#เส้นชีวิต
เราเคยมองภาพใหญ่ของชีวิตไหมครับ? เราเคยเห็นมันไหม?
ว่ากันว่า พอเดินทางผ่านชีวิตมาได้สักพักหนึ่งแล้ว ก็อาจะะหาเวลาทบทวนดู ว่าชีวิตที่ผ่านมาเป็นอย่างไร และจะก้าวต่อไปอย่างไร
เพราะในแง่หนึ่ง ชีวิตก็คือ ช่วงเวลาจากลมหายใจแรกและลมหายใจสุดท้าย จากเกิดไปจนถึงตาย เราอยากให้ชีวิตของเราเป็นอย่างไร?
ในปี 2565 นี้ ผมอายุ 42 แล้ว ถ้าว่ากันตามอายุขัยเฉลี่ยของคนไทย ผมก็เกินครึ่งคนมาสักพักใหญ่แล้ว เพราะอายุขัยเฉลี่ยของคนไทยเพศชายคือ 75 ปี (ผู้หญิงคือ 80 ปี สถิตินี้เอามาจากสำนักงานสถิติแห่งชาติเลยนะ!)
ผมคิดว่า เราทุกคนมี "เส้นชีวิต" คนละเส้น เริ่มตั้งแต่ 0 ไปจนถึง 100 ปี (อย่างมาก) เริ่มตั้งแต่เกิดมาเป็นทารก วัยเด็กน้อย วัยเรียน วัยรุ่น แล้วก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ตอนต้น ผู้ใหญ่ตอนกลาง วัยกลางคน วัยใกล้เกษียณ วัยเกษียณ วัยหลังเกษียณ วัยชรา แล้วเราก็ต้องตายจากโลกนี้ไป
ชีวิตที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้างครับ? สมหวัง ผิดหวังสักกี่เรื่อง มีเหตุการณ์สำคัญอะไรในชีวิตบ้าง? และที่สำคัญคือ ได้เรียนรู้อะไรบ้าง? และที่สำคัญยิ่งกว่าคือ "เราจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของเราอย่างไรต่อไป" ซึ่งก็คือ เราจะทำอะไรบ้างกับเวลา(ที่เหลืออยู่)ในชีวิตของเรา อะไรบ้างที่เป็นสำคัญของชีวิตของเรา?
ผมคิดคร่าวๆว่า ชีวิตมี 4 องค์ประกอบนะ หนึ่งคือร่างกาย สองคือความคิด สามคืออารมณ์ความรู้สึก และสี่คือจิตวิญญาณ ถ้าเราลากเส้นย่อยอีกสี่เส้น เราอาจจะเห็นว่าร่ากายของเราเปลี่ยนไปอย่างไร ความคิดของเราพัฒนาขึ้นมาเป็นอย่างไร(เรามีความคิดอย่างไร) พัฒนาการทางอารมณ์ของเราเป็นอย่างไร (EQ เราดีไหม) และ จิตวิญญาณของเราเป็นอย่างไร (เรามีชีวิตฝ่ายวิญญาณอย่างไรนะ? คุณธรรม ศีลธรรมของเราเป็นอย่างไร? เราได้พัฒนาและใช้ส่วนนี้อย่างไร ได้ดีเพียงใด?)
ในทั้งหมดทั้งมวล ผมมองว่า ถ้าเราได้ตระหนักว่า "ชีวิตเป็นช่วงเวลาที่มีความจำกัด" (พูดง่ายๆก็คือจะตายวันตายพรุ่งก้ไม่รู้ และถ้าดูข่าวช่วงนี้ เราจะพบว่าหลายคนไม่ได้แก่ตายตามธรรมชาติ แต่กลับต้องตายตั้งแต่ยังหนุ่มสาว) และเห็นความเป็นจริงของชีวิต (โดยเฉพาะ) กายสังขาร ที่ต้องเสื่อมสลายไปตามกาลเวลา มันอาจทำให้เราอยากจะใช้เวลาในชีวิตอย่างรู้ค่า ใช้เวลากับสิ่งที่ควรจะใช้ เลิกใช้เวลากับสิ่งที่ไม่เกิดคุณค่าอะไรกับชีวิตของเรา และเราก็อาจจะมอง เห็นชีวิตของคนอื่นว่ามีความจำกัดเช่นเดียวกับเราด้วย ไม่ช้าก็เร็ว เราก็จะต้องพลัดพรากจากกัน ไม่จากเป็นก็จากตาย มันฟังดุไม่ได้สวยงามหรือชื่นบานเลยนะ แต่ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ก็ตาม นั่นก็คือความเป็นจริง และมันจะเกิดขึ้นกับทุกคนอย่างแน่นอน จริงไหมครับ?
เรื่องที่หลงเหลือไว้ในโลกนี้เกี่ยวกับตัวเรา ก็คือความทรงจำที่ดำรงอยู่ในตัวผู้อื่น ซึ่งในที่สุดก็อาจจะถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา นั่นก็คือเราได้ตายจริงๆไปจากโลกนี้ ไม่หลงเหลือออะไรเลยที่เกี่ยวกับเรา เมื่อเรารู้แบบนี้แล้ว เราต้องการให้คนอื่นจดจำเราไว้ว่าอย่างไร?
ความทรงจำนี้ก็ขึ้นอยู่กับ "ปฏิสัมพันธ์" ที่เรามีต่อคนอื่น เราได้สร้างปฏิสัมพันธ์ที่สร้างความสุข หรือความทุกข์ ไว้กับคนที่เราได้ประสบพบเจอ และนั่นคือสิ่งที่เราต้องเลือก
ความพิเศษของมนุษย์ก็คือ เรามีช่วงเวลาระหว่าง "สิ่งเร้า" และ "การตอบสนอง" แน่นอนว่าปัจจัยภายนอก ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ ผู้คน มีผลต่อความคิด ความรู้สึก และการกระทำของเรา แต่เราเป็น "ผู้เลือก" ว่าจะตอบสนองต่อสถานการณ์นั้นอย่างไร
เราจะโกรธตอบดีไหม หรือเราจะให้อภัย
เราจะโลภ หรือเราจะพอเพียง
เราจะพูดอะไร เราจะทำอะไร
แน่นอนว่า "การเลือก" นี้ ต้องอาศัยการฝึกฝน แต่มันเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ และเป็น "อิสรภาพ" ของจิตใจของมนุษย์ทุกคน เราอาจะเลือกคล้อยตามความดีงามในใจของเรา หรือเราอาจจะไม่ก็ได้ แต่เมื่อเราเลือกแล้ว เราย่อมได้รับผลลัพธ์จากการเลือกของเรา ดังนั้น เราต้องฝึกฝนที่จะ "เลือก" ให้ดี
ผมอยยากชวนให้ทุกคน ลองเขียน "เส้นชีวิต" ของตัวเองดูนะครับ อาจจะทำให้ได้มุมมองใหม่บางอย่างเกี่ยวกับชีวิต เพราะเวลาเราคิดในหัว กับเวลาที่เรานำความคิดออกมาวางบนแผ่นกระดาษ มันต่างกัน เพราะเรากำลังเริ่มทำให้ "ความคิด" เป็นสิ่งที่จับต้องได้ ลองเขียน ลองเรียบเรียงดู ชีวิตของเราถึงไหนแล้ว? เหลือเวลาอีกเท่าไหร่? สถานการณ์ของร่างกาย ความคิด(มุมมอง นิสัยใจคอ) วุฒิภาวะ(EQ) และจิตวิญญาณ (คุณค่า ความหมาย ความดีงาม)เป็นอย่างไร? เรามีความฝันอะไร? และเราอยากจะก้าวต่อไปอย่างไร?
หวังว่าคงได้อะไรบ้างจากการอ่านข้อความยาวๆของผมนะครับ
ขอให้มีชีวิตที่ดีครับ :)
#LifeLine #Reflection
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
