16 ม.ค. 2022 เวลา 02:13 • ครอบครัว & เด็ก
และแล้วหนังสือชีวิตคู่ของฉัน ก็ถึงเวลาหน้าสุดท้าย......ที่มันไม่สามารถจะเขียนหรือบันทึกเรื่องราวต่างๆของชีวิตคู่ของฉันเพราะมันไม่มีกระดาษให้เขียนอีกต่อไป..มันก็เปรียบเสมือนชีวิตคู่ของฉัน ซึ่งมันมาถึงทางตัน เพราะเราไม่สามารถไปต่อกันได้ ถึงแม้เราจะอยากทำเพื่อโซ่ทองคล้องใจ(ลูกชาย)เรามากแค่ไหน แต่ความอดทนของคนมันมีขีดจำกัด คนที่ถูกกระทำ กับคนที่เป็นผู้กระทำ มันคนละความรู้สึกกัน เพราะฉะนั้นคนที่ถูกกระทำย่อมจะหมดความอดทนก่อนเสมอ ถามว่าเคยอดทนไหม? ทำดีพอหรือยัง? ทำไมไม่ทำเพื่อลูก? ทำไมเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ ?
ขอเปรียบเปรยง่ายๆ มีนกบินอยู่บนท้องฟ้า 2 ตัว ตัวผู้กับตัวเมีย เราเป็นแค่มนุษย์ใช้สายตาส่องไปดู เราจะรู้ได้มั้ยว่าตัวไหนคือตัวเมีย ตัวไหนคือตัวผู้ มันยากนะที่จะรู้เพราะว่าเราส่องดูอยู่บนพื้นดิน แต่นก 2 ตัวนั้นโบยบินอยู่บนท้องฟ้า ไกลลิบลับสุดลูกหูลูกตา
เราก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่านกตัวไหนมันคือตัวเมียและตัวไหนคือผู้กันแน่ ชีวิตคู่ก็เหมือนกันมันจะไม่มีใครรู้เรื่องอะไรจริงๆ เท่ากับคน2คนได้เลย หรือถ้าคนใดคนหนึ่งของชีวิตคู่เป็นผู้เล่า แล้วคุณจะรู้ได้อย่างไรว่า ผู้เล่าเรื่องจะไม่เล่าแต่ความดีของตัวเอง เพราะการเลิกลากัน นั่นหมายถึงคนสองคนไม่ได้รักกันแล้ว และนั่นหมายถึงคนสองคนอาจจะเกลียดกันกลายเป็นศัตรูกัน และเมื่อมีหนทางที่จะทำลายศัตรู มีเหรอที่เค้าจะไม่ทำใช่มั้ย? ผู้ฟังจะไม่สามารถรู้ได้เลยว่าจริงๆแล้ว ระหว่างคนสองคนใครคือคนผิด ใครคือผู้ถูกกระทำ
และเรื่องราวต่างๆ ก็ขึ้นอยู่กับผู้เล่า ว่าต้องการให้คู่อริคู่ต่อสู้เสียหายมากน้อยแค่ไหน ถ้าเป็นคนที่มีจิตใจในด้านลบเยอะก็จะถูกใส่ร้านป้ายสีเยอะหน่อย ถ้าเป็นคนที่ไม่มุสาก็โชคดีของผู้ถูกเล่าไป ส่วนเราถ้าเป็นผู้ถูกเล่าไม่ว่าจะถูกเล่าอยู่ในบริบทไหน
เราก็จะไม่แก้ตัวใดๆทั้งสิ้นตามใจผู้เล่าและผู้ฟังเลยว่าจะปรุงรสกันได้อร่อยแค่ไหน....เราถือว่าเราสามารถจบการใช้ชีวิตคู่ ที่เราใช้ความอดทนใช้น้ำตาทุกวัน ได้สำเร็จ เราได้พบเจอกับความสุขแล้ว แม้ช่วงแรกจะสุดแสนทรมานสาหัสเพียงใด แต่วันนี้เราก็ผ่านมันมาได้ และทำให้เรารู้ว่า จริงๆแล้วเราอยู่ได้ โดยที่ไม่ต้องมีเขาก็ได้ สบายใจโล่งสมอง ทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้องไปแคร์ว่าเค้าจะโกรธมั้ยถ้าเค้ารู้ ไม่ต้องสนใจว่าเค้าจะทำอะไรกับใคร จะกลับบ้านเมื่อไร ตอนไหน ไม่ต้องรอ ไม่ต้องคอย มันก็สบายใจมากขึ้น ถ้ารู้ว่ามันไม่ยากอย่างที่คิดชีวิตเราคงติดปีกไปนานละ
16ปีกับการเลิกลาหลายๆสิบครั้งที่ไม่เคยสำเร็จ แต่ครั้งนี้เราทำได้เพราะอะไร เอาไว้จะมาเขียนให้อ่านเป็นแนวทางนะคะ
โฆษณา