เรื่องราวของการตั้งเป้าหมาย ไว้ที่อาศัยความเพียรอันยาวนาน เริ่มตั่งแต่ ในสมัยพระทีปังกรพุทธเจ้า พระโคตมพุทธเจ้าได้เสวยพระชาติเป็นสุเมธดาบส เห็นพระทีปังกรพระพุทธเจ้า เดินมาด้วยกิริยา ที่สงบ สง่างาม เกิดความเลื่อมใส อธิฐานขอให้เป็นอย่างองค์พระทีปังกร ได้นอนทอดตนบนเปือกตมให้พระทีปังการพระพุทธเจ้า เหยียบข้ามไป จึงได้รับพุทธพยากรณ์ว่าจะได้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตกาลข้างหน้า พระนามว่า พระโคตมพุทธเจ้า
เรื่องราวของการอธิษฐานของพระโคดมพระพุทธเจ้า นั้นท่านก็ไม่ได้อธิษฐานเฉยๆ ท่านก็บำเพ็ญเพียร สะสมบุญบารมีของมาเรื่อย ใช้เวลายาวนาน ถึงสี่อสงไขย กว่าตรัสรู้ได้เป็นองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เรื่องราวของท่านที่แสดงไว้ในชาดก ล้วนเป็นเรื่องราวของการสะสมบุญบารมีแต่ละชาติๆ ใช้เวลายาวนานมากๆ บางชาติก็ลำบาก ท่านก็ยังมีความเพียร ถึงแม้ว่าท่านจะเกิดเป็นสัตว์ แต่จิตของท่านก็มีความเพียร รู้จักเรื่องราวของผู้ที่มีพระคุณ เรื่องพ่อแม่แก่เฒ่าชรา จิตของท่านก็มีความรู้จักการกตัญญูรู้คุณ มาโดยตลอด
เรื่องราวนี้ ที่จริงมันก็อยู่ในเรื่องราวของคำว่าอริยะสัจสี่ เรื่องราวที่เรารู้จักเพียงได้ยินว่า คืออะไร บ้าง ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ใครก็พูดได้ เอาไปอธิบายได้มากมาย แต่ก็ไม่เคยทำความเข้าใจ เคยเดินทาง ไม่เคยประพฤติ ในคำว่า บำเพ็ญบุญกุศลบารมี เค้าทำกันอย่างไรบ้าง มันเหมือนเรื่องราวของคนที่เคยขึ้น ยอดเขาสูง ลงมาเล่าเรื่องราวที่ประสบพบบนยอดเขานั้นเป็นผืนอย่างไร แต่ผู้ฟังก็ฟังเรื่องราวบรรยายเรื่องยอดเขา แล้วก็เอาไปเล่าต่อกันไป โดยที่ก็ไม่เคยเรียนรู้ ไม่เคยเดินทางไปขึ้นยอดเขากับเค้า ก็เอาไปเล่าต่อๆกันไปว่าต้องทำอย่างนั้น อย่างนี้ จะขึ้นยอดเข้าต้องทำแบบนี้ ได้แต่จินตนาการไป
คราวนี้ คนที่อยากจะเดินขึ้นยอดเขาบ้าง เค้าก็หาทางศึกษากับผู้ที่เค้าเดินทางไป จะต้องเตรียมตัวจะต้องสะสมอะไรบ้าง จะเจอะเจออุปสรรคอะไร ร่างกายจะต้องฝึกหัดอย่างไร เมื่อต้องผจญ พายุ แดดฝน ขวากหนาม อะไรไปบ้าง พอปีนขึ้นไปที่สูง จะขนอะไรไปได้บ้าง ต้องเจอหน้าผาสูงชัน อะไรที่เอาไป ยึดถือมาก น้ำหนักมันมาก มันก็ถ่วง เหนื่อยหอบ เอาไปไม่ได้ เราก็ต้องค่อยทิ้ง สัมภาระนั้นออกไป
สัมภาระที่ถ่วงกายถ่วงจิต เราก็ต้องมาตรวสอบดูว่ามีอะไรบ้าง ที่ยึดให้มันหนัก เรารู้จักสิ่งทีหนักเราก็ปล่อยทิ้งไปๆ ให้กายนี้เบา จิตนี้เบา นั้นคือ เรื่องราวของการปีนขึ้นยอดภูเขา ที่อาศัยเพียงกายที่เราอาศัย กับจิตของเรา ปีนป่ายขึ้นภูเขา ภูเขาลูกนี้ มันไม่ใช่ภูเขาที่พบเห็นด้วยสายตา แต่เป็นลักษณะของนามธรรม ที่เราต้องหาทางเรียนรู้ ให้รู้จักภูเขา ช่องทางที่ปีนขึ้นไป ต้องทำอย่างไร มีอะไรบ้างที่เจอะเจอ เพื่อปีนขึ้นสู่ยอดเขา
เรื่องราวเหล่านี้ ล้วนเป็นเรื่องราวของการประพฤติปฏิบัติธรรม สร้างบุญกุศลบารมี ของจิตที่ต้องการเดินขึ้นยอดเขา ขึ้นถึงยอดเขาได้ก็ไม่ต้องเกิดแก่เจ็บตายอีก
ถ้าถามว่าเดินทางถึงไหนแล้ว ..ก็บอกได้ว่าไม่รู้เหมือนกัน เพราะก็ยังเป็นมนุษย์เดินทางยังไปไม่ถึงเหมือนกัน ก็ได้แต่พยายามแกะหาร่องรอย ของพระที่ท่านเดินขึ้นยอดเขาสำเร็จ ว่าจะต้องทำอย่างไรบ้าง สะสมอะไรบ้าง ซึ่งแต่ละเรื่องก็ล้วน เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ เหมือนกัน ก็ได้แต่อาศัยกายที่พ่อแม่ให้มา นำประพฤติปฏิบัติเรียนรู้ขึ้น เหมือนเรื่องราวชาดกของพระพุทธเจ้า การปฏิบัติขององค์พระสิทธัตถะ เราก็ได้แต่พยายามเรียนรู้ว่าท่านทำอะไร เราก็เอารอยของท่านมาปฏิบัติ เดินตามรอยของท่านเพื่อขึ้นภูเขา นี่แหละเป้า ที่เราอยากจะไป แล้วก็ปรารถนาให้จิตข้าพเจ้า เกิดมาทุกชาติขอให้ได้กายเป็นมนุษย์ครบอาการสามสิบสอง ขอให้ได้พบธรรมโลกุตระเพื่อสร้างบุญบารมี หนีเวรกรรมไปทุกชาติ จนกว่า จะบรรลุถึงธงชัยที่ข้าพเจ้าปรารถนาเทอญ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
