ไอ้หนุ่มหมัดเมาภาคจบ
Dance Of The Drunk Mantis (1979)
ภาคต่อจริงๆของ ไอ้หนุ่มหมัดเมา
อู่ซือหยวนเป็นอดีตลูกหม้อชอว์บราเดอร์สที่ออกมาตั้งบริษัทของตนเองคือ Seasonal film corporation งานช่วงแรกของบริษัทมักจะเป็นหนังทำเหมือนบรูซ ลี และหนังก็ไม่ค่อยประสบความสำเร็จสักเท่าไหร่ แต่มาเหมือนสามล้อถูกหวยจริงๆจังๆก็ตอนไอ้หนุ่มพันมือ และต่อด้วยไอ้หนุ่มหมัดเมาจากฝีมือการประสานพลังของหยวนหวูปิงและเฉินหลง บวกกับหวังจังลี่นักแสดงนักสู้ชาวเกาหลีใต้ หนังทำเงินไปมาก แต่พอจะทำภาค 2 ก็ติดปัญหาตรงที่ว่าเฉินหลงดังเกินกว่าจะอยู่กับบริษัทเล็กๆ ที่พึ่งเปิดตัวได้ไม่นาน ต่างเป็นที่หมายปองของชอว์บราเดอร์สและโกลเด้นฮาร์เวสท์
แต่ในเมื่อหนังภาคแรกมันทำเงินไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เข็นไอ้หนุ่มหมัดเมา ภาค 2 ออกมา เพียงแต่ต้องปรับขบวนกันยกใหญ่ เฉินหลงออกไปแล้วก็ไม่ต้องเล่าเรื่องของหวงเฟยหงอีก แต่หยวนเสี่ยวเทียนในบทยาจกซูยังอยู่ก็หันมาเน้นที่เรื่องราวของครอบครัวยาจกซูแทน ยาจกซูแสดงโดยหยวนเสี่ยวเทียนผู้เป็นพ่อแท้ๆ ของหยวนวูปิง และหอบเอาหยวนซุนอี้(ลูกอีกคนของหยวนเสี่ยวเทียนและน้องชายแท้ๆ ของหยวนหวูปิง)มาเป็นบทนำในบทลูกบุญธรรมของยาจกซู ส่วนดาวร้ายเกาหลีอย่างหวังจังลี่ก็กลับมาอีกครั้งในบทปรมาจารย์หมัดเมาตั๊กแตนผู้ชั่วร้าย มีหยวนขุยและสือเทียนมาร่วมด้วย
หนังกังฟูประเภทนี้เข้าข่ายร้อยเนื้อทำนองเดียวไม่ต้องคิดมาก ในเนื้อเรื่องมันมีสูตรสำเร็จแบบหลวมๆ อยู่แล้ว แต่ทีเด็ดทีขาดของหนังกังฟูในยุคนี้จริงๆ มันคือลีลาการต่อสู้ผสมกับกายกรรมที่อยู่ในช่วงของความคิดสร้างสรรค์พลุ่งพล่านมากๆ ขนาดหนังขาดเฉินหลงไปแล้ว แต่หยวนซุนอี้ที่มารับหน้าที่เป็นตัวนำแทนนั้นไม่มีปัญหาในฉากแอ็คชั่นกายกรรม แต่ต้องยอมรับว่าเขายังมีเสน่ห์มีลูกเล่นต่างๆเทียบกับเฉินหลงไม่ได้จริงๆ
ส่วนหยวนเสี่ยวเทียนผู้พ่อนั้น นี่คือผลงานการแสดงเรื่องสุดท้ายของเขาจริงๆ ก่อนจากไปด้วยหัวใจวายในปีนั้นด้วยอายุ 66 ปี หยวนเสี่ยวเทียนเป็นภาพจำของยาจกซูในหนังกังฟูไปเรียบร้อยแล้ว ผมชอบหนังเรื่องนี้ที่เป็นการผสมผสานที่ยอดเยี่ยมของอารมณ์ขันและทักษะศิลปะการต่อสู้แบบโอลด์สคูลกังฟูแบบเก่า บางฉากมีท่ากังฟู-กายกรรมที่สนุกผสมความตลกของท่าทาง และอารมณ์ขันที่ยอดเยี่ยม
ผมชอบฉากยาจกซูหลังออกจากบ้านไปหลายปีกลับบ้านมาเจอเมีย เป็นฉาก "ยินดีต้อนรับกลับบ้าน" ที่สนุก ยาจกซูกับเมียออกพ่อแง่แม่งอนถกเถียงกัน เป็นฉากตลกที่น่ารักมาก เมื่อยาจกซูต้องหลบการตบ เตะ ตีด้วยไม้กวาด และบทสนทยาที่แหย่หยอกด้วยวาจาในชีวิตประจำวัน ฉากแบบนี้อาจจะดูซ้ำซาก แต่ท่าทางตลกและน่าเศร้าของยาจกซู ตามด้วยการตัดฉากสตันท์ของหยวนเสี่ยวเทียนในทันทีที่พลิกออกจากอันตรายได้อย่างชำนาญว่องไวก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์เข้าไปอีก และยังมีฉากตลกๆ แบบนี้อีกหลายฉากตลอดทั้งเรื่อง รวมไปถึง"หมัดป่วย"ที่สร้างสรรค์เข้ามาเพิ่มความสนุก
ไอ้หนุ่มหมัดเมาภาคจบนี้มันก็คืออีกหนึ่งงานกังฟูคลาสสิคของยุค 70
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
