มหาศึกรวมแผ่นดิน จิ๋นซีฮ่องเต้ ตอนที่ 2 (จบ)
ความเดิมตอนที่แล้ว ฉินสามารถกำจัดหลี่มู่ออกจากสมรภูมิได้ จึงเดินหน้าเก็บเกี่ยวเต็มกำลัง
ขณะที่ฉินหวางเจิ้งและทุกคนในฉินกำลังวุ่นวายอยู่กับการสยบแคว้นหานและจ้าว ไท่จื่อตัน องค์รัชทายาทแห่งแคว้นเยียนที่มาเป็นองค์ประกันอยู่ฉินตั้งแต่ 244 ปี ก่อน ค.ศ. ที่แม่ทัพเมิ่งอ้าวบุกตีแค้วนเยียน แม้ว่าไท่จื่อตันจะสนิทสนมกับอิ๋งเจิ้งมาตั้งแต่ยังเยาว์ แต่เมื่อเติบใหญ่ขึ้นอิ๋งเจิ้งกลับกดขี่ข่มเหงเขามากขึ้นและมากที่สุดเมื่อขึ้นเป็นฉินอ๋อง ไท่จื่อตันจึงเก็บความแค้นไว้ในใจ อาศัยความวุ่นวายหนีกลับแคว้นเยียนได้ พร้อมสัญญากับตนเองว่า จะไม่ขอร่วมโลกกับอิ๋งเจิ้งอีกต่อไป
เมื่อกลับถึงแคว้นก็ได้เริ่มแผนการโดยเข้าปรึกษากับเถียนกวง ผู้มีสติปัญญาแห่งแคว้นเยียน เขาเล่าถึงแผนการที่จะสังหารฉินหวางเจิ้งให้เถียนกวงฟัง เถียนกวงจึงแนะนำให้รู้จักกับจิงเคอ จอมยุทธร่างเล็กชาวเว่ยเล็ก ที่เดินทางไปทั่วแผ่นดินและมาพำนักอยู่กับเถียนกวงขณะนั้น ไท่จื่อตันรับจิงเคอมาอยู่ด้วยและกระซิบบอกกับเถียนกวงว่า อย่าเล่าแผนการและความลับนี้ให้ใครฟัง
เมื่อเถียงกวงได้ตระหนักเช่นนั้น ก็คิดว่าไท่จื่อตันไม่ไว้ใจตน จึงเชือดคอตายและฝากข้อความถึงไท่จื่อตันว่า ความลับได้ตายไปกับตนแล้ว ไท่จื่อตันเสียใจมากแต่แผนการก็ต้องเดินต่อไป เขาปรึกษาและเล่าแผนการให้จิงเคอเข้าไปจับฉินหวางเจิ้งเป็นตัวประกันให้คืนดินแดนต่าง ๆ ที่ยึดไปจากหกแคว้นคืนให้หมด หากไม่คืนก็ให้ฆ่าเสีย เหมือนที่เฉาโม่เคยบังคับให้ฉีหวนกงคืนดินแดนให้กับแคว้นหลู่เมื่อหลายร้อยปีก่อน
228 ปี ก่อน ค.ศ. ในเวลานั้นภัยใกล้มาถึงตัวเพราะแคว้นจ้าวแตก ทัพฉินก็เข้ามาประชิดแคว้นเยียนได้ง่ายขึ้น จิงเคอจึงว่า "ฉินหวางเจิ้งนั้นเข้าถึงตัวได้ยากก็จริง แต่ข้าขอเพียงของสองสิ่งก็จะเข้าถึงตัวฉินหวางเจิ้งได้ สิ่งแรกก็คือแผนที่ดินแดนตู้คังและศรีษะของฝานหยีฉีเท่านี้ก็จะสามารถเข้าถึงตัวฉินอ๋องได้" ไท่จื่อตันใคร่ครวญดู หากเป็นดินแดนตู้คังซึ่งเป็นดินแดนอุมดมสมบูรณ์ของเยียนก็พอให้แผนที่ไปได้ แต่ศรีษะของฝานหยีฉี ซึ่งเป็นอดีตแม่ทัพฉินที่ร่วมขบถกับองค์ชายเฉิงเจียวน้องชายต่างมารดาของอิ๋งเจิ้ง แล้วหนีร้อนมาพึ่งเย็นเช่นนี้ คงจะไปทำร้ายเขาไม่ได้
จิงเคอเห็นว่าไท่จื่อตันคงไม่ยอมสังหารฝานหยีฉีเป็นแน่จึงเดินทางไปเล่าแผนการให้ฝานหยีฉีฟัง ฝานหยีฉีก็เห็นหนทางที่จะแก้แค้นให้กับครอบครัวตนที่ถูกประหารสิ้นทั้งโคตร เมื่อฟังจบก็หยิบกระบี่มาเชือดคอตาย ถวายหัวให้กับจิงเคอ
เมื่อจิงเคอมีของสองสิ่งแล้วก็เดินทางไปแคว้นฉินในฐานะฑูต เพื่อเจริญสัมพันธไมตรีกับฉิน โดยการส่งมอบดินแดนและศรีษะของแม่ทัพทรยศที่เป็นที่ต้องการของฉิงหวางเจิ้งในขณะนั้น เมื่อทุกอย่างพร้อม ขบวนเดินทางได้ออกจากแคว้นเยียน พร้อมกับฉินหวู่หยางผู้ช่วย และกระบี่อาบยาพิษคมกริบซ่อนในม้วนแผนที่
ทุกอย่างถูกเตรียมการมาเป็นอย่างดี ฉินหวางเจิ้งคลี่แผ่นที่ออกดู จิงเคอฉวยมีดที่ซ่อนอยู่ข้างในออกมา ฉินหวางเจิ้งสดุ้งตัวหลบได้ทัน เกิดความโกลาหลในท้องพระโรงในช่วงเวลาสั้น ๆ อย่างไม่มีใครคาดคิด เหล่าขุนนางเองก็ตกใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชั่วพริบตา ในท้องพระโรงแห่งนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ว่าจะมีผู้ใดมีอาวุธติดมือ แม้แต่องครักษ์เองก็ต้องอยู่ข้างนอก ไม่สามารถเข้ามาได้หากไม่มีรับสั่ง เมื่อจิงเคอพลาดฉินหวางเจิ้งจึงสกัดไว้ได้ด้วยกระบี่ยาว และท้ายที่สุด จิงเคอถูกเหล่าองครักษ์เข้ามารุมสังหาร
227 ปี ก่อน ค.ศ. ฉินหวางเจิ้งได้จัดแม่ทัพแบ่งออกเป็นหลายภาคโจมตีแคว้นต่าง ๆ ในเวลาเดียวกัน ใครได้ก่อนได้รางวัลใหญ่ ความล้มเหลวของจิงเคอ ไม่เพียงแต่ตัดโอกาสอันงามของการสังหารอิ๋งเจิ้งเท่านั้น แต่เป็นเชื้อไฟชั้นดีที่จะต่อไฟให้ลามไปยังทิศตะวันออกของแคว้นจ้าว แน่นอนว่า แคว้นต่อไปที่ต้องเขมือบก็คือ แคว้นเยียน ฉินหวางเจิ้งมองออกไป พร้อมสัญญากับตนเองว่า จะไม่อยู่ร่วมโลกกับไท่จื่อตัน
หวังเจี้ยนได้รับคำสั่งให้โจมตีเยียนทันที กองทัพรุกคืบไปถึงแม่น้ำยี่สุ่ย แม้ว่าเยียนจะได้รับการสนับสนุนช่วยเหลือจากจ้าวเจีย พี่ชายของอดีตอ๋องจ้าว ที่หนีไปตั้งแคว้นใหม่ทางตอนเหนือ แต่ก็ไม่อาจต้านทานทัพของหวังเจี้ยนได้ หวังเจี้ยนรุกเข้าประชิดเมืองจีเฉิง เมืองหลวงแคว้นเยียนหรือกรุงปักกิ่งในปัจจุบัน หวังเจี้ยนตีเมืองจีเฉิงแตก เยียนหวางซีและไท่จื่อตันตีฝ่าหนีไปได้ เยียนหวางซีกลัวจะแทบขาดสติ พร้อมกับได้รับสารจากจ้าวเจียว่า "เหตุที่ท่านต้องทิ้งบ้านเมืองมาเช่นนี้ เพราะไท่จื่อตันลูกท่านที่ไปก่อเรื่องเอาไว้ จงสังหารบุตรของท่านเสีย แล้วส่งศรีษะไปให้แก่ฉินอ๋อง" เยียนหวางซีอ่านจบ ก็สั่งให้สังหารบุตรตนเอง ส่งศรีษะไท่จื่อตันไปขอสงบศึกกับฉินหวางเจิ้งทันที และก็ได้รับการตอบรับที่ดีประกอบกับช่วงนั้นหิมะตกหนัก การส่งกำลังบำรุงไม่ค่อยสะดวกนัก ฉินจึงยอมสงบศึกด้วย
225 ปี ก่อน ค.ศ. หวังเปิน บุตรของหวังเจี้ยนนำกำลังรุกเข้าแคว้นฉู่ตีได้หลายเมือง แต่ไม่สามารถเข้าเมืองหลวงได้ ฉินหวางเจิ้งจึงสั่งให้ถอยทัพไปสมทบกับหวังเจี้ยนผู้พ่อโจมตีแคว้นเยียนอีกครั้ง สองพ่อลูกรุกคืบเข้าเมืองหลวงจนเยียนอ๋องต้องหลบหนีไปทางคาบสมุทรเกาหลี ระหว่างไล่ล่าหวังเจี้ยนเกิดฉุกใจคิดว่า ไม่ควรรีบร้อนสร้างผลงานอีก เพราะความสำเร็จของตนมีมามากพอแล้ว หากมีผลงานอีกเกรงว่าราชภัยจะมาถึงตัว จึงขอเกษียณตนเองอ้างเหตุชราภาพ
หวังเปินจึงได้รับคำสั่งให้นำทัพเข้าตีแคว้นเว่ย ทัพหวังเปินทะลวงเข้าแคว้นเว่ยได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่สามรถตีต้าเหลียงเมืองหลวงแคว้นเว่ยได้เพราะกำแพงที่สูงใหญ่ คูเมืองที่ลึก และชาวเมืองที่พร้อมจะสู้ตาย หวังเปินจึงใช้แผนผันน้ำเข้าเมือง ให้ทหารขุคลองทดน้ำถึงสามเดือน น้ำทะลักเข้าท่วมต้าเหลียง ชาวเมืองได้รับความลำบากแสนสาหัส เมื่อเว่ยอ่อนแอลง ทัพฉินจึงตีเข้าไปอย่างง่ายตาย หวังเปินกลับสู่แคว้นฉินพร้อมเกียรติยศอันยิ่งใหญ่ไม่น้อยหน้าหวังเจี้ยนผู้เป็นบิดา
เมื่อสามารถกำจัดได้ถึงสามแคว้นแล้ว อีกสองแคว้นที่เหลืออยู่หากไม่นับเยียนซึ่งแทบจะเข้ายึดเมื่อใดก็ได้ก็เหลือ ฉู่ และฉี ซึ่งฉินใช้แผนผูกมิตรแคว้นไกล โจมตีแคว้นใกล้ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แคว้นฉู่จึงเป็นเป้าหมายต่อไป
แต่กับแคว้นฉู่ที่มีอาณาเขตกว้างขวางและกำลังทหารที่เข้มแข็ง การตัดสินใจจึงต้องใช้ความระมัดระวัง แม่ทัพที่จะจัดการเรื่องนี้ต้องเป็นหวังเจี้ยนที่เกษียณไปแล้วเท่านั้น แต่คำตอบจากหวังเจี้ยนที่ว่า ต้องใช้กำลังทหารกว่าหกแสนคนในการกำจัดฉู่ กลับไม่ถูกใจอิ๋งเจิ้งมากนัก ในขณะที่ หลี่ซิ่น แม่ทัพหนุ่มเสนอให้ใช้เพียงแค่สองแสนคน กลับไดัรับความสนใจมากกว่า หลี่ซิ่นจึงได้รับมอบหมายให้นำทัพโจมตีฉู่
ฝายฉู่ก็นำทัพโดยเซี่ยงเยี่ยน ปู่ของเซี่ยงวี่ หรือฌ้อปาอ๋อง ในเวลาต่อมา พร้อมกับชางผิงจวิน ราชนิกูลแคว้นฉู่ที่เคยไปรับราชการที่ฉิน นำทัพสองแสนคนเข้าโจมตีทัพของหลี่ซิ่นแตกยับเยิน ทัพฉู่ไล่ฆ่าฟันทหารฉินไปจนปลายแดน ความพ่ายแพ้ของหลี่ซิ่นไม่น่าได้รับการไว้ชีวิต แต่เขาเพียงถูกปลดจากตำแหน่งเท่านั้น
ทั้งท้องพระโรงอยู่ในความเงียบ ฉินหวางเจิ้งจึงต้องไปเชิญหวังเจี้ยนถึงบ้าน และเช่นเคย หวังเจี้ยนยังยืนยันว่าจะใช้ทหารหกแสนคนในการโจมตีฉู่ ฉินหวางเจิ้งจำใจต้องยกให้ เมื่อได้รับทหารตามจำนวนแล้วก็เคลื่อนทัพออกจากเสียนหยาง ระหว่างทางหวังเจี้ยนยังไม่พอ ส่งสารขอที่ดินเพิ่มเติมเป็นรางวัลอีก เมิ่งอู่รองแม่ทัพทนไม่ไหวจึงว่า "เหตุไฉนท่านจึงละโมบเช่นนี้" หวังเจี้ยนแม่ทัพเฒ่าจึงว่า "ข้าขอใช้ทหารพระองค์มาเกือบหมดแผ่นดิน ฉินหวางขี้ระแวง ข้าจึงต้องแสดงให้พระองค์เห็นว่า ข้ามองพระองค์เป็นเจ้าชีวิตและจะกลับไปใช้ชีวิตที่ฉินภายใต้ที่ดินที่พระองค์มอบให้" เมิ่งอู่พยักหน้าอย่างเลื่อมใส
หวังเจี้ยนตั้งทัพไม่ออกรบยันกับทัพฉู่เป็นเวลานับปี แม้เซี่ยงเยี่ยนจะมาท้ารบก็ไม่ยอมออก จนกระทั่งทัพฉู่ตายใจ คิดว่าแม่ทัพเฒ่าขลาดเขลาไร้ความกล้า เมื่อถึงเวลา หวังเจี้ยนคัดเลือกทหารกองหน้าที่เข้มแข็งนำโดยเมิ่งอู่ ได้แล้วก็เข้าตีทัพฉู่ฉับพลันอย่างไม่ทันตั้งตัว เมืองโซ่วชุนแตก ฉู่หวางฝูซูถูกจับตัวได้ เซี่ยงเยี่ยนและชางผิงจวินหนีไปทางตะวันออกแต่ก็ถูกตามกำราบได้ในที่สุด ฉินจัดการแบ่งฉู่ออกเป็นสามจังหวัด หนึ่งในนั้นคือจังหวัดหนานจวุ้น ที่ถูกครองโดยจิวยี่ในสมัยสามก๊กนั่นเอง
223 ปี ก่อน ค.ศ. ฉู่พ่ายแพ้ แต่ขณะนั้นไม่มีใครรู้ว่า อีกไม่ถึงสองทศวรรษต่อมา เซี่ยงวี่ลูกหลานฉู่ ก็สามารถล้างแค้นลูกหลานหวังเจี้ยนได้สำเร็จ โดยเอาชนะหวังหลี หลานของหวังเจี้ยนได้ และความแค้นครั้งนี้ ทำให้เซี่ยงวี่เผาเมืองเสียนหยางส่วนหนึ่งไหม้จนราบคาบหลังจากยึดได้แล้วในสิบกว่าปีต่อมา
เสร็จศึกทางใต้ หวังเปินถูกสั่งให้ขึ้นเหนือเก็บกวาดสิ่งที่หวังเจี้ยนผู้พ่อทำค้างไว้ หวังเปินจัดการกับแคว้นเยียนอย่างง่ายดาย เมื่อ 222 ปี ก่อน ค.ศ.
เมื่อทุกแคว้นถูกกลืนโดยฉิน มองไปที่แคว้นฉี ฉีหวางเจี้ยนซึ่งนั่งมองการสงครามอย่างสบายใจมานานเริ่มตื่นตัว ฝึกหัดทหารรวบรวมผู้คน แต่ไม่ทันการ เมื่อเมิ่งเถียนและหวังเปิน นำทัพเข้ากวาดล้างบุกเข้าประชิดเมืองหลินจือ เมืองหลวงแคว้นฉี โหวเซิ่ง สมุหนายกแคว้นฉี ที่ตกเป็นจารชนจากแผนของเว่ยเหลียวก็ได้ทูลให้ยอมแพ้ แคว้นฉีจึงสิ้นสุดลงในหนึ่งปีถัดจากจุดจบของแคว้นฉู่เช่นกัน ฉีอ๋องถูกเนรเทศและอดอยากตายในถิ่นทุรกันดาร
221 ปี ก่อน ค.ศ. ปีที่ 26 ของการครองราช กับวัย 38 ปีของฉินหวางเจิ้ง พระองค์รวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งได้สำเร็จ ขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิพระองค์แรก ฉินสื่อหวังตี้ แบ่งการปกครองออกเป็น 36 จังหวัด ยกเลิกระเบียบกฎหมายเดิมของแต่ละรัฐมาใช้กฎหมายฉบับเดียวกัน ใช้มาตราชั่งตวงวัดและระบบเงินตราเดียวกันทั่วราชอาณาจักร สิ้นสุดความวุ่นวายในยุคจ้านกว๋อ ก้าวเข้าสู่ยุคใหม่ ในแผ่นดินจีน
อ้างอิง
- เลียดก๊ก ฉบับคนรุ่นใหม่ โดย สุขสันต์ วิเวกเมธากร
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
