จดหมายฉบับที่ 6
"แพ้บ้างก็ได้"
ถึงลูกๆ ที่รักของพ่อ
ถ้าลูกยังจำได้ เวลาที่เราเล่นเกมกัน ไม่ว่าจะเป็นเกมเศรษฐี เกมงู หรือเล่นเกมต่อสู้ ลูกๆ จะสนุกกับเกมนั้นมากถ้าตัวเองชนะ แต่ถ้าเมื่อไหร่เริ่มตามหลัง หรือรู้สึกว่ากำลังจะแพ้ ลูกๆ จะอยากเลิกเล่น หรือบางครั้งก็ร้องไห้เลย พ่อคิดว่านี่เป็นธรรมชาติของจิตใจเรา ไม่ว่าเราจะเป็นเด็ก หรือโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม ทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างที่อยู่รอบตัวลูก การดำเนินชีวิตของลูก ทั้งหมดคือ สนามแข่งขัน วันนี้พ่อจะพาลูกๆ ทำความเข้าใจกับการแข่งขันว่าคืออะไร ทำไมต้องแข่ง จะตั้งเป้าหมาย และจะยอมรับผลลัพธ์ด้วยจิตใจที่เข้มแข็งได้อย่างไร
การแข่งขัน มักจะจบลงด้วยผู้ชนะ กับผู้แพ้ ถ้าลูกเลือกสนามแข่งได้ถูกต้องตั้งแต่ต้น พ่อหมายถึงการเลือกเป้าหมายในการแข่งขันได้ถูกต้อง ลูกจะสนุก มีความสุขตลอดเวลา ไม่ดิ้นรนที่จะเอาชนะอย่างเดียว ยกตัวอย่าง ตอนนี้ลูกๆ ยังเล็ก ยังเป็นเด็ก ถ้าเล่นกัน มีการแข่งขัน สิ่งที่เป็นเป้าหมาย คือ การได้เล่น ได้มีเวลาให้กัน มีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน ลูกอาจจะไม่รู้ว่าหลายครั้งพ่อก็แกล้งแพ้ ให้ลูกได้รู้สึกสนุกที่ชนะได้ เพราะเป้าหมายการเล่น คือ เสียงหัวเราะ ซึ่งเท่านี้ก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว ถึงใครจะแพ้ ใครจะชนะก็ไม่สำคัญเลย การเรียนที่มีการสอบวัดผลก็เช่นกัน สิ่งสำคัญที่สุด คือ ลูกต้องได้ความรู้ ได้ประสบการณ์ที่มากขึ้น ลูกต้องแข่งขันกับตัวเอง พยายามเรียนรู้สิ่งใหม่อยู่ทุกวัน ส่วนการสอบวัดผล เป้าหมายเพื่อวัดสิ่งที่ลูกเรียนรู้ ไม่สำคัญว่าลูกจะต้องได้อันดับที่เท่าไหร่ในกลุ่ม
ทีนี้ถ้าลูกเข้าใจในเป้าหมายที่แท้จริงในการแข่งขันแล้ว สิ่งที่พ่อคาดหวัง คือ ลูกมีความมุ่งมั่น ตั้งใจ ใส่ความพยายามทั้งหมดลงไป นั่นคือลูกได้บรรลุเป้าหมายของกระบวนการในการแข่งขันแล้ว ต่อไปมาดูผลลัพธ์ หากพลาดไป เช่น พลาดจากการสอบเรียนต่อก็ให้ยอมรับและกลับไปทบทวนกระบวนการว่าตกหล่นอะไรไป หรือยังพยายามไม่มากพอ การทำงาน การใช้ชีวิตในมิติอื่นๆ ก็ใช้หลักการเดียวกันนี้
ลูกไม่ต้องมีมากกว่าใคร ไม่ต้องเก่งเหนือใคร ไม่ต้องคาดหวังคำว่าแพ้ คำว่าชนะ ขอให้สนุก มีความสุขกับกิจกรรมต่างๆ และการใช้ชีวิตก็พอ
🥰🥰🥰 รักลูกเสอ
จากพ่อ
10 มกราคม 2565
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
