55#: เวลาที่เรา...ไม่เหลืออะไร
เป็นเวลาดีที่ได้รู้ว่า...เราเหลือใคร
▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪
นั่งฟังเรื่อง ของน้องเค้า เล่าความคิด
เรื่องเคยติด ในกับดัก หลายปีหน
ทบทวนใจ ให้หลาบจำ กับผู้คน
ต้องอดทน สะกดกลั้น ทุกวันไป
เพื่อนสนิท ที่ไว้ใจ มาหลายปี
เมื่อเรามี เรื่องเดือดร้อน เค้าช่วยให้
เป็นบุญคุณ ไม่เคยลืม ภายในใจ
แต่ทำไม ในทุกครั้ง เพื่อนดูแคลน
นึกว่าเพื่อน นั้นพูดไป ไม่ทันคิด
คิดว่าจิต ของเพื่อนนั้น ไม่มีแผน
เขาแค่หยอก เพียงเท่านั้น คิดตอบแทน
ไม่เคยแค้น เลยสักที ที่หยามตน
แน่ใจว่า ไม่เคยคิด อิจฉาเพื่อน
หรือทำเหมือน คบเพื่อนนั้น เพราะหวังผล
เพียงคิดว่า จะยากดี มีหรือจน
เพื่อนทุกคน เท่าเทียมกัน ฉันเพื่อนเกลอ
《...เพื่อนดีๆไม่ควรตัดสินกัน...》
แต่ทำไม นานวันไป คล้ายเป็นทาส
น่าประหลาด ชอบโขกสับ กับเราเหรอ
พอเราล้ม กลับมาซ้ำ ทำไมเออ
หรือว่าเผลอ เป็นไม่ได้ เหยียบทันที
ตอนเราป่วย ก็ไม่ช่วย กำลังใจ
ส่งเสียงได้ แค่โทรเยี่ยม ยังเมินหนี
จิตใจคน เห็นได้ชัด ยามไม่มี
ขอบใจที่ ให้เพื่อนนี้ ได้เข้าใจ
เลยได้คิด ว่ามิตรแท้ ดั่งเพชรล้ำ
คืนมืดค่ำ ยังเรืองรอง ส่องแววใส
หากเพชรเทียม แม้แสงต้อง ส่องกลางไฟ
เป็นแค่คล้าย พลาสติก วูบวาบวาม
ความไม่มี นี่ก็ดี ไปอย่างหนึ่ง
ได้ซาบซึ้ง เพื่อนไหนแท้ ไม่ต้องถาม
เห็นได้ชัด ไม่ต้องสืบ ให้มากความ
พยายาม พึ่งลำแข้ง ตนแหละดี
มันวัดใจ ยามนี้เอง ที่ตกทุกข์
เวลาสุข ไม่รู้หรอก ใครเพื่อนซี้
ใครอยู่ข้าง เวลาที่ เราไม่มี
หากใครมี เพื่อนแบบนี้ เป็นบุญตัว
■ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ถ้ามีเพื่อนดีๆ ก็เก็บเพื่อนดีๆ ไว้ให้ดีๆ
▪ตะกลอนสอนตน▪
《 กดไล้ค์...ถ้าชอบกลอน 》
《 กดฟอล...ถ้าชอบกัน 》
《 กดแชร์นั่นเอาใจไปเลย!》555
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
