The Diary 5 : คนเดินถนนที่นี่มีสิทธิ์การใช้ถนนเป็นอันดับหนึ่ง
หนึ่งในหน้าไดอารี่ที่ถูกเขียนไว้อย่างประทับใจตั้งแต่วันแรกๆที่เพิ่งมาถึง คือเรื่องของการเดินทางในชีวิตประจำวัน
แต่ละรัฐคงมีกฎหมายเกี่ยวกับการใช้รถใช้ถนนแตกต่างกันบ้างเล็กน้อย เนื่องจากแยกกันปกครอง แต่คิดว่าโดยรวมคงเหมือนกัน คือเรื่องของการจำกัดความเร็ว การหยุดให้ทาง และการเคารพสิทธิ์การใช้ถนน
ภาพจากเพจ facebook : uninspired by current events
สำหรับเมืองที่อยู่เรียกว่าเป็น ‘เมืองมหาวิทยาลัย’ คือทั้งเมืองมีมหาวิทยาลัยเป็นจุดศูนย์กลาง มหาวิทยาลัยมีคณะแพทย์ ก็เลยมีโรงพยาบาลใหญ่ตั้งอยู่ภายในมหาวิทยาลัย แล้วจึงเกิดการพัฒนาสิ่งต่างๆ เช่น ห้าง ร้านอาหาร ธนาคาร สถานีตำรวจ สถานีดับเพลิง ขึ้นโดยรอบมหาวิทยาลัย
ประชากรส่วนใหญ่ราว 70% ในเมืองเป็นนักศึกษาที่มาเรียน เรียนจบก็ไป ทำให้มีการเกิดอาชญากรรมน้อยมาก ค่อนข้างปลอดภัยสำหรับการใช้ชีวิต (เดินถนนคนเดียวตอนตีสามได้แบบไม่กังวล) อายุเฉลี่ยของประชากรในเมืองจึงไม่สูงมาก
การขนส่งสาธารณะในเมืองนี้มีอยู่อย่างเดียวคือ RTS หรือ ‘รถเมล์’ สำหรับนักศึกษาสามารถขึ้นรถได้ฟรีทุกสายเพียงแค่แสดงบัตรนักศึกษา รถเมล์ก็มีหลายสายและขับผ่านทุกสถานที่ทั่วทั้งเมือง เกือบทุกสายจะขับเข้าไปในแคมปัส ซึ่งจะผ่านทุกตึก ทุกอาคารในมหาวิทยาลัย มีตารางการเดินทางที่แน่นอน และสามารถเช็คตำแหน่งรถทุกสายแบบ realtime ได้จากแอพพลิเคชั่น
- ที่นี่มี 'สิทธิ์' การใช้ถนนอยู่ โดย 'คน' มีสิทธิ์การใช้ถนนเป็นอันดับ 1 มอเตอร์ไซค์ มีสิทธิ์การใช้ถนนเป็นอันดับ 2 และ รถยนต์ มีสิทธิ์การใช้ถนนเป็นอันดับ 3 -
🚶 กล่าวคือ ถ้าเห็นคนจะข้ามถนนต้องหยุดให้ข้ามโดยทันที ‘ไม่ว่าจะมีทางม้าลายหรือไม่’ ไม่มีสิทธ์ไปบีบแตรไล่ หรือตะโกนบอกให้ข้ามเร็วๆ
🏍 รถยนต์ก็จะเคารพสิทธิ์ของมอเตอร์ไซค์ โดยถือว่ามอเตอร์ไซค์เป็นรถยนต์คันหนึ่ง มีสิทธ์ใช้ถนนหนึ่งเลนเต็ม ดังนั้นรถยนต์ต้องขับตาม ไม่มีการเบียดไปขับข้างๆ แต่ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์ด้วยกัน ก็ต้องพึงคำนึงสิทธิ์ของกันและกัน
🚙 รถยนต์ก็ต้องปฏิบัติตามกฎจราจร ถ้าถนนมีป้ายบอกความเร็ว (speed limit) ตั้งอยู่ ก็ห้ามขับเกินที่ระบุ (ซึ่งบางทีแต่ละเส้นมี speed limit ไม่เท่ากัน) ถ้าเป็นถนน highway ที่ขับผ่านเมือง บางทีมี minimum speed คือห้ามขับช้ากว่าที่กำหนด
มีสิ่งหนึ่งที่เห็นตรงกันในหมู่เพื่อนคนไทยในอเมริกาว่า ‘ชอบ’ ไม่ว่าจะอยู่รัฐไหน คือความศักดิ์สิทธิ์ของป้าย ‘STOP’ หรือ ป้ายหยุด รถยนต์ที่เห็นป้ายนี้ต้องหยุดทุกคัน หยุดแบบหยุดจริงๆ (completely stop) สัก 2 วินาที แล้วค่อยไปต่อ ถึงบนถนนจะไม่มีรถเลยก็ต้องหยุด ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นป้ายที่อยู่ตามแยก ไม่ว่าแยกเล็กหรือใหญ่ (บางทีรถแข่งกันหยุด เพราะฝั่งไหนหยุดก่อน มักจะได้ไปก่อน)
ซึ่งที่ศักดิ์สิทธิ์เนี่ย ไม่ต้องพึ่งพาเทพเจ้าที่ไหน แค่มีสิ่งที่เรียกว่า ‘ค่าปรับมหาโหด’ ก็พอ เวลาโดน ticket แต่ละทีกินบุฟเฟต์ได้หลายมื้อ แถมถ้าไปจอดซี้ซั้ว เจอยกรถหายไปทั้งคันเป็นเรื่องปกติ
thanop.com
จากประสบการณ์ส่วนตัว สิ่งที่ชอบที่สุดของการใช้ชีวิตในอเมริกา (รองจากท้องฟ้าเพราะเมืองที่อยู่ท้องฟ้าสวยมาก) ก็คือการใช้รถใช้ถนนนี่แหละ
speed limit ของถนนในมหาวิทยาลัยจะต่ำมาก เพราะฉะนั้นรถที่ขับในมหาวิทยาลัยจะวิ่งช้าาาามากกกก ตอนที่ไปถึงแรกๆ แค่เดินไปยืนอยู่ริมถนน เหลียวมองดูรถเตรียมจะข้าม รถที่วิ่งมาช้าๆก็เบรคเอี๊ยดดด
แล้วลองนึกสภาพ ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นต่างดาวน้องใหม่ มาจากประเทศไทยที่ต้องหันมองสัก 4-5 รอบว่าข้ามถนนได้หรือยัง นี่แค่เดินไปยืนริมถนน หันมาอีกทีรถทุกคันหยุดให้แบบเรียงหน้ากระดาน ทั้งที่ตรงนั้นไม่ใช่ทางม้าลาย แล้วก็ยังมีแค่เราคนเดียว (ไม่จำเป็นต้องรวบรวมคนให้ได้เยอะๆแล้วค่อยข้ามเป็นกลุ่มเพื่อกดดันรถให้หยุดเหมือนที่ไทยเลย)
- ความรู้สึกแรกคือ งง นิ่งไปแปบนึง ว่า อะไร แค่นี้ก็หยุดให้แล้วเหรอ รถหยุดจนเกรงใจว่าต้องรีบข้ามละนะ -
ตอนนั้นรู้สึกแบบซาบซึ้งราวกับชีวิตไม่เคยเจออะไรดีงามแบบนี้ นึกถึงประเทศตัวเองแล้วน้ำตาจะไหล ฉันไม่เคยข้ามถนนที่ประเทศไทยแล้วรู้สึกสบายใจแบบนี้เลย
อีกความดีงามที่พบเจอคือ ‘รถเมล์ที่นี่มีทางลาดขึ้น-ลงสำหรับรถเข็นผู้พิการทุกคันและใช้งานได้จริงๆ’
ประเทศไทยทำให้รู้สึกว่าไม่อยากแก่ ไม่อยากพิการ เพราะใช้ชีวิตลำบากมาก แทบไม่ต้องคิดออกไปไหนถ้าไม่มีคนพาไป แต่อยู่ที่นี่ไปสักพักแล้วรู้สึกว่าเมืองที่อำนวยความสะดวกสำหรับคนนั่งรถเข็นมันดีอย่างนี้เอง สามารถพบเจอผู้สูงอายุและคนพิการนั่งรถเข็นบังคับเองมาซื้อของที่ห้างได้เป็นปกติ
โดยคนขับรถเมล์ จะกดปุ่มให้ทางลาดที่ซ่อนอยู่ยื่นออกมา คนบนรถเข็นก็บังคับรถขึ้นไป หลังจากนั้นคนขับจะเป็นคนเดินมาใช้อุปกรณ์ล็อคที่ติดตั้งอยู่ภายในรถเมล์ล็อครถ ล็อคล้อ ไม่ให้เคลื่อนไปไหน เมื่อเช็คว่าทุกอย่างแน่นหนา เสร็จเรียบร้อยถึงค่อยออกรถ ตอนลงก็เช่นเดียวกัน
การเห็นภาพชีวิตดีๆแบบนั้น ทำให้รู้สึกสะท้อนใจและอดย้อนเปรียบเทียบกับประเทศไทยไม่ได้จริงๆ รถเมล์ที่บันไดสูงจนแม้แต่คนธรรมดายังก้าวแทบไม่ทัน ไม่ต้องหวังถึงทางลาดตรงบันไดรถเมล์สำหรับคนนั่งรถเข็นเลย เพราะขึ้นไปบนรถจะมีที่ว่างพอสำหรับรถเข็นมั้ยก่อน
จะว่าไป รถเมล์ก็เป็น culture shock แรกที่เจอตอนกลับไทยเช่นกัน
เนื่องจากตอนอยู่อเมริกานั่งรถเมล์บ่อย ไม่ว่าจะเมืองไหนๆ ไม่มีใครเดินไปรอที่ประตูก่อนถึงป้าย (แม้แต่ตอนนั่ง subway ในนิวยอร์คก็ไม่มีใครเดินไปที่ประตูก่อนรถหยุด) สิ่งที่ทุกคนทำคือกดกริ่ง แล้วนั่งกับที่ เมื่อรถถึงสถานีต้องรอให้รถจอดสนิท ถึงค่อยลุกจากเก้าอี้เดินไปที่ประตู
#ทำแบบนี้จนติดเป็นนิสัย
แล้วพอกลับไทย เกิดอะไรขึ้น ก็กดกริ่งแล้วนั่งอยู่กับที่ พอรถเมล์จอดที่ป้ายค่อยลุกเดินไปที่ประตู ปรากฎว่าอะไรรู้ไหม เดินไปถึงประตู รถเมล์ออกแล้ว
ก็เลิกลั่กหันไปมองกระเป๋ารถเมล์ว่าแบบ อ้าว ยังไม่ได้ลงเลย เจอกระเป๋ารถเมล์ด่ากลับเสียงดัง ว่าทีหลังจะลงก็ต้องรีบลุกมาก่อน ไม่ใช่รอให้ถึงป้ายแล้วค่อยเดินมาแบบนี้ @฿$¥{…*:¥#฿@@€_{)[€฿#&$€”@@$¥{¥}
โอ้โห ได้สติทันทีว่า โอเค ที่นี่ประเทศไทย!
[ หมายเหตุ ]
จากเรื่องราวของหมอกระต่าย ถือว่าใกล้ตัวระดับนึง หมอกระต่ายเรียนเฉพาะทางที่เป็นสาขาหายาก โดยเฉพาะ Uveitis หรือ จักษุวิทยาภูมิคุ้มกันอักเสบ มีหมอน้อยคนในไทยที่เลือกเรียนสาขานี้ หมอเพิ่งเรียนจบและกำลังจะบรรจุ ได้ทำงานหลังจากเรียนมา 14 ปีแถมเพิ่งกลับจากต่อ fellow ที่ University of California (UCSF) ที่อเมริกา
หมออาจจะเคยชินเหมือนกัน ถึงแม้ว่าประเทศไทยมีทางม้าลาย แต่ถ้าไม่มีสัญญาณไฟให้กดปุ่ม ทางม้าลายก็เหมือนไม่มีอยู่ การใช้รถใช้ถนนที่นี่ไม่เป็นมิตรกับคนเดินถนนเลย
ยิ่งพอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หวังจริงๆว่าการใช้รถใช้ถนนของประเทศไทยจะดีขึ้นบ้าง เรื่องนี้เป็นสิ่งที่อยากให้คนไทยออกไปพบเจอในประเทศที่เขาเจริญแล้วมากที่สุด ว่าคนในแต่ละประเทศที่พัฒนาแล้ว เขามีคุณภาพชีวิตการใช้รถใช้ถนนกันยังไง
💐
เพื่อนๆของหมอกระต่ายทำแคมเปญ 'ทางกระต่าย' ขึ้นมา ❤️ เพื่อรวบรวมรายชื่อคนที่ต้องการให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในการข้ามทางม้าลายโดยปลอดภัยแบยยั่งยืน
หลังจากนั้นจะรวบรวมรายชื่อทั้งหมดเพื่อยื่นกับผู้เกี่ยวข้อง เช่น คณะกรรมาธิการคมนาคมของรัฐสภา ตัวแทนสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร
สามารถลงชื่อได้ที่เว็บด้านล่างนี้เลยค่ะ :) >>
- 21
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
