สวัสดีเรานุ่น…
เด็กที่เพิ่งจะอายุ 20 ปีบริบูรณ์ ได้ไม่กี่วันที่ผ่านมา ตื่นเต้นกับตัวเลขที่เปลี่ยนไปทุกๆปีเลยเหมือนเราได้โตขึ้นๆ หลายปีที่ผ่านมาเราตั้งใจทำอะไรต่างๆนาๆที่เราอยากทำ บางอย่างประสบความสำเร็จบ้าง บางอย่างก็ไม่เป็นไปตามเป้าหมาย แต่ถือว่าอย่างน้อยเราได้ลองทำแล้ว และปีนี้เป้าหมายของเราคือ เจ้า ‘’บันทึกของเด็กตจว’’ นี่แหละ เราคิดมาตั้งแต่กลางปีที่แล้ว แล้วว่าเราจะทำอะไรดีกับ นุ่นในเวอร์ชั่นอายุ20 จนมาจบที่นี่ บันทึกของเด็กตจว เราคิดว่า เจ้าสิ่งนี้จะเป็นผลงานชิ้นนึงที่เราจะภูมิใจมากๆ เพราะเราใส่ความทรงจำในแต่ละช่วงเวลาของชีวิตเราลงไปด้วย เผื่อใครผ่านมาอ่าน เรานุ่น ยินดีที่ได้รู้จัก….
Episode 1
วันพฤหัสที่ 17|02|22 เป็นวันที่ฟ้าครึ้มตั้งแต่เช้า ใช่แล้ว! นี่คือช่วงที่พายุเข้า เช้านี้ขี้เกียจมากไม่อยากจะทำอะไรเลย อยากจะนอนทั้งวัน แต่ว่าเราคือเด็กน้อยนักศึกษา นักล่าปริญญา ใฝ่ฝันที่จะเป็นใหญ่😆 ก็ต้องแบกสังขารขึ้นมานั่งเรียนออนไลน์พร้อมกับกาแฟแก้วโต เพราะเมื่อคืนนั่งปั่นงานกลุ่มทั้งคืน รู้สึกตัวอีกทีก็เกือบเช้าแล้ว (วิถีเด็กดองงาน) และจู่ๆเสียงในหัวก็ดังขึ้น เหมือนทั้งวันนี้จะไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลยนะ……. เหมือนโชคชะตาจะเป็นใจ -ป้าพร-ตะโกนผ่านกำแพงบ้านเข้ามาว่า ‘’นุ่นไปเอาปลาที่อาบอลเป็นเพื่อนป้าบ้าง’’ เรานั่งคิดอยู่5วิ เพราะฝนมันกำลังจะตก แต่สุดท้ายก็ตะโกนกลับไป ‘’รอแปปนึง’’ เราวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่โต๊ะทำงาน แล้ววิ่งไปหยิบเสื้อคลุมฝนกับหมวกกันน็อก กระโดดขึ้นรถมอเตอร์คันเก่งของป้าพร
หลังจากขี่ออกมาได้ 2 นาที นั้นไง!!! ฝนตก🌧🌧จริงๆด้วย 2มือ เปลี่ยนเป็นที่ปัดน้ำฝน ป้าพรขี่รถช้าลง สองป้าหลานขี่รถ ฝ่าฝนมุ่งหน้าตรงไปที่ทุ่งนา กลิ่นฝนที่ตกลงบนยอดต้นข้าวนี่มันหอมจริงๆ ระหว่างทางเรามองเห็นว่ามีรถ6ล้อขนาดกลางอยู่ไกลๆกำลังจะขับสวนมา เราบอกป้าพรว่า ‘’ป้าพรเข้าข้างทางก่อนๆ’’
เมื่อรถ6ล้อขับผ่านไป เราก็จะถอยรถขึ้นมาแต่มันติด ป้าพรดิฟล้อ สุดท้ายก็เอารถขึ้นมาขี่ต่อได้ และแล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
เราไม่รู้ว่าทางที่จะต้องผ่านเป็นทางที่เป็นดิน ดินทุกคนดิน!! ฝนตกใหม่ๆกับดินที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝน ผสมกันเป็นโคลนดีๆนี่เอง ป้าพรกำเบรกแน่ รถที่พึ่งล้างมาในราคา 80บาท เราบอกป้าพร ‘’กลับไหมป้า’’ ป้าพร ‘’จับแน่นๆ’’ ให้หัวของเรา ไม่ได้มีความกลัวอะไรเลย ณ ตอนนั้น
ห่าวด๋องๆบอก ‘’ไปเลยป้าเป้าหมายมีไว้พุ่งชน’’ 2 เมตรแรก ล้อปัดซ้ายทีขวาที ป้าพรขับชิดขวาเกินไป ‘’ป้าๆไปกลางๆเลนหน่อย’’ ป้าพรบอก ‘’ฮื้ออย่าพูดเยอะนั่งเฉยๆ เราต้องขี่ไปตรงที่มีน้ำล้อมันจะได้ไม่ติดโคลน’’ เราก็โอเค สักพัก ‘’ล้อไม่แล่นแล้วนุ่นลงๆ’’ เราก็ลง ยืนมองรถไปขำไป เอาไงดีนะ เราต้องแก้ปัญหายังไงดี หันซ้ายหันขวา นั้นไงพวกอาบอลอยู่นั้น เราบอกป้าพร ทิ้งรถไว้ตรงนี้แหละ แล้วเดินไปเอาปลา ระหว่างที่เราเดินไปกับป้าพร เรามองหน้าป้าพรไม่ได้เลย มันขำจนเจ็บซี่โครง เดินไปสักพัก ‘’ป้ามันครึ่งแข้งแล้ว’’ เราหันไปบอกป้า
เสียงขำเราสองคนป้าหลานดังก้องทั่วทุ่งนา จนสุดท้ายเราก็เดินมาจนถึง อาบอล บาส ลุงวี ลุงตู้ และพ่อ มองมาที่เราสองคนแล้วขำกัน เค้าถามว่ามากันทำไม จะกลับแล้ว เราไม่สนใจนั่งแกะดินออกจากขา และพูดเบาๆว่า จะกลับยังไง พ่อหยิบเชือกจากแหออกมา แล้วใช้คัดเตอร์หน้ารถลงวีมาตัดออกยาวประมาณ1เมตร เรายืนงง ตัดทำไม แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากเพราะต้องเก็บพลังงานเดินกลับไปที่รถ ระหว่างทางที่เดินกลับได้ยิน ลุงตู้พูดว่าต้องมันล้อ
เราคิดว่า พ่อจะใช้วิธีจูงรถหรอ แต่พอถึงทุกอย่างก็กระจ่าง พ่อก้มลงเอาเชือกลงไปมัดล้อเป็นปมๆแล้วบอกว่า มัดเพื่อช่วยทำให้ดินหลุดออกจากล้อ เรายังงงๆ ถึงเวลาที่ต้องกลับ เรานั่งรถไปกับป้าพรเหมือนเดิม สิ่งที่เรารู้สึกได้คือ รถมันแล่นแล้ว เราเห็นวิธีการทำงานของเชือกที่กระทำต่อดินที่ติดกับเป็นปึก ล้อหมุนไปเชือกไปดึงเอาดินออกจากกำบังโคลน ว้าว20ปีที่เกิดมาเหมือนเรายังเด็กไปจริงๆ
หลายๆคนอาจจะรู้วิธีนี้กับอยู่แล้วแต่เราเห็นมันเป็นครั้งแรก รู้สึกวันนี้เป็นอีกวันที่ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง บางอย่างไม่ได้มีในตำราแต่พอได้รู้มันรู้สึกว่าคุ้มที่เหนื่อยมากจริงๆ
ต่อไปนี้นุ่นก็จะเอาชีวิตรอดจากโคลนติดล้อได้แบบสบายๆแล้ว
จบวันด้วยการอาบน้ำและลงมากินข้าวกับครอบครัว ลุงๆป้าๆ มีความสุขที่สุดเลยย💕
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
