ตั้งแต่เราเริ่มทำงานใหม่
เราเป็นคนขยัน
อยากทำนู้นนี่
เสนอไอเดียสารพัด
เพราะขยัน
เพื่อให้เรารู้สึกมีคุณค่า
เราไม่อยากถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
เราไม่อยาก นั่งหายใจไปวันๆ
เพียงเพราะทำอะไรๆไม่เป็น
เราขยันจนมีคนเห็นค่า
มีคนมองในทางที่ดี
เรารู้สึกดี
ดีมาก
เหมือนมันเป็นการเยียวยาเรา
ตั้งแต่เราป่วย เรารู้สึกเสมอว่าเราไม่มีค่า
เพราะถ้าไม่มีเราอยู่แล้ว
โลกก็ยังคงสามารถดำเนินไปได้
ที่ทำงานก็หาคนมาแทนได้
แต่เมื่ออาการเราดีขึ้น
เราพยายามทำตัวเองให้มีความหมาย
ทำตัวเองให้มีคุณค่า
เพื่อเป็นการเยียวยาตัวเอง
ไม่ให้คิดแย่ๆอีก
แต่วันนึง...วันนี้
เมื่อมีคนมาบอกว่า
ใช่เธอเป็นคนขยัน
แต่สิ่งที่เธอทุ่มเทอยู่มันผิด
เธอกำลังเสียเวลา
ดูไม่รับผิดชอบงานของตัวเอง..ที่ควรจะทำ
เหมือนทุกอย่างพังเลย
ที่เราทำอยู่อาจไม่ใช่งานทั้งหมด
เป็นแค่ส่วนนึงของงาน
แต่เราก็พยายาม
อย่างเต็มที่เพื่อให้แต่ละงานออกมาดี
แต่วันนี้กลายเป็นว่า...เราไม่ได้ทำในสิ่งที่ควรทำ
มันแปลว่าอะไร
เราไม่รับผิดชอบรึเปล่า
เราไม่ทุ่มเทในงานเหรอ
.
.
.
แต่ละวันที่ผ่านไป เรายังทุ่มเท พยายาม
เอาใจใส่ไม่มากพอ...รึเปล่า
เราพยายามเข้มแข็ง
คิดในแง่ดี
ให้เริ่มใหม่ ให้รอบคอบมากขึ้น
ในขณะที่ปากเราบอกตัวเองแบบนั้น
น้ำตาเราก็ไหลลงเหมือนไม่มีวันจะหยุด
เล็บที่จิกลงไปในเนื้อ เพื่อให้รู้สึกตัวตลอดเวลา
เรากำลังอ่อนแอใช่ไหม
เรากำลังจะไร้ค่าอีกแล้ว
เรายังดีไม่พอ
เราจะ..ทำยังไงต่อไปดี..
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
