ชีวิตของคนเรา ต่างถูกกำหนด บีบคั้น หรือกำกับไว้ตลอดเวลา (ทั้งทางตรงและทางอ้อม) ทุกช่วยวัยครับ
ตั้งแต่วัยเด็ก ฐานะของครอบครัว ความเอาใจใส่ของผู้อุปการะ เป็นตัวกำหนดการใช้ชีวิตและมีอิทธิพลต่อตัวเด็กเป็นอย่างมาก ถึงจะเกิดมาในฐานะดี มีเงินมีกินอย่างมั่นคง แต่การตั้งความหวัง วาดฝันใส่ตัวเด็กนั้น ถือว่าได้กำหนดอนาคต ความหมาย และคุณค่าในตัวเด็กไปแล้ว
ต่อมาในช่วงวัยรุ่น อิทธิพลเพื่อน ค่านิยม กระแส เป็นสิ่งที่คอยกำกับอยู่กลาย ๆ ให้ต้องทำตามหรือพยายามกลมกลืนอยู่ตลอดเวลา และต้องต่อสู้กับความคาดหวังของผู้อุปการะ (ในเรื่องการเรียน อาชีพในอนาคต) อีกด้วย
พอถึงวันหนุ่มสาว (หรือเด็กจบใหม่) ต้องแก่งแย่งหางานทำ ด้วยความจำเป็นในเรื่องปากท้อง และเติมเต็มความฝันของผู้อุปการะอีกด้วย นอกจากนี้ พอได้เข้าสู่ชีวิตการทำงานแล้ว ต่างถูกกำหนดและบีบคั้นด้วยหน้าที่ ผลงาน ความก้าวหน้า สังคมและวัฒนธรรมการทำงาน สายตาของผู้ร่วมงาน ความคาดหวังของผู้บังคับบัญชาอีก
เมื่อถึงวัยเกษียณ ถึงจะมองได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ได้พักผ่อนและมีเวลาที่เหลือในชีวิตทำสิ่งต่าง ๆ ที่ตนชอบแล้วก็ตาม แต่อาจถูกกำหนดและบีบคั้นด้วยค่าครองชีพและสุขภาพที่คอยหน่วงรั้งบั่นทอนกำลังกายและใจของตัวเราไปอีก
อย่างไรนั้น โดยส่วนตัวแล้ว ยังเชื่อและยึดมั่นว่าการที่ตัวเราตัดสินใจและคิดที่จะเลือกใช้ชีวิตตามความฝันและเลือกพื้นที่ที่เหมาะต่อการมีชีวิตในรูปแบบของตัวเรานั้น เป็นสิทธิ์ที่ทุกคนมีและเลือกที่จะเป็นได้ แต่อาจต้องจ่ายด้วยราคาที่แพงและต้องแลกหรือสูญเสียบางอย่างที่สำคัญไปครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
