อ่านแล้วมาเม้าส์มอย
เรื่องสั้นลุ่มลึกสไตล์ประภัสสร เสวิกุลเขียนเกี่ยวกับ 'เก้าชีวิต'
เริ่มต้นจากความหงุดหงิดในความล้มเหลวของประจันต์ ที่พลาดโครงการที่อุตส่าห์ทำมาแรมปี
เขาเดินออกจากห้องที่ปิดไฟไปสู่แสงสว่าง
และแสงสว่างนั้น ก็คงเปรียบดั่งการก้าวข้ามความล้มเหลวไปข้างหน้า
ผู้เขียนยังใช้ความมืด-สว่าง ในการบอกเล่าตลอดทั้งเรื่องไม่ว่าจะขับรถออกจากลานจอดรถ แสงไฟจากตึกส่องสว่างท่ามกลางฝนและความมืดทีาเป็นฉากหลัง
ความคิดหวนย้อนไปถึงก่อนที่จะพลาดท่าเสียโครงการที่ทุ่มเทมานาน เขากลับบ้านไปยืนมองแม่น้ำ กำลังได้รับข่าวดีเรื่องนัดเสนอขอเงินสนับสนุนโครงการในเร็ววัน แม้เขาจะยังไม่พร้อม
ตอนที่ยืนดูสายน้ำ เขาได้พบกับสัตว์ตัวเล็กนอนหายใจระรวยอยู่ในกองผักตบ
แมวตัวนั้นร้องเสียงแว่วมาเบาๆ ว่ามันยังมีชีวิตอยู่
แม่ของประจันต์มองว่ามันจะนำเรื่องดีมาให้
ส่วนตัวเขามองว่าอาจจะนำโชคร้าย
และแล้วเมื่อโครงการถูกล้ม ประจันต์ก็มองว่าเป็นเพราะเจ้าแมวน้อยสีดำตัวนั้นเป็นเหตุแห่งความผิดพลาด
ขณะขับรถกลับบ้าน ด้วยใจที่ผิดหวังฝันสลาย วันนั้นฝนตก ไม่มีใครลงมาเปิดประตูให้เขา เขาต้องลงมาเปิดเอง เปียกมอมแมม จึงด่ากรากและขับรถเข้ามาโดยไม่ทันระวัง
เสียงแมวร้องดังมาจากใต้ท้องรถ
ประจันต์มองตาของมัน ช่างบริสุทธิ์นัก จึงพาไปโรงพยาบาลสัตว์ และระหว่างรออยู่นอกห้องรักษา เขาทบทวนความคิดทั้งหมด
แมวดำตัวนี้โผล่มา พร้อมข่าวดีด้านการงาน
หลังจากนั้นจึงพบกับความล้มเหลว ท้อแท้
เขากลับมาในรถพร้อมตะกร้าและลูกแมว
"ไม่เป็นไรแล้วนะเอ็ง ยังเหลืออีกตั้งชีวิต"
เขาหัวเราะในลำคอ มองลูกแมวที่เบาะข้างๆ และขับรถออกไปท่ามกลางความมืดเบื้องหน้า
ประโยคสุดท้าย อย่างน้อยเอ็งก็ยังเหลืออีกตั้งชีวิต ...
เขาอาจบอกกับตัวเองก็ได้
จบ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
