เขียนไปเรื่อย
#เธอกับฉัน EP.1
.... ณ โรงเรียนมัธยม A ห้อง ม.1/10
โบกมือ.. จากหน้าห้องเรียนให้เพื่อนคนหนึ่ง ที่จำได้ว่าเรามาจากโรงเรียนประถมที่เดียวกัน แต่เราอยู่กันคนละห้อง ในใจได้แต่คิดว่า เฮ้ยยย กูมีเพื่อนแล้วววว เธอคนนั้นยิ้มกลับมา เพราะเธอก็น่าจะจำฉันได้ และขอนั่งข้างกันตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา..
เธอเป็นเรียบร้อยมากๆ หน้าตาคม น่ารัก ฉันจำเธอได้เพราะ เธอได้รางวัลนักเรียนมารยาทดีบ่อยมาก เหมือนได้ตลอดอะถ้าจำไม่ผิด
เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น จากการที่เรานั่งข้างกัน เรียน ทำกิจกรรม ทุกๆ อย่างด้วยกัน เธอเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดคนนึ่งเลย ฉันค่อนข้างเป็นคนพูดมาก คุยเก่ง แต่เธอพูดน้อยมาก สงสัยเหตุนี้มั้งทำให้เราไปด้วยกันได้
ในช่วงของเวลาเรียน ฉันตองอาศัยเธอพอสมควร 5555 ติดเล่นมากกว่า
ด้วยความที่ฉันเป็นคนอารมณ์ร้อนแบบมากๆ รักและหวงเพื่อนมาก โดยเฉพาะเพื่อนสนิทในกลุ่ม ใครมามีปัญหากับเพื่อนเราไม่ได้ ต้องได้เจอกันแน่... เคยโดยเพื่อนคว่ำบาตร เพราะทนความไร้เหตุผล และขี้โวยวาย ของเราไม่ได้ มีครั้งนึ่งที่เป็นจุดเปลี่ยนเลยที่ทำให้ฉุดคิดว่า เฮ้ยยย เราเป็นขนาดนั้นเลยหรอ คือ เพื่อนสนิทคนนึงรถล้ม เธอโทรมาบอกว่า ฟังก่อนนะอย่าเพิ่งว่าอะไรนะ เพื่อนเรารถล้ม ปกติฉันโวยวายค่าาาา แต่ครั้งนี้ อยู่ดีๆ ก็คิดได้ จากคำพูดที่ว่า "อย่าเพิ่งว่าอะไรนะ" เฮ้ยยย เราเป็นขนาดนั้นเลยหรอ นี่แหละ หลังจากนั้นก็เริ่มเรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์จนคุมได้และดีขึ้นมากๆ
บ้านของเธออยู่ใกล้โรงเรียน เลยเป็นที่ที่เราไปบ่อยมากกก ไปนั่งเล่น ดูทีวี เม้าท์มอย ทำงานกลุ่ม กินข้าว ซึ่งสนุกมาก แต่ก็ไม่ใช่ที่เดียวนะ บ้านเพื่อนที่เราสนิทคนอื่นๆ เราก็ได้แวะเวียนไปเหมือนกัน
เอาจริงๆ ในช่วงวัยมัธยมมันเป็นอะไรที่สนุกสุดๆ ไปเลยแหละ แล้วมันก็ยังเป็นจุดที่เมื่อย้อนกลับไป มันเป็นจุดที่ทำให้เห็นความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนในสมัยนั้นที่เราเองก็ไม่รู้ตัวว่า น่าจะรักเขาไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น....
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
