ชีวิตในต่างแดน
สู้ๆจ้า
ตอน..อยู่ดีๆ ก็ตกงาน
เช้าวันพุธ ที่แสนธรรมดา ขึ้นรถไปทำงานตามปกติ นั่งทำงานก็ปกติ แต่ยังไม่พ้นชั่วโมง หน.ผญ.วิ่งตาเหลือกมาสะกิด รมน!! ลุกไปซุก วิ่ง!! เร็วๆ
อีรมน หันซ้าย แลขวา คว้าโทรศัพท์ได้ ลุกไปเลยจ้า วิ่งไปแอบ
แอบยังไม่พ้น 2 นาที ผู้ช่วยเดินมาเรียก ไปๆ รมน
แอบที่นี้ไม่ได้ คุณต้องออกไปข้างนอก คุณเดินไปร้านชาฝั่งนู้นนนนนนนะ
ตร.ตรวจต่างด้าว ลงตรวจพื้นที่
อีรมน กอดตัวเอง เดินตากอากาศอันหนาวเหน็บ ฝนโปรยปราย ขึ้นสะพานลอยข้ามถนนสิบเลน!! ตัวเปล่าเล่าเปือยไม่มีเสื้อกันหนาว ไม่มีเงินติดตัวมาเลยสักบาท ทิ้งไว้ที่ทำงานทั้งหมด หยิบมาได้แต่โทรสับ
เดินไปถึงร้านชา ยังไม่ทันได้นั่งให้คลายหนาว
หน.ผช.โทรมาตาม รมนคุณอยู่ไหน มาทำงาน!!
นี่ก็งง อะไรวะ ทำไมรอบนี้ไวจัง
แต่ก็เดินกลับไปอย่างไว ตากอากาศอันเย็นฉ่ำ กลับไปทำงาน
ทันทีที่ถึงประตูโรงงาน ปรภ.ยืนดัก รมน!! คุณมาทำไม ออกไปก่อน ยังไม่ต้องมา!!🤨😔
เดินกลับไปร้านชาอีกรอบ จังหวะนี้ คือ หนาวมาก อยากจิร้องไห้ หน.แมร่ง ไม่รู้รึไงว่ามีตร.ลง คนไม่ชอบ ทำดีให้ตายเขาก็ไม่ชอบ เซ็งชีวิต โทรหาคุณสามี
ฮาซาน..ชั้นไม่อยากทำงานแล้ว หือๆ (ไม่ได้ร้องไห้จริงนะ)ทำดราม่าใส่ผัวและ เล่าทุกอย่างให้สามีฟัง
พอถึงร้านชา หยกบอกเจ้าของร้านว่า อาบี้ขอกินชาแก้วนึงนะ เด๋วเอาตังมาจ่าย (น่าสงสารเนาะชีวิตชั้น)
นั่งในร้านชา พอได้อุ่นนิดๆ แต่ทั้งฝนทั้งลม อากาศเย็นมาก อาหารเช้าก็ยังไม่ได้กิน เงินก็ไม่มี ได้ชาอุ่นๆ กินรองท้องไปก่อน ปลอบใจตัวเอง
ระหว่างที่รอ ก็โทรเม้ามอยกับเพื่อนคนไทยในตุรกี
เวลาผ่านไปเกือบ สองชม. หน.ใหญ่ใจดี โทรมาแจ้งว่าให้กลับมาทำงานได้แล้ว
เดินตากอากาศหนาว ฝ่าลมฝน อีกครั้ง กลับเข้าที่ทำงาน เหมือนลูกหมาตกน้ำ สายตาเพื่อนร่วมงานมองด้วยความสงสาร หยกลงนั่งทำงานต่อ แต่ยังไม่ถึง 5 นาที หน.ผช.เรียกเข้าห้องประชุม
ในห้องนี่ มีหน.ใหญ่ ที่คอยคุมทุกอย่างในโรงงาน หยกเจอเขาวันแรกที่เข้ามาทำงาน มีผู้ช่วยและ มีหน.ผช.จอมโหด
หน.ใหญ่ : รมน คุณสามารถขอวีซ่าทำงานได้ไหม
รมน: ส่ายหัว แล้วตอบว่า มันขอยาก เพราะชั้นถือวีซ่าแต่งงานอยู่
หน.ใหญ่: คุณรู้ใช่ไหม ว่า มันจำเป็นต้องมีวีซ่าทำงาน
รมน: พยักหน้า เข้าใจมาโดยตลอด และก็แอบกังวลใจมาตลอดการทำงานเช่นกันค่ะ
หน.ใหญ่: ผมชอบการทำงานของคุณนะ คุณทำงานดีมาก แล้วเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณมีวีซ่าทำงาน หรือได้สัญชาติแล้ว ไม่ว่าจะ 1 เดือน 2 เดือน หรือ 1 ปีหลังจากนี้ คุณจะกลับมาทำงานเมื่อไหร่ก็ได้ ผมรอรับคุณอยู่เสมอ
((จังหวะนี้หยกถึงบางอ้อ ตั้งแต่เรียกคุยแล้วละ ว่าชั้นต้องไป))
จึงตอบกลับด้วยรอยยิ้มไปว่า ขอบคุณมากๆ นะค่ะ ที่รับเข้ามาทำงาน และดูแลอย่างดีมาตลอด มีโอกาสเราคงได้พบกันอีก
หน.ผช. หันไปถามนายใหญ่ว่า ให้ออกตอนนี้เลยไหม หรือกลับไปทำงานก่อน หรือออกสิ้นเดือน
หน.ใหญ่.ตอบ ไปตอนนี้เลยครับ
หยกนั่งฟังทุกอย่าง อย่างเข้าใจ และยอมรับ และส่วนตัวก็พร้อมออกมาสักระยะแล้ว โดนแกล้งทั้งตั้งใจ และไม่ตั้งใจหลายอย่างมาก และรู้สถานะของตัวเองดีว่า ยังไงก็ต้องไป เพราะทำงานแบบไม่มีวีซ่าทำงาน ที่เขาให้ทำมาตลอดหนึ่งปีเต็มๆ ก็ดีมากแล้ว ได้เรียนรู้ชีวิตในต่างแดนจริงๆ แต่มันเป็นเพียงแค่บางมุมของที่นี้เท่านั้น ยังคงมีอีกหลายสิ่งที่รอให้เราไปค้นหา เรียนรู้ที่จะอยู่และสนุกไปกับมัน
หยกร่ำลาหน.ใหญ่ แล้วเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง พร้อมเก็บของส่วนตัวยันใส่กระเป๋า ภายใต้ความดีใจ ที่ว่า ขอให้ทุกคนในที่นี้โชคดี ทำงานกันไปนะ กูขอบาย...เพลียมาก..☺️
แต่ระหว่างที่เก็บกระเป๋า เพื่อนร่วมงานทั้งสาวเล็ก สาวใหญ่ ต่างพากันร้องไห้ เรียกชื่อ รมน ชั้นรักคุณ ชั้นเสียใจ หยกหันกลับไปมองแบบงงว่า ร้องไห้ทำไม ชั้นยังอยู่ ไม่ได้ตายสักหน่อย แค่ลาออกเองนะ
อินสตาแกรม ก็มี เฟสบุ๊คก็มี เด๋วอีกหน่อยจะมียูทูป ไปติดตามกันได้เลย ไม่ต้องร้อง😁 (โปรโมทไว้ล่วงหน้า)
หยกวางกระเป๋าลง และเดินเข้าไปทักทาย เซกูดบาย กับทุกคน บางคนขอกอด โอบไหล่พากันร้องไห้
พวกเขาคงรู้สึกว่า หยกโดนไล่ออก แต่เปล่าเลย หยกอยากลาออกตั้งนานแล้ว เพียงแค่เงินก็สำคัญ และยังหาจังหวะไม่ได้
วันนี้ก็ถือว่า เป็นวันดี จบจากตรงนี้ แล้วไปเริ่มชีวิตใหม่ สู้กันใหม่บนความเป็นจริง
ขอบคุณทุกคนที่รัก และเอ็นดูต่างด้าว คนนี้ ขอบคุณที่ทำให้แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม ยิ้มให้กับตัวเองได้กว้างกว่าที่เคย ว่าอย่างน้อย บางคนที่ไม่ชอบเรา ก็ยังมีอีกหลายคนที่รักเรา
สามปีในตุรกี เปลี่ยนงานสองที่
ตกงาน แต่ยังยิ้มได้
ก็ยิ้มสู้ไป ลมหายใจยังมี เรี่ยวแรงยังมี ก็ดิ้นรนกันต่อไป ว่าแต่ ไม่ได้ทำงานแล้ว ชีวิตชั้นจะเป็นยังไง พรุ่งนี้ก็ตื่นสายได้ ซินะ😁
ชีวิตในต่างแดน ดินแดนที่ไม่ใช่บ้านเรา
จากนี้ไม่ว่าจะอย่างไร
ชั้นอยากบอกเทอว่า
รักนะ..รมน..🥰
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
