City on the edge of forever. EP.7
นครบนปลายขอบแห่งนิรันดร์กาล
1.ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนั้น ในที่สุดกระแสของคลื่นเวลาก็นำพาหมอแม็คคอยมายังปี 1930 แต่จะเป็นที่ไหนและมาได้อย่างไร หมอแม็คคอยก็หารู้ไม่
2.คอร์ดราซีนยังคงควบคุมจิตใจเขาอยู่ เขายังคงฝังใจเชื่อว่าพวกเพื่อนๆพยายามที่จะฆ่าเขา
3.ไอ้พวกฆาตกร แกจะไม่มีวันได้ตัวฉัน
4.ในสภาวะจิตใจไม่ปกติอยู่นั้น แม็คคอยคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเห็นเป็นภาพที่จิตใจของเขาสร้างขึ้นมาหลอกตัวเอง เขาวิ่งผ่านเหล่าถนนที่แปลกตา จนกระทั่งวิ่งมาเจอชายจรจัดที่มาจากมิชชั่น
5.นายก็หนีมาเหมือนกันหรือ?ดีจัง...เราจะได้ช่วยซึ่งกันและกัน!
6.แม็คคอยมองภาพแปลกตาไปรอบๆ
7.เป็นภาพลวงตาที่ไม่มีที่ติ แต่เราอยู่ที่ไหนกันนะ? พิพิธภัณฑ์สมัยใหม่หรือไง? อธิบายกลเม็ดให้รู้ที
8.ชายจรจัดตกใจจนพูดไม่ออก
Page 53
Page 54
1.และนายคืออะไรกันแน่? มีสองเท้า? แน่นอน หัวกระโหลกเล็กๆ ที่มีพัฒนาการที่ดี ดูน่าจะเป็นบรรพบุรุษของมนุษย์ ...
2.นี่แน่ะ เพื่อน แกดวดเหล้าแรงๆ มากเกินไปซะแล้ว แล้วแกก็เริ่มเพ้อเห็นอะไรต่อมิอะไรไปเอง
3.แต่ฉันอยู่ที่ไหนกันนี่? โลกรึเปล่า? พวกมันยังคงตามล่าฉัน ฉันต้องรีบไป...แต่...อ้า.. ฉันรู้สึกหมดแรง...
4.แม็คคอยหมดสติไป ชายจรจัดคนนั้นมองไปที่กระเป๋ากางเกงของแม็คคอย หวังว่าจะมีอะไรให้ล้วงเอาไป
5.ดูซิว่าไอ้ขี้เมาคนนี้มีอะไรมั่ง...เออ... อะไรนี่?
6.ชายคนนั้นล้วงกระเป๋าแม็คคอย หยิบปืนเฟเซอร์ออกมา แล้วเขาก็ลองกดดูเล่นๆ โดยไม่รู้ถึงพลังของสิ่งนี้
7.เขาปรับระดับการใช้ของปืนเฟเซอร์ไปที่โหมด"สังหาร"และกดอะไรอีกอย่าง ในพริบตานั้นก็มีแสงสว่างวาบใหญ่เกิดขึ้น พอแสงวูบดับลงร่างของเขาก็หายวับไปตลอดกาล
Page 55
1.ขณะเดียวกัน เคิร์กก็กลับมายังห้องพัก หลังจากที่ได้ไปพบกับอีดิธตามนัดแล้ว
2.คุณสป๊อค อีกนานเท่าไร คุณถึงจะทำให้เจ้าเครื่องนั่นใช้งานได้อีกครั้ง?
3.อีกอย่างน้อย 2 วัน พร้อมด้วยโชคดีอีกสักหน่อย ก่อนที่ผมจะรวบรวมความกล้าพยายามอีกครั้ง
4.แต่สป๊อค เรารู้กันอยู่ว่า แม็คคอยอาจจะมาที่นี่ในสัปดาห์นี้แล้ว สิ่งที่เขาลงมือทำอาจจะเกิดขึ้นพรุ่งนี้ หรือแม้แต่คืนนี้ก็เป็นได้
5.ผู้การ ข้อมูลสุดท้ายที่เรานำออกมาได้ ต้องใช้เวลาในการทำงานถึง 30 ชั่วโมงบวกกับแผงวงจรที่ไหม้ไฟเลยนะครับ
6.แต่ผมต้องรู้ให้ได้ว่า อีดิธจะมีชีวิตอยู่หรือต้องตาย
7.เมื่อปรากฏกายขึ้นมาที่นี่แล้ว แม็คคอยก็ใช้เวลาทั้งคืนสะเปะสะปะไปตามถนนต่างๆ และยังคงกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตนเอง
เช้าวันรุ่งขึ้นแม้ว่าความกลัวของแม็คคอยเริ่มจะมีอาการลดลงบ้างเพื่อเปิดทางให้ความเหนื่อยอ่อนและความหิวแทรกเข้ามา ขณะที่เขามาถึงอาคารมิชชั่นถนนสายที่ 21
8.อีดิธเห็นผู้ชายท่าทางแปลกๆ สะดุดล้มลง จึงตรงเข้าไปช่วยเหลือ
Page 56
1.ในปลายปี 1930 การเคลื่อนไหวของกลุ่มผู้รักสันติที่กำลังเติบโต นำโดยอีดิธ คีลเลอร์ ได้มีอิทธิพลที่สามารถหน่วงเหนี่ยวการเข้าสู่สงครามโลกครั้งที่สองของสหรัฐอเมริกาให้ต้องล่าช้าออกไป
2.ผลก็คือ เยอรมนีมีเวลาในการค้นคว้าวิจัยและประสบความสำเร็จในการทดลองและพัฒนาระเบิดปรมาณู
3.เยอรมนีรึ? คุณหมายความว่าฮิตเลอร์ชนะในสงครามโลกครั้งที่สองยังงั้นรึ?
4.ครับ เพราะความเคลื่อนไหวเพื่อสันติภาพ ทำให้หน่วงเหนี่ยวสหรัฐอเมริกาในการเข้าสู่สงครามเอาไว้
Page 57
1.แต่ก็ถูกของเธอนะ....หนทางแห่งสันติภาพ
2.ใช่ เธอถูกต้อง แต่ผิดเวลา ระเบิดปรมาณูกับจรวดวีสองที่ใช้บรรจุหัวรบนิวเคลียร์ เป็นผลให้เยอรมนีสามารถครอบครองโลกนี้ไว้ในอุ้งมือได้สำเร็จ
3.และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเหตุที่แม็คคอยจะพยายามช่วยอีดิธไว้จากวิถีที่เธอน่าจะตายเพราะเหตุอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นแน่
4.ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่า ทำไม เราจึงต้องหาตัวหมอแม็คคอยให้พบแล้วหยุดยั้งเขาไว้ให้ได้
5.แต่สป๊อค คุณไม่เข้าใจ ผมรักอีดิธ คีลเลอร์นะ!
6.จิม อีดิธ คีลเลอร์ ต้องตาย....
7.ไม่ใช่อีดิธ.....ไม่นะ! ไม่ใช่อีดิธ!
Page 58
1.สวัสดีค่ะ คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ?
2.เช้าวันรุ่งขึ้น แม็คคอยตื่นขึ้นในห้องด้านหลังมิชชั่น ในที่สุดผลของคอร์ดราซีนก็จางหายไป แต่ร่างกายของเขายังคงอ่อนล้าและจิตใจก็รู้สึกสับสน
3.คำถามพื้นๆที่สุดที่ผมอยากถามคือ ผมอยู่ที่ไหน?ผมไม่อยากคิดว่าผมควรจะถามแบบนี้เลย!
4.ทำไม่ล่ะคะ?
5.เพราะคำตอบจะพิสูจน์ว่าผมกำลังอยู่ในสภาวะของจิตใต้สำนึกหรือว่าสมองเสื่อมกันแน่ ที่นี่ดูราวกับโลกในยุคเก่าประมาณปี 1920 หรือ 1925
6.คุณก็ลองพยายามนึกถึงปี 1930 ดูบ้างสิ? รู้มั๊ย น่าขำจัง ฉันมีเพื่อนสองคนที่พูดถึงโลกแบบเดียวกับคุณ คุณลองพบเขาดูสักหน่อยมั๊ย?
7.คุณผู้หญิง ผมเป็นศัลยแพทย์ไม่ใช่จิตแพทย์ ผมชื่อเลโอนาร์ด แม็คคอยตำแหน่งเจ้าหน้าที่การแพทย์อาวุโสประจำยานยู.เอส.เอส.เอ็นเตอร์ไพรส์นะครับ
Page 59
1.ฉันไม่ได้หมายความว่าไม่เชื่อคุณ แต่ชุดที่คุณสวมอยู่ไม่ใช่เครื่องแบบทหารเรือเลย
2.ถูกทีเดียว ถูกต้องทีเดียว เพราะผมก็ไม่เชื่อคุณเหมือนกัน
3.คุณควรพักผ่อนต่อไปอีกหน่อยดีกว่า เดี๋ยวฉันจึงค่อยกลับมาดูคุณอีกที
4.ต่อมาในวันเดียวกันนั้น อีดิธเจอกับเคิร์กที่บันไดลงสู่โถงทางเดินของที่พักของพวกเขาและเธอพอดี
5.คุณตามฉันมารึนี่?
6.ผมมากับเจตนาแฝงอะไรบางอย่าง คุณไม่ว่าอะไรใช่มั๊ย?
7.แน่นอนค่ะ
8.จังหวะเดียวกันนั้น สป๊อคก็โผล่ออกมาจากประตูห้องอีกคน
9.เวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว จำเป็นอย่างยิ่งที่จิตใจของผู้การจะต้องไม่ถูกอารมณ์บดบังจนเสียการเสียงาน
Page 60
1.ทันใดนั้นอีดิธก็ก้าวเท้าลื่นไถล แต่ก่อนที่หล่อนจะถลำตัวหล่นลงมาจากบันได เคิร์กก็คว้าตัวหล่อนไว้ได้ด้วยวงแขนของเขา
2.โอ๊ะ...อุ๊ย....ว้าย!
3.ฉันนี่แย่จัง ฉันขึ้นลงบันไดที่นี่มานับเป็นพันๆ ครั้งแล้ว นี่..เกือบจะทำตัวเองคอหักซะแล้ว
4.คุณไม่เป็นไรนะ?
5.ค่ะ สบายดี คิดว่าคุณคงไม่อยากจะมารับฉันไปดูหนังด้วยกันคืนนี้แล้วกระมัง
6.ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น ผมคิดว่าจะมารับคุณตอนสองทุ่ม
Page 61
1.ดีค่ะ งั้นไปรับฉันที่มิชชั่นก็แล้วกัน เอ้อ...และขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้!
2.เมื่ออีดิธเข้าห้องพักของเธอไปแล้ว เคิร์กก็ลงบันไดมายังสป๊อคที่รอเผชิญหน้ากับเขาอยู่
3.ผู้การ ผมอยากจะบอกว่า ถ้าคุณไม่รีบคว้าตัวคุณคีลเลอร์เอาไว้ เธอคงนอนตายอยู่ตรงนั้นแล้วหละ..
4.ยังไม่ถึงเวลา...แม็คคอยยังไม่ได้มาอยู่ที่นี่เลย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
