ผู้ให้สุขใจกว่าผู้รับ???
ระวังติดกับดักการให้จนกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว
ส่วนตัวคิดว่าทั้งการให้และการรับ จำเป็นต้องใช้ศิลปะและทักษะทั้งคู่ ผู้คนส่วนมากให้ความสำคัญกับการ “เป็นผู้ให้” และคิดว่ามันยิ่งใหญ่กว่าการ “เป็นผู้รับ”
ในความจริงแล้วหากชั่งน้ำหนัก ทั้งสองฝ่ายต่างมีความสำคัญเท่ากันและยึดโยงกัน จนไม่สามารถแยกออกจากกันได้
สมัยเด็ก ๆ เคยอ่านนิทานธรรมะอยู่เรื่องนึง จำรายละเอียดไม่ชัดทั้งหมด แต่จำสาระของมันได้จนแจ่มชัดทุกวันนนี้
ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งมีคหบดีผู้มั่งคั่ง ซึ่งมีจิตใจโอบอ้อมอารีย์ ชอบทำบุญทำทานอยู่เป็นนิจ วัดซึ่งเป็นวัดประจำหมู่บ้าน ใหญ่โต สวยงามอย่างทุกวันนี้ได้ ก็เพราะเงินบริจาคของเขา
เจ้าอาวาสชรา เห็นว่าถึงเวลาต้องแสดงธรรมใหญ่ให้กับคหบดีผู้นี้เพื่อบรรลุธรรมอีกขั้น
ในวันทำบุญใหญ่ของวัด คหบดีผู้ซึ่งจิตใจกำลังพองโต ใบหน้าอิ่มเอิบ เป็นสุขอย่างมาก เพราะกำลังจะสละทรัพย์มหาศาลเพื่อทำบุญต่อยอด คลานเข่าเข้าไปเตรียมถวายปัจจัยและข้าวของมากมายแก่ท่านเจ้าอาวาส เมื่อก้มกราบและถวายเสร็จแล้ว เงยหน้าสบกับสายตาที่เปี่ยมเมตตาของท่านเจ้าอาวาสแล้วจึงนั่งสนทนาธรรมต่อ
“โยมคหบดี เป็นสุขต่อการให้มากหรือไม่”
“เป็นสุขมากขอรับพระคุณเจ้า”
“ผู้ให้ หรือ ผู้รับ สำคัญกว่ากัน”
“ผู้ให้ขอรับพระคุณเจ้า”
“ถ้าไม่มีผู้รับ โยมคหบดีจะเป็นผู้ให้ได้หรือไม่”
คหบดีได้ฟังเพียงเท่านั้น ก็เหมือนมีสายฟ้าฟาดเข้าลงมากลางใจ ก้มลงกราบท่านเจ้าอาวาสด้วยจิตใจที่สว่างไสวขึ้นทวีคูณ น้ำตาแห่งความปิติเอ่อล้น
“เข้าใจแล้วขอรับพระคุณเจ้า”
🤔สารภาพว่าเมื่อยี่สิบสามสิบปีก่อน ไม่เคยเข้าใจนิทานประเภทนี้ คือนิทานที่ไม่อธิบาย ไม่สอน ไม่สรุปอะไรให้ชัดเจน เด็กอย่างเราในตอนนั้นมีแต่ความสงสัยว่า คหบดีเกิดความเข้าใจอะไรลึกซึ้งนักหนา ถึงมีจิตใจที่สว่างไสวเป็นทวีคูณจนถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความปิติ
จนชีวิตผ่านกาลเวลามาหลายสิบปีนี่แหละถึงพอจะเข้าใจนิทานเรื่องนี้ได้มากขึ้น ท่านเจ้าอาวาส ช่วยปลดกับดักที่คหบดีติดอยู่มานานนั่นเอง
“กับดักการให้” ทำให้ผู้ให้รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของใจ คนมีใจใหญ่เท่าไหร่ ก็จะยิ่งให้ได้มากเท่านั้น
จนในบางครั้งหลงลืมไปว่า หากปราศจากผู้รับ ความอยากให้ด้วยใจที่ใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีค่าใด ๆ เหลือเลย
☝️การได้รับรู้ว่า หากไม่มีผู้นั่งอยู่ที่ไม้กระดกอีกฝั่ง เราก็ไม่มีทางสูงขึ้นได้ เป็นการดึงสติให้เรากลับมาเรียนรู้ศิลปะของการให้อย่างถูกต้องมากขึ้น
เมื่อไหร่ที่เราควรให้? เราให้เพราะผู้รับสำควรได้รับ? เราให้เพราะผู้รับร้องขอ? เราให้เพราะมีเหตุอันควรให้? บางทีเราต้องคิดลึกซึ้งไปมากขึ้นอีกขั้น
🙅🏼♀️ทั้งนี้ผู้เขียนจะไม่ขอสรุปว่า ศิลปะแห่งการให้มีอะไรบ้าง เรื่องเหล่านี้ต้องดูเหตุปัจจัยของแต่ละสถานการณ์กันไป แต่จะเล่าสองเรื่องให้ฟัง
☝️เรื่องที่หนึ่ง
คุณตาคุณยายคู่หนึ่งใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาเกินกว่าห้าสิบปีแล้ว กิจวัตรประจำวันในทุกมื้ออาหารเช้า
คุณตาจะปิ้งขนมปังแล้วเลาะเอาขอบขนมปังกรอบ ๆ ให้คุณยายกิน ส่วนตัวเองก็กินเนื้อขนมปังแทน
จนวันนี้ที่คุณยายทนไม่ไหวแล้วจึงโพล่งออกไป
“เธอ .... ทำไมถึงให้ฉันกินแต่ขอบขนมปังทุกวันเลย ทีตัวเองได้กินแต่เนื้อนิ่ม ๆ เธอนี่มันเห็นแก่ตัวจริง ๆ ฉันอดทนมามากพอแล้ว ตอนนี้พอกันที”
คุณตาได้ฟังแบบนั้นก็ตกใจหน้าถอดสี ระล่ำระลักบอกคุณยายว่า “ที่รัก ขอบขนมปังเป็นส่วนที่ฉันชอบกินมันที่สุด และฉันก็สละให้เธอกินมันตลอดทุกวันนะจ๊ะ”
✌️เรื่องที่สองมาจากบทความนี้
เป็นบทความเกี่ยวกับความเข้าใจผิดของคนที่ต้องการมาทำบุญ ให้ของต่าง ๆ ณ สถานสงเคราะห์
บทความช่วงหนึ่งเขียนว่า
จากการทำงาน 20 กว่าปี เราเห็นว่า คนชอบไปบริจาคสิ่งของที่สถานสงเคราะห์ ทั้งที่จริงแล้วเด็กไม่ได้ต้องการวัตถุ แต่พวกเขาต้องการความรู้สึกภาคภูมิใจ และถูกรัก แต่คนกลับเอาของไปให้ หนำซ้ำไปแล้วก็อยากจะแจกให้ถึงมือ ถ่ายรูป ฯลฯ
หรือหากไปเลี้ยงข้าวก็ไปบังคับว่า เด็กต้องกินข้าวให้หมด เด็กเองก็จะถูกสั่งว่า ต้องกินให้หมด แม้อิ่มแค่ไหนก็ต้องกินเพราะเดี๋ยวแขกเสียใจ ด้วยระบบการทำงานแบบนี้ เจ้าหน้าที่หลายคนก็ไม่กล้าปฏิเสธแขก เพราะกลัวแขกเสียใจและรู้สึกไม่ดี
การให้เด็กรับของนั้นตอกย้ำการเป็นผู้รับของเด็ก สิ่งนี้ไม่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า พอโตขึ้น ‘การรับของ’ ซึ่งเคยถูกมองว่าน่ารัก คลานเข่าเข้าไปกราบไหว้ผู้ใหญ่ ก็ไม่ได้น่ารักอีกต่อไป ผู้ใหญ่ก็ไปต่อว่าเด็ก ทั้งที่จริงๆ แล้วเราสอนเขามาแบบนั้น
☝️ทั้งสองเรื่องเป็นการเปิดมุมมองของการ เป็นผู้ให้ และผู้รับ ในอีกมุมนึงที่เราอาจจะละเลยและมองข้าม
ถึงได้บอกว่า การให้และรับ นั้นต้องใช้ทั้งทักษะและศิลปะ
เมื่อคุณได้เป็นทั้งผู้ให้และผู้รับมายาวนานพอ เมื่อนั้นคุณจะพัฒนาทักษะได้ดีขึ้น จากนั้นก็หยอดศิลปะลงไปเพิ่ม ถึงตอนนั้นมันก็จะสมบูรณ์พร้อมเอง
- 9
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
