เรื่องของความเสื่อม ทุกดวงจิต ต่างก็เห็น ต่างก็รู้กันอยู่เต็มอก รู้ดีเสียด้วย ว่าสังขารที่จิตตัวเองอาศัยนั้น มันไม่คงที่ เดี๋ยว มันก็โตขึ้น ต้องกินข้าวทุกวันให้มันโต ให้มันอยู่คงทนใช้งานได้ แต่ก็ไม่เคยพิจารณาเรื่องราว ของสิ่งตนเองอาศัย ชั่วขณะหนึ่ง เค้าให้มาอาศัยอยู่กับกายนี้ ชั่วขณะหนึ่งๆ สัตว์มีชีวิตชั่วขณะหนึ่ง คนก็มีชีวิตชั่ว ขณะหนึ่ง ร่างกายมันหมดลม เน่าเปื่อย ไปตามสภาพ ของวัตถุธาตุในโลกนี้ ที่มีการเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ก่อตั้งขึ้นมาด้วยเหตุปัจจัยชั่วขณะหนึ่ง แล้วก็เสื่อมสลายจากไป ภาพที่เคยรุ่งเรือง ก็เสื่อม ไปตามกาลเวลา ตามยุคสมัย กายนั้นก็เหมือนกัน ก็ขึ้นมาเป็นรูป เดินไปเดินมาได้ ทำโน้นทำนี้ แล้วภาพเหล่านั้นก็หาย จนกระทั่งรูปที่จิตนั้นเคยอาศัย สลายสูญหายไป