอายุราวสี่สิบห้าสิบจ้างเขาให้มาส่งของ มิซึโฮะจึงได้ขอให้ชายชราช่วยแกะห่อพบว่าเป็นกระดาษแผ่นเล็กที่เขียนว่า #รีบตอบจดหมายเสียที!ไม่รู้จักมารยาทหรือไง!
🖍 มิซึโฮะปรึกษาทาเอโกะด้วยความหวาดกลัว แต่มิซึโฮะรู้สึกว่าทาเอโกะไม่ได้ให้คำปรึกษาที่จริงใจ อีกทั้งยังทำให้มิซึโฮะกลัวยิ่งขึ้นไปอีก เพราะบอกว่าจดหมายอาจถูกเขียนด้วยคนคนเดียว แต่คนคนนั้นมีสามบุคลิก อีกทั้งยังเตือนให้มิซึโฮะระวังตัว เพราะได้ยินว่าเคนโมจิได้พนันกับเพื่อนๆว่าจะสามารถมีความสัมพันธ์ทางกายกับมิซึโฮะได้ มิซึโฮะรับฟังแต่ไม่ได้หวาดกลัวเท่ากับเรื่องของจดหมาย
.
🖍 มิซึโฮะตัดสินใจว่าอยากเดินทางไปหายูอิจิ แต่ยูอิจิก็โทรศัพท์มาหามิซึโฮะซะก่อน มิซึโฮะประหลาดใจมากเพราะเสียงของยูอิจิเหมือนเสียงของคนมีอายุ ยูอิจิเองก็ออกตัวว่าเขาเสียงแก่ ขณะที่มิซึโฮะกำลังเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยูอิจิฟัง ก็ได้ยินเสียงของคนที่เดินผ่านแทรกว่า "ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน" และมีคนตอบว่า "ฮิงาชิชิคาโกเอะ" แล้วก็รู้สึกเหมือนยูอิจิเอามือปิดโทรศัพท์แล้วสักพักก็บอกว่าเสียงดังไปหน่อย คุยกันไม่นานสายก็ตัดไป
🖍 มิซึโฮะรู้สึกสงสัยจึงไล่ดูแผนที่ จนพบสถานีรถที่ชื่อว่าฮิงาชิชิคาโกเอะ มิซึโฮะรู้สึกว่ายูอิจิไม่อยากให้เธอได้ยิ่งคำนี้ แล้วมิซึโฮะก็คิดบางอย่างได้ จึงเอาซองจดหมายของยูอิจิมาดู จดหมายของยูอิจิก็มีตราประทับจากอิคุโทระเช่นกัน!!
.
🖍 แล้วยูอิจิก็โทรกลับมาอีกครั้ง มิซึโฮะจึงบอกให้ยูอิจิหยุดหลอกลวงได้แล้ว ยูอิจิจึงบอกว่าจดหมายทั้งหมดเขาเป็นคนเขียนเอง เขาสามารถเขียนตัวหนังสือได้หลายลายมือ น่าจะเขียนได้ถึง20-30 ลายมือ เวลาที่เขาเขียนลายมือใดลายมือหนึ่ง เขาจะซึมซับบุคลิกของลายมือนั้นๆด้วย ส่วนที่อยู่ส่งจดหมายเขาก็แค่ยืมชื่อที่อยู่ ส่วนตัวเจ้าของชื่อนั้น ก็ไม่ได้อยู่แล้ว และนอกเหนือจากนี้เขาก็ไม่ได้ชื่อว่าคาเนโกะ ยูอิจิอีกด้วย
🖍 สิ่งที่เขาต้องการคือการแต่งงาน เขาจะไม่ได้เลือกผู้หญิงจากรูปร่าง หน้าตา แต่เขาเลือกจากลายมือ และมิซึโฮะคือคนที่เขาเลือก หากมิซึโฮะแจ้งตำรวจเขาจะฆ่าคนในครอบครัวเธอให้หมด เหนืออื่นใด เขาขอให้เธอให้โอกาสได้พบและทำความรู้จักเขาก่อน และตอนนี้เขากำลังเดินทางมาหาเธอ!!
.
🖍 ชายคนหนึ่ง นึกหวนถึงอดีต หลังจากที่พ่อจากไป เขาในฐานะลูกชายคนเดียว ทายาทราชาที่ดินบนเกาะฮอกไกโดก็อาศัยอยู่กับแม่ แม่ของเขามักจะพูดว่าอยากให้เขาสนใจเรื่องการแต่งงานบ้างไม่ใช่วาดรูปอย่างเดียว แต่ตัวเขานั้นไม่เก่งเรื่องการเข้าหาผู้หญิงสักเท่าไหร่ จึงไม่ใช่เรื่องง่าย
🖍 แม่ของเขามักจะรู้ทันในเรื่องที่เขามีเจ้าสาวในอุดมคติที่ชื่อว่า #มิซึโฮะ ชื่อเดียวกับเขา หรือการที่เขาลงประกาศหาเพื่อทางจดหมายในนิตยสาร แม่รู้ทุกอย่างเพราะแม่แอบอ่านไดอารี่ของเขา แม้ว่าแม่จะคอยถามถึงเจ้าสาวของเขา แต่เขาก็รู้ว่าแม่คิดอย่างไร
.
🖍 แม่คิดเช่นเดียวกับบทกลอนที่แม่เขียนขึ้นบทนั้น จวบจนวันที่แม่จากไปเพราะลื่นล้มตกทะเลสาบด้วยฝีมือของเขา เขาต้องทำ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มีวันได้แต่งงาน เพราะแม่คงคอยขัดขวางเขา และแล้วการรอยคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อเขาได้พบกับมิซึโฮะที่เขารอคอย
.
🖍 เช้าวันแรกของเทศกาลดอกไม้ไฟ อีกทั้งยังเป็นวันเกิดของมิซึโฮะ มิซึโฮะได้รับจดหมายจากอิคุโทระโดยไม่มีชื่อผู้ส่ง ในจดหมายถูกเขียนด้วยลายมือทุกแบบของจดหมายทุกฉบับที่ถูกส่งมา เนื้อความระบุสถานที่นัดพบเจอ มิซึโฮะรู้สึกหวาดกลัวจนอดไม่ได้ที่จะเรียกเจ้าของจดหมายว่า "#ปีศาจเพ็นเฟรนด์"
🖍 มิซึโฮะตัดสินใจออกจากบ้านเพื่อไปดูให้เห็นกับตาว่าใครคือเจ้าของจดหมาย โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเคนโมจิเฝ้าดูเธออยู่ มิซึโฮะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เคนโมจิฟัง เคนโมจิและพวกจึงตัดสินใจไปซุ่มรอตรงสถานที่นัดพบ
.
❌❌❌❌❌❌ แจ้งเตือนสปอยล์ ❌❌❌❌❌❌
.
🖍 เมื่อถึงเวลานัดหมาย มิซึโฮะ เคนโมจิและเพื่อนที่แอบดูอยู่ก็ต้องตกใจ เมื่อคนที่มาปรากฏตัวตามนัดหมายคือ ชายแก่ผมขาวคนที่มาส่งของให้มิซึโฮะนั่นเอง เขามาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีแดงสดพร้อมขอให้เธอรับไว้ ไม่งั้นจะเหมือนหญิงสาวคนนั้นที่เขาฆ่า พร้อมขอให้มิซึโฮะเดินไปตามชายหาดฟังเรื่องที่เขาเล่า ส่วนเคนโมจิและพ้องเพื่อนก็ได้แต่มึนงงและเข้าใจว่าชายคนนั้นคือญาติของมิซึโฮะจึงไม่ได้แสดงตัวออกมา
🖍ชายชราเล่าถึงอดีตว่าเขาเกิดและเติบโตมาอย่างไร และด้วยเงื่อนไขของยุคสมัยความรักจึงมีข้อจำกัด การอาศัยจดหมายเป็นสื่อจึงเป็นทางที่เขาเลือก แต่เมื่อเขากำลังจะผูกสัมพันธ์กับใคร จดหมายจากคนคนนั้นก็มักจะหายไปด้่วยฝีมือของแม่เขาเอง ด้วยความเปลี่ยวเหงา เขาจึงเริ่มเขียนจดหมายสร้างความสัมพันธ์เหล่านั้นขึ้นมาเอง ใช้การเขียนโต้ตอบเงียบๆแบบนี้มาหลายปีจนเชี่ยวชาญ และซึมซับบุคลิกบางอย่าง เวลาผ่านไป ถึงแม่เขาจะไม่อยู่ แต่ผู้คนก็ห่างหายจากการเขียนจดหมายไปตามยุคสมัย จวบจนเขาได้พบข้อความของเธอ ผู้ซึ่งชื่อว่ามิซึโฮะ เจ้าสาวในอุดมคติของเขา
🖍 เขาจึงขอให้เธอแต่งงานและไปพบแม่ของเขาด้วยกัน ชายชราหยิบปากกาหน้าตาประหลาดที่เขาอ้างว่าทำจากกระดูกนิ้วมือของแม่เขา เขาใช้ปากกาเหล่านี้เขียนจดหมายขึ้น มิซึโฮะตกใจจนกรีดร้อง เคนโมจิและพวกจึงวิ่งเข้ามา ขณะเดียวกันก็มีเสียงเรียกจากย่าที่เดินมาพร้อมพ่อกับแม่ ย่าของเขาถามว่าชายแก่คนนั้นคือใคร มิซึโฮะมองไปที่ชายชราอีกครั้ง ชายชราตบกล่องปากกาอย่างมีนัยยะ มิซึโฮะจึงตอบว่าชายชราเป็นปู่ของเพื่อนเท่านั้น ทั้งคู่เพียงแต่มาเดินเล่น จากนั้นมิซึโฮะก็ทำได้เพียงร้องไห้อย่างเงียบๆ
🌼 เพื่อนทางจดหมายตีพิมพ์ครั้งแรกในประเทศญี่ปุ่นช่วงปี 2537 เพิ่งจะมาแปลเป็นภาษาไทยปี 2550 โดยสำนักพิมพ์ JBook ที่ปิดตัวไปแล้ว
.
🌼 นิยายเรื่องนี้ ช่วงแรกออกแนวหลอนๆ อ่านแล้วได้กลิ่นอายโทนสยองขวัญ จนเรานึกว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับผี ปีศาจ แต่ปรากฏว่าเรื่องราวเกี่ยวข้องกับความวิปริตของมนุษย์ เลยรู้สึกว่า นักเขียนแอบจงใจหลอกนิดนึง แบบมีการเขียนว่า มิซึโฮะหลอนชายไม่มีหน้า เลยคิดว่ามาทางแนวเหนือธรรมชาติแน่นอน โดนหลอกเต็มๆ
.
🌼 พอผ่านครึ่งเล่ม ก็เริ่มจะเดาได้ล่ะ อาจเพราะหนังสือเขียนมานานแล้ว เลยพอเดาได้ว่าปมจะจบแบบไหน
🌼 สำหรับเล่มนี้ เราเห็นบางคนชอบ ส่วนเราอาจเพราะอ่านต่อๆกันหลายเล่ม พอเดาเนื้อเรื่องได้ ก็เลยรู้สึกเฉยๆ เพราะฉะนั้นอยากแนะนำว่าให้ลองหาอ่านเอง ลางเนื้อลางยาค่ะ อาจจะชอบก็ได้ 😊😊
.
#เพื่อนทางจดหมาย #โยชิมุระทัตสึยะ #TatsuyaYoshimura #ฐิติพงศ์ศิริรัตน์อัสดร #JBook #พิมพ์ครั้งที่หนึ่ง #2550
#เกมมรณะ #DeadMansFolly #อกาธาคริสตี้ #AgathaChristie #ปรีชา #ดวงตา #สร้างสรรค์บุ๊คส์ #นิยายสืบสวน #นักสืบ #2549
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
