ลองเปลี่ยนวิธีคิดดูค่ะ จริงๆ แล้วเราควรทำอะไร ควรโฟกัสที่ใครเป็นสำคัญ และในความเจ็บนั้น มันคือความคาดหวังของเราที่ไปโยนให้คนอื่นโดยที่เขาก็ไม่รู้ตัว คนรอบๆ ตัวเรา เช่น เพื่อนร่วมงาน เขาเข้ามาแล้วก็ผ่านไปค่ะ ไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลา และเขาไม่ได้โฟกัสที่เรามากเท่าไหร่ เลิกงานกลับบ้าน ทุกคนต่างแยกย้ายไปตามจุดโฟกัสของตัวเอง