มากกว่าสองครั้งค่ะ
ครั้งแรกตอนที่อายุ 17 ปี กับ 7 เดือน เป็นไข้หวัดนกรุ่นแรกที่ไม่มียารักษาแล้วก็เข้าไอซียูรอยารักษาจากเยอรมัน ตอนนั้นมีเจ็ดคนในจังหวัด
จำได้ว่ากำลังเป็นช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัย อยากจะตัดสินใจในสิ่งที่ชอบ แต่ไม่รู้ว่าจริงๆชอบอะไร แต่รู้ว่าไม่ชอบในสิ่งที่แม่ชอบแน่นอนก็อยากจะเลือกอะไรที่ขัดใจ
ตอนที่เป็นจำได้ว่าแม่กลัวมากจนนาทีที่เบลอๆ แม่พยายามเรียกหาหมอแล้วบอกว่าหมอคะ ตัวเราเย็นไปหมดแล้ว จริงๆแล้วคือตอนนั้นมือแม่เย็นมาก คนที่คอยดูแลไม่ห่างเลยจะไข้ขึ้น พลิกตัว ผลไม้ที่ชอบไม่ใช่ฤดูของมันเพราะกินข้าวแล้วเหนื่อยมาก แม่ก็พยายามขอให้กินอะไรหน่อยก็ไปหามาให้ สวดมนต์
นางเขียนบันทึกทุกวัน คือแบบคำว่าแม่อ่ะ มันยิ่งใหญ่มาก
เราที่เห็นแม่พยายามทำทุกอย่างโคตรจะสงสาร อยากจะยอมแพ้ แต่ก็สงสารจริงๆ และนั่นทำให้รู้ว่าคนที่รักเราที่สุดคือแม่
เราจึงตัดสินใจเรียนใส่สิ่งที่แม่บอก และเคารพแม่ตัวเองมากขึ้น
ครั้งที่สอง
เหมือนเป็นเรื่องตลกที่ไม่ตลก ระเบิดที่ท่าเรือสะพานพระเจ้าตากสินถ้าจำไม่ผิดหลังจากพระพรม
วันนั้นตอนเดินทางจากบ้านนอกไปทำธุระมี่กรุงเทพด้วยความจำเป็น อิชั้น คำนวณการณ์กับพี่สาว เชื่อเถอะมันไม่มาทางเรือแน่นอน
ขุ่นพระ น้ำกระเซ็นข้างตัวอิชั้น เปียกดีที่พี่สาวกับชาวต่างชาติแถวหน้าไวมากลากตัวอิชั้นออกความช๊อค ขึ้นแท๊กซี่
ขอบพระคุณพี่จนถึงทุกวันนี้แต่มันฮาตรงที่คืนก่อนหน้าวางแผนคิดแทนคนร้าย ถ้าเป็นมือวางระเบิดถ้าเพื่อข่มขวัญนักท่องเที่ยวจะไปทางนี้ๆ ไม่มีท่าเรือแน่นอน เสียเปล่าสุด
ครั้งอื่นๆไม่แน่ใจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
