บางคน ก็เอาแต่ได้มากจนเกินไป
นิทานเรื่อง ปลวกกับกิ่งไม้ที่ร่วงหล่น
กาลครั้งหนึ่ง ในป่าสักแห่ง
มีประชากรชาวปลวกอาศัยอยู่
ปลวกก็คือปลวก
มันก็กัดกิน แทะไม้ไปเรื่อย
บางต้นก็ถูกกินนิดหน่อย
แล้วก็ย้าย
บางต้นถูกกินจนตาย
แล้วประชากรหน้าปลวก
ก็ได้ลุกลาม คืบคลานไปยังต้นไม้ริมน้ำ
บรรยากาศดี วิวสวย
ปลวกเริ่มหัวสูง
มันไม่ยอมกินที่ต่ำๆ
พวกมันไปกินกิ่งไม้ใหญ่ๆ ของต้นไม้
แน่นอนว่าต้นไม้เจ็บปวดมาก
แม้ว่ามันจะใจดียอมแบ่งปันเลือดเนื้อบางส่วน
แต่มันก็ต้องพูดกับปลวกให้รู้เรื่อง
"นี่ พวกเธอจะกัดกินเนื้อของชั้นมากเกินไปแล้วนะ
เนื้อและร่างกายของชั้นจะฟื้นไม่ทันนะ"
"กิ่งเธอใหญ่จะตาย มันไม่แย่ขนาดนั้นหรอก"
หลังจากนั้นเวลาผ่านไปประมาณสัปดาห์
"พวกเธอน่ะ หยุดกินกิ่งนี้สักที
กิ่งของชั้นมันจะไม่ไหวแล้ว"
"หวงอะไรไปได้
เธอเองก็เป็นต้นไม้ใหญ่
ยังมีกิ่งอีกตั้งหลายกิ่ง
แค่นี้จะเป็นอะไรไป"
เวลาผ่านไปอีก 5 วัน
"พวกเธอหยุดกินสักที แล้วย้ายออกไปจากกิ่งของฉันเสีย"
"แค่นี้ไม่เห็นเป็นอะไรเลย
เนื้อเธอก็ยังมีอีกตั้งมากมาย
กิ่งนี้ก็ใช่ว่าจะฝ่อสักหน่อย"
และทันใดนั้นเอง
"เป๊าะ!!!" กิ่งไม้ที่เหล่าปลวกไปทำรังอยู่ก็หัก
และร่วงลง จมลงไปใต้น้ำเพราะน้ำหนักดินของรังปลวกนั่นเอง
.
.
.
พูดไปก็คล้ายๆ คนเรากับภาวะโลกร้อนนะครับ
ไม่อยากให้สายเกินไปจริงๆ แต่แนวโน้มดูแล้วสูงมาก
เอาใกล้ตัวกว่านี้อีกนิด
หลายๆ ครั้ง เราเองก็พึ่งพา หรือขอความช่วยเหลือจากคนอื่นๆ
รวมถึงบางครั้งเราเองก็เป็นผู้ให้ความช่วยเหลือด้วย
บางคนก็ดี แต่บางคนก็ไม่รู้จักพอ
ขอแล้ว ขออีก และดูท่าไม่คิดจะพัฒนาหรือช่วยตนเองเลย
บางครั้งความเคยชินตรงนี้
นอกจากทำลายผู้อื่นแล้ว
อาจจะยังย้อนมาทำร้ายตัวเองด้วย
แม้ว่าจะมีคนเตือน คนบอกให้เลิก
หรือกระทั่งคนไล่แล้วก็ตาม
ก็หวังว่าผู้อ่านคงไม่เป็นแบบปลวกนะครับ
Martin Zen
#ปลวก #นิทาน #นิทานปรัมปราของชายตาบอด #เห็นแก่ตัว #ช่วย #เอาแต่ได้ #martinzen
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
