อุด้ง: หนึ่งความหวังกับพลังปาฏิหาริย์
หากถามว่าอะไรคืออาหารแห่งจิตใจของชาวญี่ปุน สำหรับชาวเมืองซานุกิ เมืองเล็ก ๆ ในจังหวัดคางาวะ บนเกาะชิโกกุ ซึ่งเป็น 1 ใน 4 เกาะหลักของประเทศญี่ปุ่น คำตอบของพวกเขาคงจะเป็น "อุด้ง"
เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้มีร้านอูด้งอยู่เป็นพันร้าน ใครที่ไปเที่ยวเกาะชิโกกุต้องไม่พลาดชิม "ซานุกิ อุด้ง" ซึ่งเป็น 1 ใน 3 สุดยอดอุด้งแห่งญี่ปุ่น ซานุกิ อุด้งเป็นอุด้งที่มีการบันทึกในประวัติศาสตร์มายาวนาานมากกว่า 1,600 ปี
ชาวเมืองซานุกิเติบโตมากับเส้นอุด้งและทุ่งกว้างเขียวขจีซึ่งมีภูเขาลูกใหญ่เป็นฉากหลัง ซึ่งไปจะเปลี่ยนเป็นทุ่งสีทองของรวงข้าวสาลี อันเป็นวัตถุดิบชั้นดีในการผลิตเส้นอุด้ง
ภาพยนตร์เรื่อง อุด้ง: หนึ่งความหวังกับพลังปาฏิหาริย์ สัญชาติญี่ปุ่นเข้าฉายเมื่อปี พ.ศ. 2549 ภาพยนตร์เรื่องนี้พาเราไปสัมผัสกับเมืองเล็ก ๆ เมืองหนึ่งบนเกาะชิโกกุ โดยมีตัวละครเอกชื่อ โคสุเกะ ซึ่งเติบโตมาในเมืองแห่งอุด้งที่มีประชากรประมาณล้านคนแต่มีร้านขายอุด้งกว่า 900 ร้าน แต่ละร้านต่างทำเส้น อุด้งของตัวเองและมีน้ำซุปสูตรพิเศษเฉพาะของทางร้าน
ชีวิตของโคสุเกะผูกพันกับเส้นอุด้งมาตั้งแต่เกิด ด้วยพ่อของเขาก็เป็นเจ้าของร้านอุด้งชื่อดังของเมือง แต่ดูเหมือนว่าโคสุเกะไม่ได้สนใจและอยากจะสืบทอดร้าน อุด้งของพ่อแต่อย่างใด เขาเลือกเดินทางจากบ้านเกิดไปตามล่าหาฝันการเป็นนักแสดงตลกที่มีชื่อเสียงที่นิวยอกร์ก พร้อมกับคำพูดที่ทิ้งไว้ให้ผู้เป็นพ่อว่า
เมืองนี้มันไม่มีอะไรเลย นอกจากเส้นอุด้ง
ภาพจากภาพยนตร์
โคสุเกะมีความฝันว่าอยากทำอาชีพที่ทำให้คนยิ้มได้ ในวัย 31 ปีเขาจึงมุ่งมั่นไปนิวยอร์ก มหานครแห่งโอกาสและการแสวงหา เพื่อไปเปิดการแสดงเดี่ยวไมโครโฟนตามร้านต่าง ๆ ผ่านไป 6 ปีโคสุเกะในวัย 37 ปีพบว่าความฝันที่จะมีชื่อเสียงและร่ำรวยมหาศาล ช่างอยู่ห่างไกลความเป็นจริงเหลือเกิน
เช่นเดียวกับหลาย ๆ คนที่พลาดฝัน เขาต้องหอบข้าวของกลับบ้านเกิดอย่างท้อแท้สิ้นหวัง กลับไปหาครอบครัวที่เคยทิ้งไว้เบื้องหลัง โดยที่โคสุเกะไม่ได้เฉลียวใจเลยสักนิดว่า เขากำลังก้าวเข้าสู่การเดินทางแห่งการค้นพบ "อาหารแห่งจิตใจ" ของประเทศญี่ปุ่น
เมื่อกลับมาบ้านที่เมืองซานุกิ ครอบครัวและเพื่อนบ้านยังคงให้การต้อนรับเขาเหมือนเดิม แม้ว่าผู้เป็นพ่อซึ่งดูเหมือนจะไม่ต้อนรับการกลับมาของเขาในตอนแรกพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า "ฉันไม่มีอุด้งให้แกอีกแล้ว"
โคสุเกะกลับมาบ้านเกิดเพื่อหาลู่ทางทำงานหาเงินใช้หนี้ โดยเขาวางแผนว่าเมื่อใช้หนี้หมดเมื่อไหร่ก็จะไปจากเมืองนี้ทันที
เขาได้ทำงานเป็นฝ่ายขายให้กับนิตยสารท้องถิ่นของเมือง เพื่อให้ได้ค่าคอมมิชชั่นจากการขายนิตยสาร โคสุเกะจึงต้องหาทางเพิ่มยอดขายนิตยสารซึ่งมีฐานผู้อ่านน้อยเต็มทีเพราะไม่มีเรื่องที่คนให้ความสนใจ
แล้วปาฏิหาริย์เล็ก ๆ ก็เกิดขึ้นเมื่อโคสุเกะเริ่มตระหนักว่าอุด้งเป็นจุดขายสำคัญของเมืองซานุกิ แต่แทบไม่มีนิตยสารหรือหนังสือเล่มไหนเลยที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ และคนท้องถิ่นกลับไม่รู้จักร้านอุด้งอร่อย ๆ ที่มีอยู่เกือบพันร้านของเมืองเลยจึงเป็นจุดเริ่มต้นให้เขาและกองบรรณาธิการนิตยสาร ตระเวนเดินทางไปชิมอุด้งทั่วเมือง เพื่อเขียนรีวิวแนะนำร้านอุด้งเด่น ๆ ของเมืองมาลงนิตยสาร
ภาพจากภาพยนตร์
พลังแห่งการรีวิวดึงดูดนักท่องเที่ยวให้หลั่งไหลเข้ามาที่เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้มากขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพื่อชิมอุด้งจากร้านต่าง ๆ ซึ่งมีความพิเศษเฉพาะตัว บางร้านตั้งอยู่ในตรอกซอยแคบๆ ของเมือง บางร้านอยู่ลึกเขาไปในหุบเขา บางร้านให้ลูกค้าไปเก็บต้นหอมสดจากแปลงปลูกหลังร้านมาซอยด้วยตัวเอง หรือบางร้านลูกค้าก็ต้องเตรียมอุปกรณ์การกินมาเอง
บางทีความนิยมอาจเกิดขึ้นได้เมื่อเวลาเหมาะสม
ภาพจากภาพยนตร์
กองบรรณาธิการนิตยสารเพิ่มความลึกลับเพื่อให้ผู้อ่านมีจินตนาการถึงร้านอาหารด้วยตนเองโดยไม่ลงรูปร้านและอุด้ง ซึ่งการทำแบบนี้ยิ่งสร้างความสนุกและกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นให้ผู้อ่าน เหมือนเล่มเกมออกเดินทางค้นหาร้านอุด้งลับที่ซ่อนตัวอยู่ทั่วทั้งเมือง
เมื่อนิตยสารออกวางจำหน่าย แนวคิดเรื่องการท่องเที่ยวเพื่อตามลายแทงร้านอุด้งกลายเป็นที่นิยมในหมู่นักอ่านขึ้นมาทันที ขณะเดียวกันยอดขายนิตยสารก็พุ่งพรวดจนต้องขยับขยายสำนักพิมพ์
อุด้งกลายเป็นกระแสความนิยมภายในชั่วข้ามคืน ร้านอุด้งในเมืองแห่งนี้มีคนเต็มแน่นทุกร้าน ผู้คนจากทั่วญี่ปุ่นยอมจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินราคาแพงกว่าอุด้งที่พวกเขากินหลายเท่า มารอเข้าคิวยาวเหยียดเพื่อชิมอุด้งตามร้านที่นิตยสารรีวิว กระทั่งมีรายการโทรทัศน์จากโตเกียวเข้ามาถ่ายทำความคลั่งไคล้เส้นอุด้งที่เมือง เล็ก ๆ แห่งนี้
แต่เมื่อความนิยมมาถึงขีดสูงสุด คุณภาพกลับเป็นเส้นกราฟที่สวนทาง นักท่องเที่ยวต่างเมืองกลับสร้างปัญหาทั้งเรื่องความสกปรก รถติด ความแออัด ร้านอุด้งเก่าแก่บางร้านต้องปิดตัวลงเพราะถูกฟ้องร้องเรื่องที่จอดรถ
ในที่สุดงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ช่วงขาลงของอุด้งแห่งเมืองซานุกิมาถึงเร็วเกินคาด เมืองที่เคยคึกคักไปด้วยนักท่องเที่ยวจากอานุภาพของการรีวิว กลับคืนสู่ความเงียบสงบเหมือนที่เคยเป็นมาอีกครั้ง พร้อมกับนิตยสารที่ต้องยกเลิกการตีพิมพ์เพราะยอดขายลดลงฮวบฮาบ อันเกิดจากคนหันไปอ่านหนังสือพิมพ์แจกฟรีกันมากขึ้น
สำหรับชาวเมืองซานุกิ อุด้งไม่ได้เป็นแค่กระแสความนิยม ไม่ได้เป็นเพียงสินค้า และไม่มีช่วงขาลง แต่อุด้งคือ อาหารแห่งจิตใจโดยแท้ ซึ่งต้องอาศัยความประณีต พิถีพิถัน ใช้พละกำลังในการนวดแป้ง ความอดทนในการเคี่ยวน้ำซุป อีกทั้งความคิดสร้างสรรค์ในการคิดค้นสูตรใหม่ ไม่ให้ซ้ำซากจำเจ
ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดคือ รอยยิ้มของผู้เสพอาหารแห่งจิตใจถ้วยนั้นต่างหาก
มีอีกประเด็นหนึ่งที่หนังต้องการจะสื่อก็คือ การใช้เครื่องจักรมาช่วยทำเส้นอุด้งเพื่อทุนแรงและผลิตได้ปริมาณมาก จะสามารถรักษารสชาติดั้งเดิมของอุด้งไว้ได้หรือไม่ เกือบตลอดทั้งเรื่องเราจะเห็นพ่อของโคสุเกะทำเส้นอุด้งด้วยมือทุกขั้นตอน และดูเหมือนเป็นคนที่ไม่ยอมปรับตัวให้เข้ากับกระแสโลกสักเท่าไหร่จนทำให้ครอบครัวต้องลำบาก
ภาพจากภาพยนตร์
ภาพจากภาพยนตร์
สำหรับโคสุเกะ ชายหนุ่มผู้มีความฝันอยากทำให้คนทั้งโลกหัวเราะ แม้การกลับมารับช่วงต่อกิจการร้านอุด้งของครอบครัวจะไม่ใช่ความฝันอันสูงสุดของเขาในตอนแรก แต่เมื่อผ่านการเดินทางชิมร้านอุด้งทั่วทั้งเมือง เขาก็ได้ค้นพบว่าเขาหลงรักอุด้ง อันที่จริงแล้วการทำอุด้งอาจเป็นความฝันแรกในวัยเยาว์ที่เขาหลงลืมไปก็เป็นได้
ความฝันในชีวิตคนเราไม่จำเป็นต้องมีหนึ่งเดียว และถ้าเราไม่สามารถทำฝันนั้นให้เป็นจริงได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไร้ความสามารถ แต่อาจมีความฝันอื่นที่เราทำได้ดีกว่า
สำหรับคนที่จะไปจากบ้าน หรือเพิ่งกลับจากแดนไกลอย่างโคสุเกะ อุด้งบอกเขาเสมอว่า ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ขอให้โชคดีนะ
สักวันหนึ่งคุณอาจมีประสบการณ์ได้ลิ้มรสอุด้ง…ที่น่าจดจำนั้น
ภาพยนตร์เรื่องนี้มีทั้งอารมณ์ขัน ซึ้ง อบอุ่น ทั้งยังได้เห็นธรรมชาติที่งดงามของเกาะชิโกกุ อีกอารมณ์หนึ่งก็เหมือนกำลังชมสารคดีอาหารญี่ปุ่นที่ทำให้เห็นขั้นตอนและสูตรเด็ดเคล็บลับของซานุกิอุด้ง แล้วระหว่างที่ชมนั้นทำให้เรานึกอยากไปหาอุด้งร้อน ๆ สักถ้วยมาเติมเต็มท้องที่ว่างเปล่า
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
