[Good Stories | ทุกอย่างมีเวลาของมัน] 📮 เรื่องสั้น | พิ เ ศ ษ พิ ศุ ท ธิ์ .. ด้วยหัวใจรักอันแสนพิเศษ 💕 “ คนอย่างชั้น! มันไม่มีค่ามากพอ ที่จะมีคนรักชั้นจริง ๆ สักคนเลยหรอวะ “

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

Good Stories | ทุกอย่างมีเวลาของมัน

•

13 ก.พ. 2022 เวลา 08:29 • นิยาย เรื่องสั้น

📮 เรื่องสั้น | พิ เ ศ ษ พิ ศุ ท ธิ์

.. ด้วยหัวใจรักอันแสนพิเศษ 💕

“ คนอย่างชั้น! มันไม่มีค่ามากพอ

ที่จะมีคนรักชั้นจริง ๆ สักคนเลยหรอวะ “

นีรนุชไม่รู้แน่ชัดหรอกว่า ความรักที่ผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าของปวินท์เกิดจากสาเหตุอะไรบ้าง แต่เพื่อนของเธอมักโทษตัวเองที่ไม่ดีมากพอทุกครั้งไป

ทั้งที่เขาทุ่มเทให้กับความรักแต่ละครั้งเสมอมา ทั้งให้เวลา การเอาใจใส่ กระทั่งการเปย์หนักในสิ่งที่คนรักของเขาเอื้อนเอ่ยว่า ชอบสิ่งไหนเมื่อไหร่ ของเหล่านั้นก็ถูกจัดให้ถึงมือโดยไม่ช้า จากนั้นไม่นาน คนที่เขารักก็ค่อย ๆ ห่างเหิน แล้วจากไป

เธอได้ติงและเตือนเขาอยู่บ้างเรื่องการเปย์เต็มเหนี่ยวเท่าที่มีของปวินท์ ด้วยเพราะตัวปวินท์เอง ก็ใช่ว่าจะร่ำรวย มีเงินเหลือเฟือมากมายกับการจับจ่ายอะไรก็ได้อยู่ตลอดเวลา

“ เธอมีความสุขบ้างไหมละ

ที่แต่ละคนเข้ามาในชีวิตเธอแต่ละครั้งนั้นน่ะ “

“ ชั้นก็มีความสุขที่มีคนที่ชั้นรักอยู่เคียงข้าง ได้ทำอะไรเพื่อเขา ทำอาหารให้กิน ได้ดูแลเขา หัวใจชั้นมันกระชุ่มกระชวย โลกของชั้นมันสดใส มีชีวิตชีวา ..”

“ ก็ดีแล้วไง อย่างน้อยเธอก็มีความสุข

ช่วงเวลาหนึ่งที่มีใครสักคนนั่นแหละ “

“ แต่ทำไมเข้ามาไม่นาน ก็ทิ้งชั้นไปทุกที หรือเห็นชั้นเป็นแค่ตู้เอทีเอ็ม หรือเพราะฉันเป็นตุ๊ด! ถึงไม่มีรักแท้ สำหรับคนอย่างชั้น! “

“ บ้าน่า! ไม่เกี่ยวกับเป็นเพศไหนหรอก คนมันจะรักกันจริง ๆ มันมองข้ามเพศสภาพกันไปหมดแล้ว มันอยู่ที่แต่ละคน แต่ละใจ และคนที่เข้ามาในชีวิตเธอมากกว่าว่า เข้ามาแบบไหน รักอย่างไง เธอกับเขามีทัศนคติ มีรสนิยมการใช้ชีวิตไปด้วยกันได้หรือเปล่า

อย่าคิดว่า ตัวเองไม่มีค่า แค่คนที่ผ่านมาในชีวิตหนีห่างเราไปแค่นั้น ทุกคนมีค่าเว้ย! ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าผ่อนรถ คันนี้นี่หมดรึยัง?! มีค่ามากเลยนะหล่อน “

เรื่องเศร้าของอีกคน

มักมีเรื่องชวนให้หัวเราะปิดท้ายได้

ยามที่ต่างฝ่ายปรับทุกข์ซึ่งกันและกันเสมอ

การไม่มีคนรักอีกเลยตลอด 7 ปี รวมทั้งผิดหวังกับผู้คนรอบข้างเรื่องงาน เรื่องความสัมพันธ์อันเปราะบางเกินกว่าเพื่อนอย่างนีรนุช จะเข้าใจทุกอย่างได้มากนัก

ปวินท์ย้ายตัวเองไปอยู่เชียงใหม่ถาวร พ่วงด้วยโรคซึมเศร้าที่ไม่รู้ว่าเริ่มมาจากสาเหตุใด ตั้งแต่เมื่อไหร่

นีรนุชมีโอกาสได้พบปะปวินท์อยู่บ้าง หากไปเชียงใหม่ บ้านสีขาวหลังกระทัดรัด มุมหนึ่งในตัวเมืองเชียงใหม่ จึงค่อนข้างสะดวกมากสำหรับเธอ

ต้นไม้ ดอกไม้ อ่างบัวหน้าบ้านทำให้บ้านดูร่มรื่น ระแวกนั้นก็เห็นจะมีแต่บ้านนี้นี่แหละ ที่ต้นไม้เยอะที่สุดในซอย

โต๊ะตัวยาวหน้าบ้าน เป็นทั้งโต๊ะทำงาน โต๊ะกินข้าว โต๊ะรับแขกที่สามารถนั่งอยู่ได้ทุกโมงยาม

ไฟกระพริบดวงเล็ก ๆ ไฟรูปดาว รูปเดือนเป็นสายไฟระโยงระยางไม่ถึงกับรกจากระเบียงบ้านชั้นแรกหลังโต๊ะตัวยาวตัวนั้น เครื่องเสียงใกล้ ๆ เปิดเพลงคลาสิคเบา ๆ ตลอดเวลาที่มีคนอยู่บ้าน

ความสุขครั้งใหม่กับการปั้นฝันที่อยากทำตลอด 5 ปีของปวินท์ ฝันของเขาเป็นรูปเป็นร่างขึ้น และเป็นจริง

ปวินท์บอกนีรนุชคราวนั้นว่า

“ ในวันนี้ ...

ชีวิตครึ่งหนึ่งเพื่อความสุขของตัวเอง

อีกชีวิตครึ่งหนึ่งเพื่อความสุขของคนอื่น

ไม่ง่ายเลยกับการทำทั้งสองอย่างพร้อม ๆ กัน

แต่จะพยายามให้ดีที่สุด ให้ถึงที่สุดค่ะ “

“ งานดีมากเลยเธอ! “

นีรนุชได้เห็นชิ้นงานผ้าทอซาโอริ สีเทา ๆ ฟ้า ๆ มีรอยตะปุ่มตะป่ำอยู่เป็นช่วง ๆ ของผืนผ้าอย่างแปลกตา บนโต๊ะในห้องของปวินท์

“ นี่เป็นผ้าทอมือผืนแรกของน้องแสงดาว “

“ น้องแสงดาวไหนอะ “

“ เด็กพิเศษคนแรกที่ชั้นได้เจอ น้องแสงดาวทอผ้าซาโอริในชั่วโมงกิจกรรมของโรงเรียนเป็นปกติเหมือนเด็กคนอื่น ๆ

น้องแสงดาวและงานของน้องจุดประกายให้ชั้นอยากทำอะไรให้มากขึ้นจากงานฝีมือของเด็ก ๆ ตั้งแต่ตอนที่มาอยู่เชียงใหม่ปีแรก ๆ นั่นแหละ“

ปวินท์เล่าต่อด้วยแววตาเป็นประกาย ถึงเรื่องที่ทำให้ช่วงเวลาไม่กี่ปีของเขาเปลี่ยนไป โรคซึมเศร้าดีขึ้นจากการทำสิ่งที่รัก และได้ทำประโยชน์ ได้ช่วยเหลือผู้คนที่ด้อยโอกาส คนสำคัญเหล่านั้นคือเด็ก ๆ พิเศษ บางคนมีภาวะพิการซ้ำซ้อนไปอีก

“ ผ้าซาโอริผินนี้ เส้นยืนเป็นเส้นฝ้ายสีธรรมชาติ ใช้เส้นพุ่งจากเส้นกัญชงเกลียวฝ้ายย้อมครามธรรมชาติ และฝ้ายปั่นมือเส้นใหญ่ย้อมคราม มันเป็นงานทอชิ้นแรกที่ตั้งใจทำด้วยกัน 100% น้องแสงดาวทอ แม่น้องขึ้นเส้นยืน ชั้นเป็นคนออกแบบสี และใส่เทคนิคให้น้องทอ

คนอื่นจะรู้สึกอย่างไร ชั้นไม่รู้ ไม่อาจทราบได้

แต่อย่างน้อยมีคน 4-5 คน ที่รู้สึกดี ๆ

อย่าง ลึ ก สุ ด ใ จ ไปด้วยกัน

ยิ่งตัวชั้นเองได้บอกกับตัวเองว่า

ฉั น ทำ ไ ด้ น ะ

ชั้นยังจำยิ้มหวาน ๆ และคิดว่าสวยที่สุดของตัวเอง ที่ไม่แพ้รอยยิ้มหวาน ๆ อย่างมีความสุข กับงานทอที่ตัวเองทำสำเร็จชิ้นแรกของน้องแสงดาวได้ดีเลย

ยิ่งตอนที่น้องเข้ามากอดชั้นแน่น ๆ ก่อนกลับบ้าน มันเหมือนมีอะไรอุ่น ๆ เย็น ๆ แผ่ซ่านจากอ้อมกอดของน้องมาถึงชั้น จนต้องเงยหน้าขึ้นเพราะน้ำตามันจะไหล “

“ โอ้ยยย!

ฟังแล้วจะร้องไห้ตาม ซึ้งอะเธอ “

“ น้อง ๆ เด็กพิเศษที่โรงเรียน กับงานทอผ้าด้วยกี่มือทำให้ชั้นมีความสุข และภูมิใจมาก นอกจากการทอผ้าเป็นการบำบัดเด็ก ๆ พิเศษอย่างหนึ่งแล้ว ชั้นได้เอาผลงานของเด็ก ๆ ไปต่อยอด

ได้คุยกับครูใหญ่และครูที่ดูแลกิจกรรมทอผ้าของเด็ก ๆ ว่าชั้นรับซื้องานผ้าทอมือของเด็ก ๆ ทุกชิ้นตั้งแต่วันนั้น “

“ วันนี้เธอทำสำเร็จแล้วนี่ไง

เธอมีกระเป๋าแบรนด์ของเธอเอง

เป็นหนึ่งในไทยแบรนด์ที่ได้คัดเลือก

ให้แสดงผลงานหัตถ์ศิลป์ระดับประเทศ

เห็นแล้วปลื้มแทนเลยว่ะ

ภูมิใจ และดีใจกับเธอด้วยมาก ๆ นะ ปวินท์ “

“ แล้วทำไมเธอตั้งชื่อใหม่อีกแบรนด์

สำหรับงานทอผ้าซาโอรินี้ละ “

ชั้นอยากให้โรงทอผ้าเล็ก ๆ นี้

อยู่ได้แบบ ยั่ ง ยื น

อยากให้ทุกคนจดจำแบรนด์

ที่มาจากผลงานของเด็กพิเศษ

มากกว่าตัวชั้น

ไม่ใช่แบรนด์ที่เป็นชื่อชั้นอย่างเดิม

“ ชื่อเพราะมากเลยเธอ เข้าใจตั้งชื่อนะ

ไพเราะ นัยยะที่ซ่อนไว้อย่างตั้งใจโครตดีอะ “

ครั้งแรกที่นีรนุชได้เจอน้องแสงดาว นางฟ้าคนพิเศษของปวินท์

น้องแสงดาวยืนนิ่งอยู่นานหน้าปวินท์ ผมยาวสลวยของปวินท์ถูกรวบเกล้ามวยไว้สวยงาม ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอ่อนหวาน และสายตาอ่อนโยนมองมาอย่างอบอุ่น

ผู้คนโดยรอบไม่มีใครรู้เลยว่า น้องแสงดาวกำลังคุยอะไรกับปวินท์อย่างเนิ่นนาน

ภาพตรงหน้ามันหนักหน่วงเกินไป สำหรับคนที่รู้เรื่องราวการเดินทางของชีวิตปวินท์ เกี่ยวกับงานทอผ้าซาโอริด้วยกี่มือ ที่เขาเริ่มจากกิจกรรมหนึ่งในโรงเรียนของเด็กพิเศษ

อย่างน้อยก็นีรนุชคนหนึ่งที่เห็นและรู้สึกได้ว่า ภาพน้องแสงดาวที่มองปวินท์ขณะนั้น เป็นสื่อสารอย่างตรงไปตรงมาอย่างชัดเจนที่สุดถึง ค ว า ม รั ก เ ต็ ม หั ว ใ จ ที่มีให้ปวินท์

น้องแสงดาวยืนนิ่งจ้องปวินท์อยู่นาน แล้วใช้มือเล็ก ๆ ของเธอจับหน้าปวินท์ลูบไปมาช้า ๆ บนกรอบรูป ก่อนจะหันหลังกลับมาโผกอดแม่ของเธอด้วยน้ำตานองหน้า

หลาย ๆ คนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เด็กอย่างน้องแสงดาว แม้ว่าจะรักพี่ปวินท์แค่ไหน ก็ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนกล้าบอกให้น้องได้รู้ข่าวร้ายพี่ปวินท์ของเธอ

ปวินท์มีชีวิตอยู่ได้เพียง 3 เดือนเท่านั้นหลังจากตรวจพบว่าเป็นมะเร็งขั้นสุดท้ายที่ตับ จนลามไปที่ปอดแล้วทั้งสองข้าง

ก่อนเสียชีวิต 2 สัปดาห์ เขายังพาร่างที่พร้อมจะล้มได้ทั้งยืนอยู่กับการออกงานหัตถ์ศิลป์ประจำปี คือ ชิ้นงานที่เขาต่อยอด มาจากผ้าซาโอริทอมือของเด็กพิเศษ

ไม่ว่าจะมีใครขอร้องว่า เว้นสักปีเถอะนะ แต่ไม่มีใครห้ามเขาได้ ด้วยแพ้เหตุผลที่ว่า เขาขอทำงานที่รักและภูมิใจที่สุดในชีวิต เท่าแรงที่เหลืออยู่เป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตเถิดนะ

เพียงไม่กี่เดือนที่น้องแสงดาวไม่ได้เจอพี่ปวินท์ แม่พาน้องมาพบพี่ปวินท์อีกครั้ง เพื่อได้พบและร่ำลา

คราวนี้น้องแสงดาว ไม่มีโอกาสสวมกอดพี่ปวินท์และไม่ใช่เพียงแค่บอกลาก่อนกลับบ้านเหมือนครั้งที่ผ่าน ๆ มา

…..

แต่เป็นการลาจากชั่วนิรันดร์

…..

นีรนุชเห็นข้อความของคุณครูท่านหนึ่งของโรงเรียนเขียนโพสต์ในเฟสบุคและแท็กซ์ชื่อปวินท์ไว้ด้วยว่า

“ โรงเรียนเปิดแล้ว หลังจากปิดมานานเพราะโควิด เด็ก ๆ กลับมาเรียนเหมือนเคย ได้ทอผ้ากันอีกครั้งจากกี่มือตัวใหม่ที่ปวินท์มอบให้ เสียดายที่เจ้าของไม่มีโอกาสได้เห็นอีก

ครูสัญญาว่าจะทำให้โครงการนี้ยั่งยืน

และทำให้ดีที่สุดตามเจตนารมณ์ของคุณนะคะ “

นีรนุชอ่านข้อความของคุณครูแล้ว ได้แต่นึกในใจว่า ..

“ ปวินท์คนอย่างเธอ มีค่ามากมายเลยนะ

มีคนรักเธอจริง ๆ อย่างบริสุทธิ์ใจอยู่อีกมาก

ชั้นเชื่อว่า สิ่งที่เธอเริ่มไว้ที่โรงเรียนกับเด็กพิเศษ เพื่อตัวน้อง ๆ เพื่อครอบครัวของน้อง ๆ นั้น มันจะยั่งยืนได้

โรงทอผ้าเล็ก ๆ ของเธอมีคนสานต่อแล้ว งานของเด็กพิเศษรุ่นต่อรุ่นต้องเป็นที่จดจำเรื่อยไป ชั้นขอเอาใจช่วยทุกคนอยู่ห่าง ๆ “

นอกจากน้องแสงดาว คุณครูที่โรงเรียน เด็กพิเศษคนอื่น ๆ และน้องของเธอที่รับสานต่องานนี้แล้ว

ก็ยังมีฉันอีกคนนะที่รักเธอมาก

เธอกำลังส่งยิ้มหวาน ๆ

มองลงมาอยู่ใช่ไหมปวินท์ 💕

💞 #Love Exhibition