Blockdit Logo (Mobile)
Nokko Sri
•
14 ก.พ. 2022 เวลา 00:03 • ประวัติศาสตร์
สันติสุขบนความยุติธรรม
Gaza City
เราได้ยินข่าวการสู้รบบนฉนวนกาซ่า (Gaza Strip) มายาวนาน สำหรับคนนอกอย่างเรากาซ่าคือพื้นที่ห่างไกลที่ฟังดูเต็มไปด้วยอันตรายและความน่ากลัว
สำหรับนายแพทย์ Izzeldin Abuelaish สูตินรีแพทย์ชาวปาเลสไตน์ที่เกิดและเติบโตในแคมป์ผู้อพยพในกาซ่า
“กาซาสำหรับผมคือที่ที่บนพื้นราบมีกระบอกปืนของอิสราเอลจ่ออยู่ บนฟ้ามีเฮลิคอปเตอร์บินวน ใต้ดินมีอุโมงค์ลับที่ปราศจากอากาศถ่ายเทเชื่อมไปยังอียิปต์ รถบรรเทาทุกข์สาธารณภัยของ UN วิ่งไปมาบนถนนที่เต็มไปด้วยซากตึกที่โดนถล่ม ทุกอย่างขัดสนขาดแคลนไปหมดไม่ว่าจะเป็นน้ำมันปรุงอาหาร ผลไม้สด หรือน้ำ ไม่เคยมีอะไรเพียงพอเลย เราไม่เคยรู้เลยว่าใครหรือกลุ่มไหนเป็นผู้มีอำนาจหรือรับผิดชอบต่อสิ่งเหล่านี้ อิสราเอล องค์กรนานาชาติ ฟาตาห์ (Fatah) ฮามาส (Hamas) พวกกลุ่มก๊วนต่าง ๆ กลุ่มเคร่งศาสนา หรือใคร”
Izzeldin
ก่อนปี 1948 กาซ่าก็เหมือนเมืองอื่น ๆ ในปาเลสไตน์ที่ผู้คนส่วนใหญ่แม้จะเป็นอาหรับมุสลิมแต่ก็อยู่ร่วมกับชาวคริสต์ ชาวยิวอย่างสงบ แต่ในปัจจุบันกาซ่าเป็นพื้นที่ที่มีประชากรหนาแน่นที่สุดในโลก ในพื้นที่เล็ก ๆ เพียงแค่ 41x10 ตารางกิโลเมตรมีประชากรชาวปาเลสไตน์อาศัยอยู่ถึง 2 ล้านคน
ช่วงระยะเวลา 75 ปีที่ผ่านมา นานเกือบเท่า 1 ชั่วชีวิตคน แต่ไม่นานมากพอที่ทุกคนจะลืม ในขณะที่ชาวอิสราเอลใช้ชีวิตอย่างมั่นคงมีความสุขไปกับการเขียนประวัติศาสตร์หน้าใหม่ให้กับอิสราเอล ชาวปาเลสไตน์หลายล้านคนต้องกลายเป็นผู้อพยพ ไร้ที่อยู่ถาวร เด็กที่เกิดหลังปี 1948 ต้องเติบโตมาในแคมป์ผู้ลี้ภัย ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำประปา ต้องใช้ห้องน้ำสาธารณะร่วมกัน
มีคนกล่าวว่ากาซ่าคือคุกที่ใหญ่ที่สุดในโลก
Life in Refugee Camp in Gaza
“ไม่มีใครในสามารถใช้ชีวิตแบบปกติสุขได้ เพราะสิทธิขั้นพื้นฐานถูกจำกัดทุกอย่าง หลายครั้งที่ประชาชนต้องอยู่กันแบบไม่มีน้ำไฟใช้ คุณไม่สามารถเดินทางออกนอกกาซ่าได้อย่างอิสระเพราะทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของอิสราเอล ชายแดนพร้อมที่จะถูกปิดได้ตลอดเวลา เกินครึ่งของประชากรปาเลสไตน์เป็นเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี ที่เติบโตมากับการสู้รบ ความขาดแคลน และแน่นอน...ความโกรธ ความเกลียดชัง รวมทั้งความสิ้นหวัง พวกเขารู้สึกว่าไม่มีอะไรที่จะต้องสูญเสีย แต่ที่หดหู่กว่าคือความรู้สึกว่าพวกเขาไม่มีอะไรต้องรักษาไว้ “
Gaza City
เราจะโทษพวกเขาได้หรือไม่ที่เป็นแบบนี้
Asher เติบโตขึ้นมาในเมือง Tel Aviv เมืองหลวงของอิสราเอล ที่นี่คิอบ้านเกิดของเขา เขามีอาหารกิน 3 มื้อไม่ต้องกลัวว่าจะอด แม้จะมีการสู้รบบ้าง แต่ส่วนใหญ่อิสราเอลมักจะชนะ เพราะศักยภาพทางทหารและอาวุธสูงกว่า ในประเทศของเขาประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวยิวเช่นเดียวกับเขา เขามีเพื่อนที่เป็นมุสลิมที่เขาจะเรียกว่าอิสราเอลอาหรับ คนพวกนี้มักจะยากจน และถ้าเพื่อนของเขาที่มีพ่อหรือแม่ที่เป็นยิวที่แต่งงานกับคนอาหรับ กฎหมายของอิสราเอลก็ห้ามไม่ให้เพื่อนของเขาถือสัญชาติอิสราเอล
Countryside Israel
นั่นคืออิสราเอลในการรับรู้ของ Asher เขาเติบโตมากับเรื่องราวความกล้าหาญของทหารอิสราเอลที่สู้รบกับอาหรับ จนสามารถประกาศอิสรภาพให้อิสราเอลได้ ได้รับรู้ว่าด้วยความมุ่งมั่นของชาวยิว อิสราเอลในวันนี้ไม่ใช่พื้นที่ทะเลทรายแห้งแล้งอีกต่อไป ไม่เคยมีใครเล่าให้เขาฟังว่าตรงป่าสีเขียวที่เขาเคยไปปิคนิคกับครอบครัวนั้นเคยเป็นหมู่บ้านของชาวปาเลสไตน์มาก่อน เขาไม่เคยไปที่ฉนวนกาซ่าเพราะมันอันตรายเกินไปสำหรับเขา เขาเชื่อเมื่อรัฐบาลบอกว่าชนกลุ่มน้อยปาเลสไตน์คือภัยคุกคามของคนอิสราเอล ถ้าเราปล่อยให้คนเหล่านี้มีสิทธิเหมือนคนอิสราเอล แต่ไปคนยิวจะถูกกลืนชาติ
เราจะโทษ Asher ได้หรือที่เชื่อแบบนี้
สันติภาพในอิสราเอลและกาซ่าคงเกิดขึ้นไม่ได้ หากการเจรจาเพื่อยุติความขัดแย้งไม่ได้เริ่มจากความยุติธรรม ทุกวันนี้ชาวปาเลสไตน์ยังคงเรียกร้อง “สิทธิที่จะได้กลับบ้าน” แม้บ้านจะได้เปลี่ยนมือเปลี่ยนสถานะไปแล้ว แต่อย่างน้อยก็ขอสิทธิขั้นพื้นฐานที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมในฐานะพลเมืองตามข้อตกลงที่ UN เคยให้ไว้เมื่อปี 1947 ในการแบ่งพื้นที่เป็น 2 รัฐอย่างเท่าเทียมกันคืนมา
หลักฐานการครอบครองที่ดินเดิม
ถ้าชาวยิวหลายคนยังไม่ลืมความเจ็บปวดจาก Holocaust ก็น่าจะเข้าใจได้ว่าทำไมชาวปาเลสไตน์จึงยังไม่ลืม al Nakba
ปล.
ที่มาที่ไปของความอยากรู้จนนำไปสู่การค้นคว้าศึกษาข้อมูลความขัดแย้งอิสราเอลปาเลสไตน์นี้มาจากการได้ชมภาพยนต์ซีรีส์เรื่อง The Girl from Oslo ที่เหตุการณ์ในภาพยนต์เกิดที่ขึ้นปาเลสไตน์และอิสราเอล ตามมาด้วยการได้อ่านหนังสืออีก 2 เล่มคือ I Shall Not Hate ของ Izzeldin Abuelaish และ The Ethnic Cleansing of Palestine ของ Ilan Pappé โดยเฉพาะเล่มหลังซึ่งเขียนโดยนักวิชาการชาวอิสราเอล การที่เริ่มมีการตั้งคำถามเกี่ยวกับข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นจากชาวอิสราเอลเอง น่าจะเป็นสัญญานที่ดี อย่างน้อยความเข้าใจ เห็นอกเห็นใจในระดับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันน่าจะเกิดขึ้นแล้ว เหลือแค่ระดับของผู้นำและผู้มีอำนาจเท่านั้น
โฆษณา