Walden || Done
Author || Henry David Thoreau
Publish || 1854
หนังสือเก่าคลาสสิคอีกเล่มที่ได้รับการแนะนำจากเพื่อนว่า ชอบแนวปรัชญาหลอ? ลองอ่านดูสิ แล้วก็ค้นพบว่า... อาาาห์ ข้าน้อยช่างอ่อนด้อยนัก คิดว่าด้วยความสามารถและความลุ่มลึกในหัวสมอง ณ ขณะปัจจุบันของเราน่าจะไม่สามารถเข้าใจข้อความทั้งหมดที่ธอโรต้องการจะสื่อออกมาได้ แถมยังมีอาการมึนหัว และสมองตื้อเหมือนโดนยาชาแถมให้อีกต่างหาก กว่าจะจบเล่มก็เล่นเอาหมดแรงไปเลยทีเดียว
ตัวหนังสือเป็นเหมือนบันทึกการอยู่อาศัยที่บึงวอลเดนของธอโร ซึ่งใช้เวลาขัดเกลาอยู่นานถึง 7 ปีกว่าจะได้ตีพิมพ์ สิ่งที่ทำให้วอลเดนน่าสนใจคาดว่าอาจจะเป็นเพราะธอโรคงจะเป็นคนแรกๆในยุคสมัยนั้นที่ลุกขึ้นมาต่อต้านทุนนิยมอย่างจริงจัง ท่ามกลางกระแสตื่นทองของทวีปอเมริกา ท่ามกลางความกดดันลึกๆของชาวอเมริกันที่จะต้องประสบความสำเร็จไม่ให้น้อยหน้าคู่แข่งร่วมสายเลือดจอมเจ้ายศเจ้าอย่างของตนในยุโรป
ถ้าจะกล่าวว่าธอโรเป็นผู้มาก่อนกาลไปร้อยกว่าปีก็อาจจะไม่ผิดนัก เพราะสิ่งที่ชายผู้มีการศึกษาดีถึงระดับปริญญาทำ ณ ช่วงเวลานั้นก็คือ ละทิ้งธุรกิจที่กำลังไปได้ดีของตนเอง ละทิ้งเงินทอง สิ่งฟุ้งเฟ้ออำนวยความสะดวก หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือวิถีแห่งทุนนิยมทั้งปวง เข้าไปอยู่ในป่าลึกข้างบึงวอลเดน ใช้ชีวิตที่ยิ่งกว่าสมถะ ลงมือตัดไม้ปลูกบ้านเองอย่างง่ายๆ เลี้ยงชีพด้วยผักที่ปลูกเองเล็กๆน้อยๆ [ แน่นอนว่าไม่ได้ใส่ปุ๋ยจึงมีสภาพตามมีตามเกิด ] ผลไม้ป่า และตกปลาในบึง
ธอโรเฝ้าสังเกตธรรมชาติที่ค่อยๆผ่านไปตลอด 4 ฤดู สังเกตอย่างละเอียดละออ สังเกตด้วยบางสิ่งที่มากกว่าตาเห็น บันทึกของธอโรเต็มไปด้วยการเปรียบเทียบธรรมชาติของสิ่งต่างๆเพื่อหา "กฎแห่งธรรมชาติ" ไม่ว่าจะเป็นดินฟ้าอากาศ ต้นไม้ใบหญ้า สัตว์ป่า บึง หิมะ ฝน ผืนทราย ไปจนถึงมนุษย์ ธอโรพยายามกระเทาะเปลือกของทุกสิ่งทุกอย่างให้ถึงแก่น กระเทาะจนถึงแก่นแท้แห่งธรรมชาติที่ไม่ว่า คน ต้นไม้ หรือบึงน้ำ ล้วนใช้กฎเดียวกัน และถ่ายทอดมันผ่านบันทึกที่ใช้ภาษาซับซ้อน (ซับซ้อนจริงๆนะ)
ในขณะที่อ่าน เราก็แอบเห็นภาพตัวเองเวลาไปเที่ยวแนวธรรมชาตินิดนึง แบบเวลาเทรคขึ้นเขา หรือเดินเข้าป่า ก็อยากจะเดินหายไปอยู่เงียบๆคนเดียว นั่งมองลมฟ้าอากาศ แล้วก็ค้นพบว่า…. อ้อ มันดูเป็นแบบนี้เองเรอะ 555+ จริงๆบางทีก็แอบคิดว่าตอนแก่อาจจะอยากอยู่เงียบๆแบบนั้น แต่พอได้มาอ่านวอลเดนคือ อยู่ไม่ได้จ้าาาา ฉันยังต้องการมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์อยู่จ้า ไม่ใช่เจ้าหญิงดิสนีย์ คุยกับสัตว์ไม่ได้ ฮรืออออ
และตอนจบก็โคตรหักมุม เพราะแม้กระทั่งตัวธอโรเองที่ใช้ชีวิตสมถะพร้อมจะละทางโลกตลอดเวลาแบบชนิดที่ว่าอีกนิดก็คงปรินิพพาน ก็อยู่ที่บึงวอลเดนได้แค่ 2 ปี หลังจากค้นพบว่าตัวเองสังเกตสังกาทุกอย่างจนทะลุปรุโปร่งแล้ว ก็ได้จากบึงวอลเดนไปเพราะคิดว่าชีวิตสามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น
สำหรับเราเอง เล่มนี้ถ้าได้วนมาอีกทีก็คงตอนแก่เลย ไว้วันนั้นอาจจะมองเห็นอะไรๆได้เข้าใจมากขึ้น หลังจากไปเก็บเลเวลและรอยตีนกาเพิ่มเรียบร้อยแล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
