ความฝันของเราในตอนนั้น ตอนนี้เรายังต้องการอยู่มั้ย?
นี่เป็นคำถามที่ผมถามกับตัวเองมาตลอดในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา เมื่อก่อนอยากโตมาเป็นอะไรยังจำได้อยู่มั้ย แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่ พอใจกับมันมั้ย แล้วความฝันในตอนเด็กเรายังอยากทำให้มันเป็นจริงอยู่หรือเปล่า
ผมเคยฝันอยากจะเป็นนักเดินทางที่หาเลี้ยงตัวเองด้วยการเขียนหนังสือ เพราะผมมีไอดอลอยู่คือ พี่เบียร์ ซึ่งหลายคนคงจะรู้จักเขาในชื่อ เบียร์สดเฟ็ดเฟ่ หรือ เบียร์สดไดอารี่ พี่เบียร์เขาเป็นนักเดินทางที่เขียนบันทึกเรื่องราวของเขาลงในหนังสือเพื่อหาเลี้ยงชีพ และเขายังมีสินค้าอีกมากมายที่ถูกสร้างขึ้นมาจากแนวคิดของเขา เพื่อให้มันเป็นรายได้อีกหนึ่งทาง นั่นเป็นชีวิตแบบในฝันของผมเลย มันดีมากเลยนะ กับการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองชอบ แล้วส่งต่อเรื่องราวของเราให้คนอื่นรับรู้ผ่านตัวหนังสือ ให้คนอีกหลายๆคนได้มาแบ่งปันความรู้สึก ไม่ว่าจะ ความสุข หรือ ความทุก ได้ส่งต่อแรงบันดาลใจให้กับคนอื่นๆ ซึ่งผมเองก็ได้แรงบันดาลใจนั้นจากพี่เบียร์มาเต็มๆเหมือนกัน
มันจึงไม่แปลกเลยที่ผมจะชอบพี่เบียร์มาก ถึงมากที่สุด มากจนมีครั้งนึงที่ผมตัดสินใจทักไปหาพี่เขาเพื่อบอกกับพี่เขาว่าผมติดตามเขามานานมาก ชอบพี่เขามาก (ความจริงคือตอนนั้นทำเพจอยู่แล้วอ้างทักไปขอรูปเฉยๆ55) และคุณเชื่อมั้ย เขาตอบผม ในตอนนั้นผมโครตดีใจเลย ดีใจมากซะจนตัวของผมสั่นไปทั้งตัว แต่มันก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอก เพราะเขาคือคนที่ผมชอบที่สุด
เราคุยกันอยู่ซักพัก จนพี่เบียร์ได้รู้ว่าผมอยากที่จะออกไปเที่ยวกับเขาซักครั้ง เขาจึงให้คำสัญญากับผมว่า “ทำต่อไป อีก 2 ปีหลังจากนี้ ถ้านายยังทำอยู่ เราไปเที่ยวกัน ผมให้สัตย์ไว้ ระหว่างนี้อยากให้ ฝัน หาข้อมูล วางแผน ทุกวัน” ในตอนนั้นมันเหมือนกับว่าผมกำลังหลุดไปอยู่ในโลกของความฝันเลย ผมเห็นภาพที่ผมได้ไปเที่ยวกับพี่เบียร์ในที่ต่างๆทั่วประเทศ มันคงไม่มีอะไรที่ทำให้ผมมีความสุขมากกว่านี้อีกแล้วในตอนนั้น และความตั้งใจที่จะตามความฝันของผมก็สูงขึ้นอีกเป็นกองเลย
แต่หลังจากนั้นทุกอย่างมันกลับต่างออกไป ผมหมดกำลังใจที่จะทำ หมดเรื่องที่จะเขียน จนมีเรื่องนี้นี่แหละ ที่ทำให้ผมอยากที่จะกลับมาเขียนอย่างจริงจังอีกครั้ง ด้วยความสงสัยในตัวเองที่ว่า ในตอนนี้ผมยังต้องการไปเที่ยวกับพี่เบียร์อยู่มั้ย? ทำแบบนี้ต่อไปมันจะหาเลี้ยงตัวเองได้จริงหรอ? หรือควรจะหยุดทำเรื่องไร้สาระนี่แล้วกลับไปตั้งใจทำงานดีกว่า ความมั่นใจที่ผมมีก่อนหน้านี้มันหายไปจนหมด ไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองจะทำมันได้ หลายสิ่งหลายอย่างมันยากเกินกว่าที่ผมจะทำได้ จนท้ายที่สุดก็ล้มเลิกมันไป
ยิ่งตอนนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ผมสนใจ จนไม่มีเวลาให้กับการมานั่งเขียนบทความเพื่อที่จะลงไปยังเพจของผม จนสุดท้ายก็ปล่อยให้มันร้าง และลบมันทิ้งไป ผมลืมไปแล้วว่าความสุขของการได้แบ่งปันเรื่องราวของเราให้กับคนรอบข้างนั้นรู้สึกยังไง และไปมัวเมาอยู่กับความสุขที่ได้มาเพียงชั่วครู่ (ก็นะ มันสุขเร็วกว่าหนิ) ผมกล้าพูดเลยว่าผมลืมคำสัญญาที่พี่เบียร์ให้ไว้กับผมไปเรียบร้อยแล้ว
จนตอนนี้ มันก็ผ่านมาครึ่งปีกว่าแล้วนับจากวันนั้น ผมกลับมาสนใจในเรื่องนี้อีกครั้ง เหมือนกับครั้งก่อนๆที่ผมเคยล้มเลิกมันไป ผมไม่รู้เป็นเพราะอะไรผมถึงย้อนกลับมาทำเรื่องนี้อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ถ้าให้นับจริงๆมันก็เกือบจะสิบรอบแล้ว อาจเป็นเพราะผมรักสิ่งนี้จริงๆ หรืออาจจะแค่หยุดพักไปเพราะว่าหมดไฟ แต่ทุกครั้ง ผมจะกลับมาเขียนอีกครั้งเสมอ ไม่ว่าผมจะหยุดเขียนไปนานซักแค่ไหน (ลองคิดดูเล่นๆนะ ถ้าผมไม่หยุดเลยตั้งแต่ทำครั้งแรก วันนี้ก็คงหาเงินจากสิ่งนี้ได้จริงๆแล้วแหละมั้ง55)
ทุกคนมีมั้ยครับ สิ่งที่ไม่ว่าจะหยุดทำไปกี่ครั้ง ก็จะกลับมาทำมันใหม่เสมอ อาจจะเป็นสิ่งที่เราเคยฝันถึงในวัยเด็ก หรืออาจเป็นสิ่งที่เราได้ลองทำแล้วเริ่มหลงไหลในสิ่งนั้น และไม่ว่ามันจะยากซักแค่ไหน ล้มเลิกไปซักกี่รอบ สุดท้ายก็จะวนกลับมาทำมันใหม่อีกครั้งเสมอ ผมเชื่อว่านี่คือสิ่งที่ใจของเราต้องการจริงๆ มันไม่ใช่สิ่งที่หามาได้ด้วยเงิน มันคือความสุขของการใช้ชีวิต การได้ทำในสิ่งที่ชอบ การได้ทำในสิ่งที่หลงไหล บางครั้งมันอาจจะเหนื่อย หรือท้อใจ แต่สุดท้ายมันก็คือความสุขที่เราสร้างมาด้วยมือของเราเอง
ตอนนี้ผมไม่สนแล้วครับ ผมไม่สนเรื่องที่จะได้ไปเที่ยวกับพี่เบียร์มั้ย จะหาเงินกับสิ่งนี้ได้มั้ย หรือจะมีใครอ่านมั้ย ผมต้องการแค่ที่ๆผมสามารถแสดงความสุข หรือ ความทุกข์ ก็แค่นั้น ผมมีความสุขที่ได้เขียนมันออกมา ผมมีความสุขหากใครได้อ่านแล้วได้แรงบันดาลใจกลับไป ผมขอเพียงแค่นี้ แค่นี้ก็เพียงพอจะทำให้ผมมีความสุขแล้ว..
สำหรับคนที่อ่านแล้วอยากลองคุยกับผม
ช่องทางติดต่อ
Facebook : Teerapat Kanthong
(รูปเดียวกันกับหน้าเพจเลยครับ😁)
ขอโปรโมทหน่อยย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
