มันเป็นการฝึกจากชีวิตที่ยาวนานที่สุด ไม่รู้ว่าเริ่มจากตรงไหน แต่ต้องอยู่กับตัวตนเองทุกขณะให้ได้ กับคำว่า
ร อ ค อ ย
รอให้ได้ ไม่รีบ ไม่รน อันนี้คือ การอดทน การหัดรอ เป็นการฝึกขั้นพื้นฐานของคำว่าอดทนค่ะ
ถึงแม้บางเรื่องไม่จำเป็นต้องอดทน อันนี้ใช้วิจารณญาณของตนเองได้ คือต้องปล่อยให้ชีวิตฝึกตนเอง
และต้องตระหนักว่า ทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็น คน สัตว์ สิ่งของ มันเป็นไปตามสถานะการณ์ เหตุการณ์
คำว่า รอเป็น คือ การนำไปสู่คำว่าอดทนได้ เวลาจะแก้ไขสิ่งต่างๆได้ และต้องมีความเชื่อในการรอคอยนั้นด้วยว่า ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ทำให้ความหวังมีอยู่ในการรอคอย และเวลาจะเดินเร็วขึ้น หากเรารอแบบไม่รอ
การรอแบบไม่รอ คือการทำสิ่งต่างๆไปตามที่ชีวิตจะเปิดโอกาสจะให้ทำสิ่งต่างๆได้ ทำไปเรื่อยๆ และจะมีบางสิ่งที่เราทำนั้นสามารถเชื่อมไปสู่สิ่งที่เรารอคอยได้เอง
และหากไม่ได้สิ่งเดิม ชีวิตจะส่งสิ่งที่เท่าเทียมหรือสิ่งที่ดีกว่ามาให้เราเสมอ
ถ้าอะไรไม่ดีขึ้น ใครในชีวิตเราทำให้เราอดทนไม่เป็น อันนี้เรียกว่าไม่เสริมสร้างซึ่งกันและกัน อาจต้องฉุกคิดว่า อันนี้ การดำเนินชีวิตที่เต็มไปด้วยอารมณ์ ความฉุนเฉียว ความหุนหันพลันแล่น อารมณ์ขุ่นมัวได้ง่าย
ต้องนำมาพิจารณาว่าเหตุนั้น คือ แสดงว่าไม่ใช่ชีวิตที่เป็นของตนเอง เพราะทุกชีวิตมีสิทธิที่จะเลือกว่า เราควรอดทนมากน้อย อย่างไร เพียงใด
การอดทน ต้องผ่านการรอคอยให้เป็น ฝึกรอแบบไม่โวยวาย เช่น
อาหารมาช้า รอได้
มีคนเข้าคิวเยอะ รอได้
อยากได้เสื้อผ้า กระเป๋า ต้องเก็บเงินก่อน รอได้
อยากให้ใครสักคนกลับมาในชีวิต รอได้ เพราะต้องอดทนต่อความคิดถึง ต้องรอได้ ถ้าเขาไม่กลับมา เราก็เปลี่ยนใจไปเอง คือรอให้ตัวเองเปลี่ยนใจ ก็ถือว่าต้องอดทนกับตัวเองให้มาก
ฝึกการรอจากสิ่งเล็กๆ รอแบบสงบๆ ไม่เอะอะโวยวาย
ชีวิตจะมีแบบฝึกหัดมาให้อดทนเรื่อย ต่อไปก็อดทนเก่งเองค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
