คือถ้าจะหาว่าผมเป็นตาแก่ขี้บ่นก็ได้นะ
แต่มันไม่ไหวจริงๆ คิดดูว่า แต่ละคน
ก็ไม่ได้เจอหน้ากันมานาน แทนที่จะได้มีเวลา
พูดคุยทักทายถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน
กลับเอาแต่จมจ่อมอยู่ในโลกโซเชี่ยลของตัว
แล้วจะมานั่งหายใจรดต้นคอกันอยู่ทำไม?
คนตรงหน้าเราก็สำคัญไม่น้อยไปกว่า
คนไกลๆในโซเชี่ยลอีกนะครับ
คิดดูว่าถ้าแยกย้ายกลับกันไปแล้ว
จะหาเวลามานั่งคุยแบบนี้ก็ยากแล้ว
อย่ามัวแต่จดจ่อกับโทรศัพท์
โดยให้ความสำคัญกับคนในโซเชี่ยล
จนลืมคนรอบข้างตรงหน้าเราเลยครับ
ไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็น พ่อแม่ เพื่อนฝูง
หรือคนที่้เรารักรวมทั้งคนที่เค้ารักเราก็ตาม